مسیح تنها دو آیین دینی به کلیسا داد: تعمید در آب (متی 19:28 را ببینید) و شام خداوند (اول قرنتیان 23:11-26 را ببینید). ابتدا تعمید در آب را بررسی می کنیم.
بر اساس عهد جدید، همۀ مومنان باید سه تعمید متفاوت را تجربه کنند: تعمید در بدن عیسی، تعمید در آب، و تعمید در روح القدس.
زمانی که شخصی تولد دوباره می یابد، ناخودآگاه در بدن مسیح تعمید می یابد. یعنی عضوی از بدن مسیح، کلیسا، می شود:
زيرا كه جميع ما به يك روح در يك بدن تعميد يافتيم (اول قرنتیان 13:12؛ همچنین رومیان 3:6؛ افسسیان 22:1-23؛ کولسیان 18:1 و 24 را ببینید).
تعمید گرفتن در روح القدس تجربه ای است که به دنبال نجات می آید و این نوع تعمید را همۀ مومنان می توانند و باید دریافت کنند.
در نهایت همۀ مومنان باید پس از توبه و ایمان آوردن به خداوندمان مسیح در آب تعمید داده شوند. تعمید اولین عمل فرمانبردارانۀ کسانی است که تازه ایمان آورده اند:
پس بديشان گفت: «در تمام عالم برويد و جميع خلايق را به انجيل موعظه كنيد. هر كه ايمان آورده، تعميد يابد نجات يابد و امّا هر كه ايمان نياورد بر او حكم خواهد شد (مرقس 15:16-16، همراه با تاکید).
کلیسای اولیه فرمان مسیح برای تعمید گرفتن را بسیار مهم می دانست. تازه ایمان آورندگان تقریباً بدون استثنا فوراً تعمید داده می شدند (اعمال رسولان 37:2-41؛ 12:8-16، 36-39؛ 17:9-19؛ 44:10-48؛ 31:16-33؛ 5:18-8؛ 1:19-5 را ببینید).
برخی نظریات غیر انجیلی دربارۀ تعمید
(Some Unscriptural Ideas About Baptism)
برخی تعمید را با پاشیدن چند قطره آب بر روی شخصی که تازه ایمان آورده، انجام می دهند. آیا درست است؟ لغتی که به تعمید ترجمه شده است، لغت یونانیِ باپتیزو است که معنای تحت اللفظی آن «رو بردن در آب» است. بنابراین کسانی که در آب تعمید می گیرند باید کاملاً در آب فرو روند نه اینکه تنها قطراتی آب بر رویشان پاشیده شود. نماد تعمید مسیحیان، که به طور خلاصه مطالعه خواهیم کرد، نیز نظریۀ فرو رفتن در آب را حمایت می کند.
برخی نوزادان را تعمید می دهند در حالی که در انجیل هیچ آیه ای راجع به تعمید نوزادان وجود ندارد. چنین عملی ریشه در عقیدۀ نادرستِ «تولد تازۀ تعمیدی» – نظریه ای که می گوید انسان در لحظه ای که تعمید می یابد تولد دوباره می‌یابد – دارد. کتاب مقدس به وضوح اعلام می کند که مردم قبل از تعمید باید به مسیح ایمان بیاورند. بنابراین، نه نوزادان و بچه های کوچک بلکه بچه هایی را که آنقدر بزرگ هستند تا توبه کنند و از مسیح پیروی کنند، می توان تعمید داد.
برخی به مردم آموزش می دهند که اگرچه شخص ممکن است به مسیح ایمان بیاورد اما تا زمانی که در آب تعمید داده نشود، نجات نمی یابد. چنین تعلیمی بر اساس کتاب مقدس درست نیست. در اعمال رسولان 44:10-48 و 17:11، می بینیم که خانوادۀ کرنلیوس نجات یافتند و در روح القدس تعمید گرفتند قبل از اینکه در آب تعمید داده شوند. غیرممکن است که کسی قبل از اینکه نجات بیابد در روح القدس تعمید شود (یوحنا 17:14 را ببینید).
برخی به مردم آموزش می دهند که اگر طبق فرمول آنها غسل داده نشوند نجات نمی یابند. کتاب مقدس هیچ آیین مذهبی خاصی را برای درستی تعمید معرفی نمی کند. برای مثال، برخی می گویند که مومن نجات نمی یابد اگر به جای اینکه به نام مسیح (اعمال رسولان 16:8) غسل داده شود، به نام «پدر، پسر و روح القدس (متی 19:28) غسل داده شود. این افراد همان روحی را که بر فریسی ها حاکم بود نشان می دهند.چقدر ناراحت کننده است که مسیحیان بر سر کلام درستی که باید در طول تعمید گفته شود بحث می کنند در حالی که جهان در انتظار شنیدن انجیل است.
نماد تعمید بر اساس کتاب مقدس (The Scriptural Symbolism of Baptism)
تعمید در آب نماد چیزهای زیادی است که قبلاً در زندگی فرد تازه ایمان آورده رخ داده است. این غسل از همه واضح تر نماد این است که گناهان ما شسته می شوند و بعد ما پاک در برابر خدا قرار می گیریم. زمانی که آنانیاس بعد از ایمان آوردن نزد پولس فرستاده شد، او به پولس گفت:
حال منتظر چه هستی؟ برخیز و تعمید بگیر و نام او را خوانده، از گناهانت پاک شو! (اعمال رسولان 16:22، همراه با تاکید).
دوم، تعمید در آب نشانۀ مالکیت مسیح بر زندگی ما، و شراکت ما در مرگ، دفن و قیام او را نشان می دهد. زمانی که دوباره متولد شدیم و در بدن مسیح قرار گرفتیم، از نظر خداوند «در مسیح» هستیم. زیرا مسیح جانشین ما بود، خداوند تمام آنچه که مسیح انجام داد را به حساب ما می گذارد. بنابراین ما « درمسیح» مرده ایم، دفن شده ایم و به عنوان افرادی جدید قیام کرده ایم:
آیا نمی‌دانید که همۀ ما که در مسیح عیسی تعمید یافتیم، در مرگ او تعمید یافتیم؟ پس با تعمید یافتن درمرگ، با او دفن شدیم تا همان‌‌گونه که مسیح به‌‌وسیلۀ جلال پدر، از مردگان برخیزانیده شد، ما نیز در زندگی نوینی گام برداریم (رومیان 3:6-4).
چون به هنگام تعمید با او مدفون گشتید با او برخیزانده نیز شدید، چرا که به قدرت خدا که او را از میان مردگان برخیزاند ایمان آوردید (کولسیان 12:2).
همۀ کسانی که تازه ایمان آورده اند باید این حقایق را آموزش ببینند زمانی که در آب تعمید می گیرند و باید پس از آنکه به مسیح ایمان می آورند هر چه زودتر غسل داده شوند.
شام خداوند (The Lord’s Supper)
شام خداوند ریشه در عید فصح عهد قدیم دارد. در شبی که خداوند بنی اسراییل را از بردگی مصریان آزاد ساخت، به همۀ خانواده ها دستور داد تا بره ای یک ساله را ذبح کنند و خون آن را بر سر در و چهارچوب درِ خانه شان بپاشند. زمانی که فرشتۀ مرگ در آن شب از میان ملت گذشت در حالی که تمام فرزندان ارشد را در مصر می کشت، خون را بر روی درِ خانه های بنی اسراییل دید، آنها را «نادیده گرفت» و رفت.
به علاوه قرار بود که آن شب را با خوردن برۀ فصح خود جشن بگیرند و با خوردن نان بدون خمیر مایه هفت روز جشن بگیرند و قرار شد که این جشن، آیینی همیشگی برای بنی اسراییل باشد و هر سال همان موقع جشن عید فصح را برگزار کنند (خروج 1:12-28 را ببینید). روشن است که برۀ فصح نماد عیسی بود که در اول قرنتیان 7:5 ، «فصح ما» نامیده شده است.
زمانی که مسیح شام خداوند را بر پا کرد، او و حواریونش در حال برگزاری جشن فصح بودند. مسیح در طول عید فصح به صلیب کشیده شد و حقیقتاً کار خود را به عنوانِ « برّه خدا كه گناه جهان را برمي دارد» (یوحنا 29:1) به انجام رسانید.
نانی که می خوریم و شربتی که می نوشیم مادهایی هستند از بدن مسیح، که به خاطر ما ازهم شکافته شد و خون مسیح که برای آمرزش گناهان ما ریخته شد:
و چون ايشان غذا مي‌خوردند، عيسي نان را گرفته، بركت داد و پاره كرده، به شاگردان داد و گفت: «بگيريد و بخوريد، اين است بدن من.» و پياله را گرفته، شكر نمود و بديشان داده، گفت: «همه شما از اين بنوشيد، زيرا كه اين است خون من در عهد جديد كه در راه بسياري بجهت آمرزش گناهان ريخته مي‌شود. امّا به شما مي‌گويم كه بعد از اين از ميوه مُو ديگر نخواهم نوشيد تا روزي كه آن را با شما در ملكوت پدر خود، تازه آشامم (متی 26:26-29).
پولس رسول داستان را اینگونه تعریف می کند:
زيرا من از خداوند يافتم، آنچه به شما نيز سپردم كه عيسي خداوند در شبي كه او را تسليم كردند، نان را گرفت و شكر نموده، پاره كرد و گفت: «بگيريد بخوريد. اين است بدن من كه براي شما پاره مي‌شود. اين را به يادگاري من بجا آريد.» و همچنين پياله را نيز بعد از شام و گفت: «اين پياله عهد جديد است در خون من. هرگاه اين را بنوشيد، به يادگاري من بكنيد.» زيرا هرگاه اين نان را بخوريد و اين پياله را بنوشيد، موت خداوند را ظاهر مي‌نماييد تا هنگامي كه بازآيد (اول قرنتیان 23:11-26).
کِی و چگونه؟ (When and How)
کتاب مقدس به ما نمی گوید که مردم چند وقت یکباردر شام خداوند شرکت می کردند، چیزی که روشن است این است که این شام در جلسات کلیسای خانگی به عنوان وعده غذایی کامل برگزار می شد (اول قرنتیان 20:11-34 را ببینید). از آنجایی که شام خداوند ریشه در غذای عید فصح دارد، بخشی از وعده غذایی کامل بود وزمانی که مسیح آن را ترتیب داد به عنوان غذایی کامل توسط افراد کلیسای اولیه خورده شد و امروز هم باید همانطور باشد. هنوز هم بسیاری از کلیساها «رسم و رسوم انسانها» را دنبال می کنند.
ما باید شام خداوند را محترم بدانیم. از تعالیم پولس رسول این است که شرکت در شام خداوند به شیوه ای ناشایست بسیار اهانت آمیز است:
پس هركه بطور ناشايسته نان را بخورد و پياله خداوند را بنوشد، مجرم بدن و خون خداوند خواهد بود. امّا هر شخص خود را امتحان كند و بدينطرز از آن نان بخورد و از آن پياله بنوشد. زيرا هركه مي‌خورد و مي‌نوشد، فتواي خود را مي‌خورد و مي نوشد اگر بدن خداوند را تمييز نمي‌كند. از اين سبب بسياري از شما ضعيف و مريض‌اند و بسياري خوابيده‌اند. امّا اگر برخود حكم مي‌كرديم، حكم بر ما نمي شد. لكن هنگامي كه بر ما حكم مي‌شود، از خداوند تأديب مي‌شويم مبادا با اهل دنيا بر ما حكم شود (اول قرنتیان 27:11-32).
به ما توصیه شده است که قبل از شرکت در شام خداوند خود را مورد آزمایش و داوری قرار دهیم و اگر متوجه گناهی در اعمال و رفتار خود شدیم، باید به آن اعتراف کنیم و توبه کنیم. در غیر این صورت ممکن است «گناه بدن و خون مسیح به گردمان باشد.»
از آنجایی که مرگ عیسی و ریخته شدن خونش برای رها ساختن ما از گناهانمان بود، مطمئناً نمی خواهیم درعناصری، که نشان دهندۀ خون و بدن او هستند، با گناهانی مشخص و اعتراف نشده سهیم باشیم. اگر چنین کاری کنیم می توانیم داوری که بر ما می شود را به شکل بیماری و یا مرگ زودرس بخوریم و بیاشامیم، کاری که مسحیان قرنتس کردند. برای پیشگیری از تنبیه و مجازات خداوند باید خود را داوری کنیم، یعنی گناهنمان را بشناسیم و توبه کنیم.
اولین گناه مسیحیان قرنتیه کمبود محبت بود؛ آنها با یکدیگر دعوا و منازعه می کردند. در واقع ملاحظه و مراعات آنها در شام خداوند هم مشخص شد. عده ای غذاها را می خوردند و عده ای گرسنه می ماندند و حتی برخی مست بودند (اول قرنتیان 20:11-22 را ببینید).
نانی که ما می خوریم نشان دهندۀ بدن مسیح (که امروز کلیساست) است. ما از یک قرص نان که نشان دهندۀ اتحاد ما به عنوان بدنی واحد است، می خوریم (اول قرنتیان 17:10 را ببینید). چه گناه بزرگی است که همه در چیزی که نمایندۀ بدن مسیح است سهیم باشیم اما با بقیۀ اعضای بدن در جنگ و درگیری باشیم! قبل از اینکه از شام خداوند بخوریم، لازم است مطمئن شویم که در رابطۀ درست با برادران و خواهرانمان در مسیح هستیم.
81