107
در ستایش مهربانی خدا
1 خداوند را سپاس بگویید، زیرا که نیكوست
و محبّت او پایدار و ابدی است.
2 آنانی که به وسیلهٔ خداوند نجات یافته‌اند بگویند،
که خداوند آنان را از دست دشمنانشان رهایی داده است
3 و آنان را از شرق و غرب، از شمال و جنوب،
از سرزمینهای بیگانه بازگردانیده است.
4 بعضی‌ها در بیابان آواره و سرگردان بودند
و شهری نداشتند تا در آن سکونت نمایند.
5 گرسنه و تشنه بودند
و جانشان به لبشان رسیده بود.
6 در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند،
و او آنها را از پریشانی نجات داد.
7 سپس آنها را از راهی مستقیم به شهری هدایت کرد
که بتوانند در آن ساکن گردند.
8 آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار
و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.
9 او تشنگان را سیراب می‌کند
و گرسنگان را با خوراکهای نیکو سیر می‌گرداند.
10 برخی در تاریکی و ظلمت،
در زندان، در غُل و زنجیر به سر می‌برند.
11 زیرا از کلام خدا سرپیچی کردند
و احکام خدای قادر متعال را بجا نیاوردند.
12 زیر بار کار و زحمت، پشت آنها خم شده، از پای افتاده بودند
و کسی به کمكشان نرسید.
13 در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند
و او آنها را از پریشانی نجات داد.
14 آنان را از تاریکی و ظلمت بیرون آورد
و از غُل و زنجیر اسارت آزاد کرد.
15 آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار
و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.
16 زیرا او دروازه‌های برنزی
و میلههای آهنین را درهم شکسته است.
17 بعضی به‌خاطر روش گناه‌آلود خود رنج می‌کشیدند
و به سبب شرارتهای خویش در عذاب بودند.
18 اشتهای خود را از دست داده
و پایشان به لب گور رسیده بود.
19 در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند
و او آنها را از پریشانی نجات داد.
20 او با کلامش آنها را شفا داده
از مرگ رهانید.
21 پس آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدارش
و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده شکر کنند.
22 برایش قربانی تشکّر تقدیم کنند
و با سرودهای شاد، کارهای او را بیان نمایند!
23 بعضی با کشتی به دریا رفته،
به تجارت مشغول شدند.
24 آنها کارهای خداوند و کارهای عجیب او را
در عمق دریاها مشاهده کردند.
25 به فرمان او بادی شدید برخاست
و امواج دریا را متلاطم ساخت.
26 کشتی‌ها گاهی به هوا پرتاب می‌شدند
و گاهی به اعماق آب فرو می‌رفتند
و سرنشینان آنها از ترس، نیمه‌جان شده بودند.
27 مانند مستان تلو‌تلو می‌خوردند
و عقل خود را از دست داده بودند.
28 در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند
و او آنها را از پریشانی نجات داد.
29 توفان را آرام کرد
و امواج دریا ساکت شد.
30 آنها از آرامی خوشحال شدند
و خداوند آنها را به بندر مقصود رسانید.
31 آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدار
و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده، شکر کنند.
32 عظمت و جلال او را در میان مردم بیان کنند
و او را در حضور رهبران ستایش نمایند.
33 خداوند رودخانه‌ها را به بیابان تبدیل می‌کند
و چشمه‌های آب را خشک می‌سازد.
34 زمینهای حاصلخیز را به‌خاطر ساکنان شریر آن
به شوره‌زار مبدّل می‌نماید.
35 بیابانها را به برکه‌های آب،
و زمینهای خشک را به چشمه‌سار تبدیل می‌کند.
36 مردمان گرسنه را در آنجا ساکن می‌سازد
تا برای خود شهری بسازند.
37 در آنجا به زراعت می‌پردازند و تاکستان غرس می‌کنند
و حاصل آن را برمی‌چینند.
38 قوم خود را برکت داد و فرزندان آنان را بسیار ساخت
و نگذاشت که گلّهها و رمههای ایشان کم شوند.
39 چون قوم خدا، توسط ظلم و ستم دشمنان
شکست می‌خوردند و به آنها توهین می‌شد،
40 خداوند رهبران ظالم را خوار و ذلیل
و در ویرانهها آواره ساخت.
41 امّا نیازمندان را از رنج رهانید
و تعداد خانواده‌هایشان را مانند گلّهها زیاد کرد.
42 مردمان نیك، اینها را می‌بینند و خوشحال می‌شوند،
امّا شریران خاموش می‌گردند.
43 خردمندان به اینها دقّت کنند
و محبّت پایدار خداوند را به یاد داشته باشند.