1Eyüp şöyle yanıtladı: 2‹‹Ne zamana dek beni üzecek, 2 Sözlerinizle ezeceksiniz? 3On kez oldu beni aşağılıyor, 2 Hiç utanmadan saldırıyorsunuz. 4Yanlış yola sapmışsam, 2 Bu benim suçum. 5Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, 2 Utancımı bana karşı kullanıyorsanız, 6Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, 2 Beni ağıyla kuşattı. 7‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok, 2 Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok. 8Yoluma set çekti, geçemiyorum, 2 Yollarımı karanlığa boğdu. 9Üzerimden onurumu soydu, 2 Başımdaki tacı kaldırdı. 10Her yandan yıktı beni, tükendim, 2 Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü. 11Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, 2 Beni hasım sayıyor. 12Orduları üstüme üstüme geliyor, 2 Bana karşı rampalar yapıyor, 2 Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar. 13‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, 2 Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı. 14Akrabalarım uğramaz oldu, 2 Yakın dostlarım beni unuttu. 15Evimdeki konuklarla hizmetçiler 2 Beni yabancı sayıyor, 2 Garip oldum gözlerinde. 16Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, 2 Dil döksem bile. 17Soluğum karımı tiksindiriyor, 2 Kardeşlerim benden iğreniyor. 18Çocuklar bile beni küçümsüyor, 2 Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar. 19Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, 2 Sevdiklerim yüz çeviriyor. 20Bir deri bir kemiğe döndüm, 2 Ölümün eşiğine geldim. 21‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, 2 Çünkü Tanrının eli vurdu bana. 22Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, 2 Etime doymuyorsunuz? 23‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa, 2 Kitaba geçseydi, 24Demir kalemle, kurşunla 2 Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı! 25Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, 2 Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum. 26Derim yok olduktan sonra, 2 Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim. 27Onu kendim göreceğim, 2 Kendi gözlerimle, başkası değil. 2 Yüreğim bayılıyor bağrımda! 28Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu için 2 Onu kovalım› diyorsanız, 29Kılıçtan korkmalısınız, 2 Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, 2 O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››