17
1‹‹Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, 2 Mezar gözlüyor beni.
2Çevremi alaycılar kuşatmış, 2 Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3‹‹Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, 2 Başka kim var bana güvence verecek?
4Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, 2 Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5Para için dostlarını satan adamın 2 Çocuklarının gözünün feri söner.
6‹‹Tanrı beni insanların diline düşürdü, 2 Yüzüme tükürmekteler.
7Kederden gözümün feri söndü, 2 Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8Dürüst insanlar buna şaşıyor, 2 Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9Doğrular kendi yolunu tutuyor, 2 Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10‹‹Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! 2 Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11Günlerim geçti, tasarılarım, 2 Dileklerim suya düştü.
12Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, 2 Karanlığa ‹Işık yakındır› diyorlar.
13Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, 2 Yatağımı karanlığa seriyorsam,
14Çukura ‹Babam›, 2 Kurda ‹Annem, kızkardeşim› diyorsam,
15Umudum nerede? 2 Kim benim için umut görebilir?
16Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? 2 Toprağa birlikte mi gireceğiz?››