Taát nhieân, Ñöùc Chuùa Trôøi laø Ñaáng coù yù töôûng veà gia ñình. Coù lyù do, Ngaøi ban cho chuùng ta söï thoâng saùng veà vieäc caùc gia ñình neân hoaït ñoäng nhö theá naøo vaø coù theå caûnh baùo chuùng ta veà nhöõng caïm baãy huûy dieät caùc gia ñình nhö theá naøo. Thöïc ra, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ban cho chuùng ta nhieàu nguyeân taéc trong Lôøi Ngaøi lieân quan ñeán cô caáu toå chöùc cuûa gia ñình vaø traùch nhieäm maø moãi moät thaønh vieân neân thi haønh. Khi nhöõng söï höôùng daãn trong Kinh-thaùnh naày ñöôïc thöïc hieän, thì caùc gia ñình seõ kinh nghieäm taát caû nhöõng phöôùc haïnh maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ muoán daønh cho hoï ñeå vui höôûng. Khi nhöõng nguyeân taéc naày ñaõ bò vi phaïm, thì seõ gaët laáy söï taøn phaù vaø ñau loøng.

Vai Troø Cuûa Choàng Vaø Vôï

(The Role of Husband and Wife)

Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ hoaïch ñònh cho gia ñình Cô-ñoác tuaân thuû theo moät cô caáu toå chöùc nhaát ñònh naøo ñoù. Bôûi vì cô caáu naày ban söï beàn vöõng cho ñôøi soáng gia ñình, neân Satan coá söùc phaù hoûng khuoân maãu ñaõ hoaïch ñònh saún cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Thöù nhaát, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phong cho ngöôøi Choàng laøm chuû cuûa moät ñôn vò gia ñình. Ñieàu naày khoâng coù nghóa ban cho ngöôøi choàng coù quyeàn cai trò moät caùch ích kyû treân vôï vaø con caùi cuûa mình. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ keâu goïi ngöôøi choàng yeâu thöông, baûo veä, chu caáp vaø laõnh ñaïo gia ñình mình nhö moät ngöôøi caàm ñaàu. Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng ñaõ ñònh raèng vôï phaûi thuaän phuïc uy quyeàn laõnh ñaïo cuûa choàng mình. Kinh-thaùnh noùi roõ ñieàu naày:

Hôõi keû laøm vôï, phaûi vaâng phuïc choàng mình nhö vaâng phuïc Chuùa, vì choàng laø ñaàu vôï, khaùc naøo Ñaáng Christ laø ñaàu Hoäi thaùnh, Hoäi thaùnh laø thaân theå Ngaøi, vaø Ngaøi laø Cöùu Chuùa cuûa Hoäi thaùnh. AÁy vaäy, nhö Hoäi thaùnh phuïc döôùi Ñaáng Christ, thì ñaøn baø cuõng phaûi phuïc döôùi quyeàn choàng mình trong moïi söï (EÂ-pheâ-soâ 5:22-24).

Ngöôøi choàng khoâng phaûi laøm ñaàu thuoäc linh cuûa vôï mình – Chuùa Gieâ-su laø Ñaáng môùi coù theå laøm troïn vai troø ñoù maø thoâi. Chuùa Gieâ-su laøm ñaàu thuoäc linh cuûa Hoäi thaùnh, vaø ngöôøi vôï tin Chuùa cuõng gioáng nhö ngöôøi choàng tin Chuùa cuûa mình ñeàu laø thaønh vieân cuûa Hoäi thaùnh. Tuy nhieân, trong moät gia ñình, ngöôøi choàng tin Chuùa laø ñaàu cuûa vôï vaø con caùi, vaø hoï neân ñaàu phuïc uy quyeàn Chuùa ban cho ngöôøi choàng ngöôøi cha.

Ngöôøi vôï neân ñaàu phuïc choàng ôû möùc ñoä naøo? Vôï neân ñaàu phuïc choàng trong moïi söï, gioáng nhö Phao-loâ ñaõ noùi. Chæ ngoaïi tröø ñoái vôùi tröôøng hôïp söï cai trò laø neáu ngöôøi choàng khoâng muoán vôï vaâng theo Lôøi Chuùa hoaëc laøm ñieàu gì ñoù traùi vôùi löông taâm cuûa vôï. Dó nhieân, khoâng moät ngöôøi choàng tin Chuùa naøo muoán vôï mình khoâng vaâng phuïc Lôøi Chuùa hoaëc laøm ñieàu gì ñoù traùi vôùi löông taâm. Ngöôøi choàng khoâng phaûi laø Chuùa cuûa vôï mình- chæ coù Chuùa Gieâ-su môùi coù ñöôïc vò trí ñoù trong ñôøi soáng cuûa naøng maø thoâi. Neáu ngöôøi vôï rôi vaøo theá phaûi choïn löïa neân vaâng lôøi ai, thì ngöôøi vôï neân choïn Chuùa Gieâ-su.

Ngöôøi choàng neân nhôù raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng phaûi nhaát thieát luoân luoân “ñöùng veà phía choàng”. Ñaõ coù laàn Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ baûo AÙp-ra-ham laøm nhöõng gì Sara vôï oâng baûo oâng laøm (Saùng-theá 21:10-12). Kinh-thaùnh cuõng ghi laïi vieäc A-bi-ga khoâng vaâng lôøi ngöôøi choàng ngu muoäi cuûa mình laø Na-banh vaø traùnh ñöôïc thaûm hoïa (I Sa-mu-eân 25:2-38).

Lôøi Chuùa Daønh Cho Ngöôøi Choàng

(God’s Word to Husbands)

Ñoái vôùi ngöôøi choàng, Ñöùc Chuùa Trôøi phaùn:

Hôõi ngöôøi laøm choàng, haõy yeâu vôï mình, nhö Ñaáng Christ ñaõ yeâu Hoäi thaùnh, phoù chính mình vì Hoäi thaùnh….Cuõng moät theå aáy, choàng phaûi yeâu vôï nhö chính thaân mình. Ai yeâu vôï mình thì yeâu chính mình vaäy. Vì chaúng heà coù ngöôøi naøo gheùt chính thaân mình, nhöng nuoâi naáng saên soùc noù nhö Ñaáng Christ ñoái vôùi Hoäi thaùnh, vì chuùng ta laø caùc chi theå cuûa thaân Ngaøi….Theá thì moãi ngöôøi trong anh em phaûi yeâu vôï mình nhö mình, coøn vôï thì phaûi kính choàng (EÂ-pheâ-soâ 5:25, 28-30, 33).

Ngöôøi choàng ñöôïc truyeàn baûo phaûi yeâu vôï mình nhö Ñaáng Christ yeâu Hoäi thaùnh. Ñoù khoâng phaûi laø traùch nhieäm nhoû chuùt naøo! Baát cöù ngöôøi vôï naøo cuõng seõ vui loøng ñaàu phuïc ngöôøi naøo yeâu naøng nhö Chuùa Gieâ-su yeâu – Ñaáng ñaõ phoù chính maïng soáng cuûa Ngaøi trong tình yeâu coù söï hy sinh. Gioáng nhö Ñaáng Christ yeâu chính thaân theå cuûa Ngaøi, laø Hoäi thaùnh, thì ngöôøi choàng cuõng phaûi yeâu vôï gioáng nhö vaäy, ngöôøi choàng seõ chu caáp cho vôï, chaêm soùc vôï, toân troïng vôï, giuùp ñôõ vôï, khích leä vôï, vaø daønh thôøi gian cho vôï. Neáu ngöôøi choàng thieáu traùch nhieäm trong vieäc yeâu thöông vôï, thì ngöôøi choàng ñoù ñang rôi vaøo söï nguy hieåm ngaên trôû caâu traû lôøi cho lôøi caàu nguyeän cuûa mình:

Hôõi ngöôøi laøm choàng, haõy toû ñieàu khoân ngoan ra trong söï aên ôû vôùi vôï mình, nhö laø vôùi gioáng yeáu ñuoái hôn; vì hoï seõ cuøng anh em höôûng phöôùc söï soáng, neân phaûi kính neå hoï, haàu cho khoâng ñieàu gì laøm roái loaïn söï caàu nguyeän cuûa anh em (I Phi-e-rô 3:7).

Dó nhieân, ñaõ chöa bao giôø coù moät hoân nhaân hoaøn toaøn khoâng coù söï xung ñoät vaø baát ñoàng. Tuy nhieân, bôûi söï keát öôùc vaø phaùt trieån boâng traùi cuûa ÑöùcThaùnh Linh trong ñôøi soáng cuûa chuùng ta, caû vôï laãn choàng coù theå hoïc taäp soáng hoøa hôïp vaø kinh nghieäm söï ban phöôùc khoâng ngöøng gia taêng cuûa moät hoân nhaân Cô-ñoác. Bôûi nhöõng nan ñeà khoâng phaûi traùch khoûi noåi leân trong moïi cuoäc hoân nhaân, khieán cho moãi beân coù theå hoïc taäp truôûng thaønh gioáng Ñaáng Christ hôn moãi ngaøy.

Ñeå nghieân cöùu theâm veà boån phaän vôï choàng, haõy caùc caâu Kinh-thaùnh Saùng 2:15-25; Chaâm-ngoân 19:13; 21:9,19; 27:15-16; 31:10-31; I Coâr 11:3; 13:1-8; Coâ-loâ-se 3:18-19; Tít 2:3-5; I Phi-e-rô 3:1-7.

Tình Duïc Trong Hoân Nhaân (Sex in Marriage)

Ñöùc Chuùa Trôøi laø Ñaáng ñaõ phaùt minh ra tình duïc, vaø hieån nhieân Ngaøi ñaõ taïo neân tình duïc cho söï khoùa i laïc cuõng nhö cho söï sinh saûn. Tuy nhieân, Kinh-thaùnh cho bieát roõ raèng quan heä tình duïc chæ ñöôïc daønh cho nhöõng ngöôøi ñaõ keát hôïp vôùi nhau trong giao-öôùc hoân nhaân troïn ñôøi.

Quan heä tình duïc xaûy ra ngoaøi moái quan heä hoân nhaân thì bò lieät vaøo hoaëc laø thoâng daâm (giöõa ngöôøi ñaõ hoaëc chöa laäp gia ñình vôùi ngöôøi chöa laäp gia ñình) hoaëc laø ngoaïi tình (giöõa hai ngöôøi ñaõ coù gia ñình roài). Phao-loâ ñaõ cho bieát roõ raèng nhöõng ngöôøi ñaõ phaïm nhöõng toäi nhö theá seõ khoâng höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng (I Coâr 6:9-11). Maëc duø moät Cô ñoác nhaân coù leõ bò caùm doã vaø coù leõ phaïm toäi thoâng daâm hoaëc ngoaïi tình, nhöng ngöôøi ñoù seõ caûm thaáy caùo traùch maïnh meõ trong taâm linh cuûa mình ñieàu ñoù seõ daãn ngöôøi ñoù ñeán choã aên naên.

Phao-loâ cuõng ñaõ cho moät soá höôùng daãn cuï theå lieân quan ñeán traùch nhieäm tình duïc cuûa vôï choàng:

Song, cho ñöôïc traùnh khoûi moïi söï daâm duïc, thì moãi ngöôøi ñaøn oâng phaûi coù vôï, moãi ngöôøi ñaøn baø phaûi coù choàng. Choàng phaûi laøm heát boån phaän ñoái vôùi vôï, vaø vôï ñoái vôùi choàng cuõng vaäy. Vôï khoâng coù quyeàn töï chuû veà thaân mình, beøn laø choàng; choàng cuõng vaäy, khoâng coù quyeàn töï chuû veà thaân mình, beøn laø vôï. Ñöøng töø choái nhau, tröø ra khi hai beân öng thuaän taïm thôøi, ñeå chuyeân vieäc caàu nguyeän; roài trôû laïi hieäp cuøng nhau, keûo quyû Sa-tan thöøa khi anh em khoâng thìn mình maø caùm doã chaêng (1Coâr 7:2-5).

Nhöõng caâu Kinh-thaùnh cho bieát roõ raèng tình duïc khoâng neân ñöôïc duøng nhö nhöng laø “phaàn thöôûng” hoaëc bôûi hoaëc vôï bôûi vì khoâng moät ngöôøi naøo coù quyeàn treân chính thaân theå cuûa mình.

Hôn theá nöõa, tình duïc laø quaø taëng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho vaø noù khoâng baát khieát hoaëc toäi loãi heã bao laâu tình duïc naêm trong giôùi haïn hoân nhaân. Phao-loâ khích leä nhöõng caëp vôï choàng Cô-ñoác ñaõ laäp gia ñình neân coù quan heä tình duïc vôùi nhau. Hôn theá nöõa, chuùng ta thaáy lôøi khuyeân naày daønh ngöôøi choàng tin Chuùa trong saùch Chaâm-ngoân:

Nguyeän nguoàn maïch con ñöôïc phöôùc; Con haõy laáy laøm vui thích nôi vôï con cöôùi buoåi ñang thì, Nhö nai caùi ñaùng thöông, vaø hoaøng döông coù duyeân toát, Nguyeän nöông long naøng laøm thoûa loøng con luoân luoân, Vaø aùi tình naøng khieán cho con say meâ maõi maõi (Chaâm-ngoân 5:18-19).[1]

Neáu moät caëp vôï choàng tin Chuùa muoán vui höôûng moät moái quan heä tình duïc thoûa maõn vôùi nhau, thì vôï vaø choàng neân bieát coù söï khaùc nhau raát lôùn giöõa baûn chaát tình duïc cuûa ngöôøi nam vaø ngöôøi nöõ. Theo söï so saùnh, baûn chaát tình duïc cuûa ngöôøi nam coù thieân höôùng veà theå xaùc hôn, ngöôïc laïi thì baûn chaát tình duïc cuûa ngöôøi nöõ gaén lieàn vôùi caûm xuùc cuûa mình. Ngöôøi nam ham muoán tình duïc bôûi söï kích thích baèng maét (Ma-thi-ô 5:28). Ñaøn oâng ham muoán tình duïc vôùi ngöôøi nöõ haáp daãn tröôùc maét hoï; ngöôïc laïi ngöôøi nöõ coù khuynh höôùng ham muoán tình duïc vôùi ngöôøi nam, hoï ngöôõng moä nhieàu lyù do hôn chæ laø söï haáp daãn veà theå xaùc. Vì vaäy nhöõng ngöôøi vôï khoân ngoan nhìn nhöõng maët toát cuûa choàng ñeå laøm vui loøng choàng luoân luoân. Coøn nhöõng ngöôøi choàng khoân ngoan baøy toû tình caûm cho vôï suoát caû ngaøy baèng nhöõng caùi oâm vaø nhöõng cöõ chæ töû teá, hôn laø muoán vôï mình “môû” ngay ra laäp töùc vaøo cuoái ngaøy.

Möùc ñoä öa muoán tình duïc cuûa ngöôøi man coù khuynh höôùng gia taêng theo löôïng tích luõy tinh truøng trong cô theå cuûa ngöôøi ñoù, ngöôïc laïi möùc ñoä öa thích tình duïc cuûa ngöôøi nöõ taêng giaûm tuøy thuoäc vaøo chu kyø kinh nguyeät ngöôøi nöõ. Ñaøn oâng coù khaû naêng kích thích tính duïc vaø ñaït tôùi ñænh ñieåm tình duïc trong voøng vaøi giaây hoaëc vaøi phuùt; phuï nöõ maát thôøi gian laâu hôn. Maëc duø ñaøn oâng thöôøng chuaån bò veà maët theå xaùc ñeå giao hôïp thaät söï trong vaøi giaây, nhöng cô theå cuûa phuï nöõ coù theå chuaån bò veà maët theå xaùc ñeå giao hôïp maát caû gaàn nöõa tieáng ñoàng hoà. Vì vaäy, ngöôøi choàng khoân ngoan neân daønh thôøi gian vuoát ve kích thích tính duïc tröôùc khi giao hôïp baèng caùch vuoát ve, hoân vaø kích thích baèng tay vaøo nhöõng nôi treân cô theå cuûa vôï ñeå cho naøng chuaån bò ñeå giao hôïp. Neáu ngöôøi choàng khoâng bieát nhöõng vuøng naøo gaây kích thích treân cô theå cuûa vôï thì ngöôøi choàng neân hoûi vôï. Ngoaøi ra, Ngöôøi choàng neân bieát raèng cho duø mình coù theå ñaït ñeán chæ moät laàn khoùa i caûm tình duïc, nhöng vôï mình coù theå coù nhieàu laàn hôn. Ngöôøi choàng neân bieát raèng vôï mình nhaän ñöôïc nhöõng gì maø naøng ao öôùc.

Thaät quan troïng ñoái vôùi vôï choàng coù Chuùa baøn thaûo veà nhöõng nhu caàu cuûa hoï vôùi nhau moät caùch thaønh thaät vaø hoï coù theå hoïc bieát nhieàu veà tình duïc khaùc phaùi khaùc nhau nhö theá naøo. Qua nhieàu naêm thaùng trao ñoåi, khaùm phaù vaø thöïc haønh, thì vieäc quan heä tình duïc giöõa vôï vaø choàng coù theå ñem ñeán nhöõng phöôùc haïnh khoâng ngöøng gia taêng.

Con Caùi Cuûa Gia Ñình Cô-ñoác

(Children of a Christian Family)

Neân daïy cho treû em thuaän phuïc vaø vaâng lôøi cha meï trong Chuùa cuûa chuùng moät caùch troïn veïn. Neáu chuùng vaâng theo, thì vieäc ñöôïc soáng laâu treân ñaát vaø nhöõng phöôùc haïnh khaùc ñöôïc höùa ban cho hoï:

Hôõi keû laøm con caùi, haõy vaâng phuïc cha meï mình trong Chuùa, vì ñieàu ñoù laø phaûi laém. Haõy toân kính cha meï ngöôi (aáy laø ñieàu raên thöù nhöùt, coù moät lôøi höùa noái theo), haàu cho ngöôi ñöôïc phöôùc vaø soáng laâu treân ñaát (EÂ-pheâ-soâ 6:1-3).

Nhöõng ngöôøi cha tin Chuùa, vôùi tö caùch laø chuû gia ñình cuûa mình, ñöôïc ban cho traùch nhieäm cô baûn ñeå huaán luyeän cho con caùi mình:

Hôõi caùc ngöôøi laøm cha, chôù choïc cho con caùi mình giaän döõ, haõy duøng söï söûa phaït khuyeân baûo cuûa Chuùa maø nuoâi naáng chuùng noù (EÂ-pheâ-soâ 6:4).

Chuù yù thaáy traùch nhieäm cuûa nöôøi cha goàm hai phöông dieän: nuoâi naáng con caùi mình theo söï kyû luaät vaø daïy doã cuûa Chuùa. Tröôùc heát chuùng ta haõy xem xeùt nhu caàu kyû luaät con caùi.

Kyû Luaät Con Caùi (Child Discipline)

Con caùi khoâng bao giôø bò kyû luaät lôùn leân seõ ích kyû vaø phaûn loaïn choáng cöï laïi uy quyeàn. Con caùi neân ñöôïc kyû luaät vaøo baát cöù thôøi ñieåm naøo neáu chuùng noù thaùch ñoá khoâng vaâng phuïc nhöõng quy luaät thích hôïp maø tröôùc ñaây cha meï ñaõ ñaët ra. Con caùi khoâng neân bò phaït vì côù maéc phaïm sai laàm hoaëc thieáu traùch nhieäm vì coøn nhoû chöa yù thöùc ñöôïc. Tuy nhieân, chuùng neân thöôøng xuyeân ñöôïc yeâu caàu phaûi ñoái dieän vôùi haäu quaû cuûa nhöõng loãi laàm vaø söï thieáu tinh thaàn traùch nhieäm cuûa chuùng, do vaäy vieäc giuùp ñôõ ñeå chuaån bò chuùng ñoái dieän vôùi nhöõng söï thaät cuûa cuoäc soáng sau naày khi tröôûng thaønh.

Treû em coøn nhoû neân phaït chuùng baèng caùch ñaùnh ñoøn vaøo moâng, nhö Lôøi Chuùa höôùng daãn. Taát nhieân, treû em sô sinh khoâng neân bò kyû luaät baèng ñoøn roi. Ñieàu naày khoâng coù nghóa laø caùc treû sô sinh luoân luoân ñeå cho chuùng thích laøm gì thì laøm. Thöïc ra, keå töø ngaøy sinh ra neân cho chuùng bieát roõ laø caû cha laãn meï ñeàu coù traùch nhieäm daïy doã chuùng. Chuùng noù coù theå ñöôïc daïy doã ngay töø tuoåi coøn raát nhoû bieát nghóa cuûa töø “khoâng” baèng caùch chæ ñôn giaûn ngaên caûn khoâng laøm nhöõng gì chuùng ñang laøm hoaëc saép laøm. Moät khi chuùng baét ñaàu hieåu ñöôïc “khoâng” coù nghóa laø, moät caùi phaùt nheï vaøo moâng seõ giuùp chuùng hieåu nhieàu hôn khi chuùng khoâng ngöøng laïi nhöõng haønh ñoäng ñoù laø nhöõng vieäc cha meï muoán chuùng döøng laïi. Neáu vieäc naày ñöôïc aùp duïng thöôøng xuyeân, thì con treû seõ hoïc bieát vaâng phuïc ngay töø tuoåi caøng raát nhoû.

Cha meï cuõng coù theå thieát laäp uy quyeàn cuûa mình baèng caùch khoâng neân uûng hoä loái cö xöû khoâng muoán coù trong con caùi cuûa hoï, chaúng haïn nhö cho con caùi ngay nhöõng gì chuùng muoán moãi luùc chuùng khoùc. Laøm vaäy laø daïy cho con caùi khoùc ñeå coù ñöôïc nhöõng gì chuùng muoán. Hoaëc, neáu cha meï mieãn cöôõng tröôùc nhöõng ñoøi hoûi cuûa con caùi hoï moãi laàn chuùng caáu giaän hoaëc van naøi, nhöõng baäc cha meï nhö theá thöïc söï ñang coå vuõ loái cö xöû khoâng muoán coù nhö theá. Caùc baäc cha meï khoân ngoan chæ ban thöôûng cho loái cö xöû ñaùng muoán coù trong con caùi cuûa hoï.

Ñaùnh ñoøn khoâng neân gaây haïi ñeán theå xaùc nhöng taát nhieân gaây ñuû ñau ñeå khieán cho ñöùa beù khoâng vaâng lôøi khoùc moät luùc. Baèng caùch naày, ñöùa beù seõ hoïc bieát ñöôïc khoâng vaâng lôøi seõ keøm theo söï ñau ñôùn. Kinh-thaùnh khaúng ñònh ñieàu naày:

Ngöôøi naøo kieâng roi voït gheùt con trai mình; Song ai thöông con aét caàn lo söûa trò noù….Söï ngu daïi voán buoäc vaøo loøng con treû; Song roi raên phaït seõ laøm cho söï aáy lìa xa noù….Chôù tha söûa phaït treû thô; Daàu ñaùnh noù baèng roi voït, noù chaúng cheát ñaâu. Khi con ñaùnh noù baèng roi voït, AÉt giaûi cöùu linh hoàn noù khoûi aâm phuû….Roi voït vaø söï quôû traùch ban cho söï khoân ngoan; Coøn con treû phoùng tuùng laøm maéc côõ cho meï mình (Chaâm-ngoân 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

Khi cha meï chæ laøm maïnh meõ nhöõng leà luaät cuûa mình, thì hoï khoâng caàn ñe doïa ñeå cho con caùi vaâng lôøi. Neáu moät ñöùa beù thaùch ñoá khoâng vaâng lôøi, thì neân ñaùnh ñoøn noù. Neáu cha meï chæ doïa ñaùnh ñoøn ñöùa con khoâng vaâng lôøi cuûa mình khoâng thoâi, thì ngöôøi ñoù chæ uûng hoä söï khoâng vaâng lôøi tieáp tuïc cuûa chaùu maø thoâi. Keát quaû laø ñöùa beù hoïc bieát khoâng caàn phaûi ñeå yù ñeán vieäc vaâng lôøi cho ñeán khi lôøi ñe doïa cuûa cha meï noù lôùn ñeán moät möùc ñoä naøo ñoù.

Sau khi ñaùnh ñoøn xong, neân oâm ñöùa beù vaø cho chaùu bieát chaéc cha meï chaùu yeâu thöông chaùu.

Daïy Doã Con Treû (Train Up a Child)

Caùc baäc cha meï tin Chuùa phaûi nhaän bieát raèng hoï coù traùch nhieäm daïy doã con caùi cuûa hoï, nhöng chuùng ta ñaõ daïy trong Chaâm-ngoân 22:6, “Haõy daïy cho treû thô con ñöôøng noù phaûi theo; Daàu khi noù trôû veà giaø, cuõng khoâng heà lìa khoûi ñoù”.

Daïy doã khoâng chæ doøi hoûi phaûi phaït treû vì söï khoâng vaâng lôøi maø coøn ban thöôûng cho nhöõng haønh vì toát. Treû em caàn ñöôïc cha me khen taëng luoân ñeå naâng cao haønh vi toát cuûa nhöõng ñaëc ñieåm ñaùng quyù cuûa chuùng. Treû em caàn thöôøng xuyeân ñöôïc bieát chaéc laø chuùng noù ñöôïc yeâu thöông, ñöôïc tieáp nhaän vaø ñöôïc ñaùng giaù cao bôûi caùc baäc laøm cha laøm meï. Cha meï coù theå chuyeån taûi tình thöông cuûa mình baèng nhöõng lôøi khen taëng, oâm hoân khi hoï coù thôøi gian daønh cho con caùi cuûa mình.

“Daïy doã” coù nghóa laø “laøm cho vaâng lôøi”. Vì vaäy, cha meï tin Chuùa khoâng neân ñöa ra yù kieán cho con caùi mình hoaëc chuùng seõ hoaëc chuùng seõ khoâng ñi thôø phöôïng Chuùa hoaëc caàu nguyeän moãi ngaøy vaø nhieàu ñieàu khaùc gioáng vaäy. Con caùi khoâng coù traùch nhieäm ñuû ñeå bieát ñieàu gì toát nhaát cho chuùng- ñoù laø lyù do taïi sao Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ban con caùi cho cha meï. Ñoái vôùi nhöõng baäc cha meï ñaàu tö söùc löïc vaø naêng löïc ñeå nhìn thaáy raèng con caùi cuûa hoï ñöôïc daïy doã caùch thích hôïp, thì Ñöùc Chuùa Trôøi höùa raèng con caùi cuûa hoï seõ khoâng xa khoûi ñöôøng ñuùng khi chuùng lôùn leân nhö chuùng ta ñoïc trong Chaâm-ngoân 22:6.

Con caùi cuõng khoâng neân choàng chaát traùch nhieäm nhieàu theâm khi chuùng lôùn leân. Muïc tieâu cuûa söï daïy doã con caùi coù keát quaû laø chuaån bò cho con treû daàn daàn nhöõng traùch nhieäm ñaày ñuû cuûa tuoåi tröôûng thaønh. Khi chaùu beù caøng lôùn leân, thì Chaùu neân ñöôïc coù töï do caøng nhieàu hôn ñeå töï mình quyeát ñònh. Ngoaøi ra, treû ôû ñoä tuoåi vò thanh nieân neân hieåu raèng mình phaûi chòu traùch nhieäm cho haäu quaû quyeát ñònh cuûa mình vaø cha meï cuûa em seõ khoâng phaûi luùc naøo cuõng ôû ñoù ñeå “cöùu mình ra khoûi” nan ñeà.

Traùch Nhieäm Cuûa Cha Meï Laø Daïy Doã

(Parent’s Responsibility to Instruct)

Nhö chuùng ta ñaõ ñoïc EÂ-pheâ-soâ 6:4, caùc baäc laøm Cha khoâng chæ coù traùch nhieäm kyû luaät con caùi maø coøn ñöôïc mong muoán daïy doã con caùi trong Chuùa. Daïy doã con caùi theo ñao ñöùc Kinh-thaùnh, phaåm haïnh cuûa ngöôøi tin Chuùa, hoaëc thaàn hoïc khoâng phaûi laø traùch nhieäm cuûa Hoäi thaùnh- maø laø traùch nhieäm cuûa ngöôøi cha. Caùc baäc phuï huynh laø nhöõng ngöôøi giao phoù moïi traùch nhieäm cho giaùo vieân Tröôøng Chuû Nhaät ñeå daïy con caùi hoï veà Chuùa ñang phaïm sai laàm nghieâm troïng. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ truyeàn daïy cho Y-sô-ra-eân qua Moâi-se:

Caùc lôøi maø ta truyeàn cho ngöôi ngaøy nay seõ ôû taïi trong loøng ngöôi; khaù aân caàn daïy doã ñieàu ñoù cho con caùi ngöôi, vaø phaûi noùi ñeán, hoaëc khi ngöôi ngoài trong nhaø, hoaëc khi ñi ngoaøi ñöôøng, hoaëc luùc ngöôi naèm, hay laø khi choãi daäy (Phuïc-truyeàn 6:6-7).

Nhöõng baäc cha meï tín Chuùa neân giôùi thieäu veà Chuùa cho con caùi mình ngay töø tuoåi coøn raát nhoû, haõy cho chuùng bieát Ngaøi laø ai vaø Ngaøi yeâu chuùng nhö theá naøo. Caùc chaùu beù neân ñöôïc daïy caâu chuyeän giaùng sinh cuûa Chuùa Gieâ-su, ñôøi soáng vaø söï cheát vaø söï phuïc sinh cuûa Ngaøi. Nhieàu chaùu beù coù theå hieåu söù ñieäp Phuùc AÂm ôû ñoä tuoåi thöù naêm hoaëc saùu vaø coù theå coù quyeát ñònh phuïc vuï Chuùa. Ngay sau (tuoåi saùu hoaëc baûy ñoâi luùc nhoû hôn), thì caùc chaùu coù theå nhaän baùp-teâm Thaùnh Linh vôùi baèng chöùng noùi tieáng môùi. Dó nhieân, khoâng coù luaät leà cöùng nhaéc coù theå ñaët ra bôûi vì moãi moät chaùu coù khaùc nhau. Ñieàu thieát yeáu laø nhöõng baäc cha meï tin Chuùa neân ñaët öu tieân lôùn nhaát cuûa mình ôû treân ñaát naày laø huaán luyeän thuoäc linh cho con caùi cuûa mình.

Möôøi Quy Taéc Ñeå Yeâu Thöông Con Caùi Cuûa Baïn

(Ten Rules For Loving Your Children)

1) Ñöøng choïc giaän con caùi mình (EÂ-pheâ-soâ 6:4). Con treû khoâng theå naøo ñöôïc mong muoán haønh xöû gioáng nhö ngöôøi tröôûng thaønh ñöôïc. Neáu baïn mong muoán quaù nhieàu töø nôi chuùng, thì chuùng seõ boû cuoäc khoâng laøm coá gaéng laøm haøi loøng baïn, bieát raèng ñieàu ñoù khoâng theå ñöôïc.

2) Ñöøng so saùnh con baïn vôùi con cuûa ngöôøi khaùc. Haõy cho con caùi baïn bieát baïn quyù troïng nhöõng phaåm chaát ñoäc ñaùo cuûa chuùng vaø caùc aân töù cuûa Chuùa ban cho chuùng quyù döôøng bao.

3) Cho con caùi coù traùch nhieäm trong nhaø cuûa baïn ñeå chuùng noù seõ bieát raèng chuùng noù laø moät phaàn quan troïng cuûa gia ñình. Nhöõng söï thaønh ñaït laø nhöõng chöôùng ngaïi ngaên trôû döïng leân ñoái vôùi loøng töï troïng laønh maïnh.

4) Haõy daønh thôøi gian cho con cuûa baïn. Haõy cho con caùi cuûa baïn bieát chuùng noù quan troïng ñoái vôùi baïn. Cho chuùng noù cuûa caûi vaät chaát khoâng theå thay theá ñöôïc baïn chính baïn cho con caùi cuûa baïn. Hôn nöõa, treû con aûnh höôûng phaàn lôùn bôûi nhöõng ngöôøi daønh nhieàu thôøi gian cho chuùng.

5) Neáu baïn muoán noùi ñieàu gì ñoù tieâu cöïc, thì haõy coá gaéng noùi ñieàu ñoù theo caùch tích cöïc. Toâi khoâng bao giôø noùi con caùi cuûa toâi laø chuùng noù “toài teä” khi chuùng khoâng vaâng lôøi toâi. Thay vaøo ñoù, Toâi seõ noùi vôùi con trai toâi, “Con laø ñöùa con ngoan, vaø nhöõng ñöùa con ngoan khoâng laøm nhöõng gì con vöøa môùi laøm!” (Roài toâi ñaùnh ñoøn vaøo moâng noù).

6) Haõy nhaän bieát töø “Khoâng” coù nghóa laø “Cha quan taâm ñeán con”. Khi con caùi luoân laøm theo yù mình, thì veà maët tröïc giaùc chuùng bieát raèng baïn khoâng quan taâm chuùng ñuû môùi haïn cheá chuùng.

7) Mong muoán con caùi mình baét chöôùc theo mình. Con caùi hoïc ñöôïc göông maãu cuûa cha meï chuùng. Cha meï khoân ngoan seõ khoâng bao giôø noùi vôùi con mình raèng, “Haõy laø nhö cha noùi, nhöng ñöøng laøm theo nhö cha laøm”.

8) Ñöøng giaûi cöùu con caùi cuûa baïn ra khoûi moïi nan ñeà. Chæ dôøi ñi nhöõng hoøn ñaù laøm cho vaáp ngaõ, haõy ñeå nhöõng hoøn ñaù laùt ñöôøng trong con ñöôøng cuûa chuùng.

9) Haõy phuïc vuï Chuùa vôùi caû taám loøng. Toâi ñaõ thaáy con caùi cuûa nhöõng baäc cha meï haâm haåm thuoäc linh hieám khi tieáp tuïc phuïc vuï trong tuoåi tröôûng thaønh cuûa chuùng. Con caùi cuûa nhöõng baäc cha meï chöa ñöôïc cöùu vaø con caùi cuûa nhöõng baäc cha meï ñaõ tin Chuùa vaø keát öôùc troïn veïn vôùi Chuùa thöôøng tieáp tuïc phuïc vuï Chuùa khi chuùng ñaõ “tröôûng thaønh”.

10) Haõy daïy cho con caùi cuûa baïn Lôøi Chuùa. Cha meï thöôøng ñaët öu tieân vaán ñeà hoïc vaán cuûa con caùi hoï nhöng khoâng cho chuùng neàn hoïc vaán quan troïng nhaát maø chuùng theå coù nhaän laáy ñöôïc, ñoù laø Kinh-thaùnh.

Nhöõng Öu Tieân Cuûa Chöùc Vuï, Hoân Nhaân Vaø Gia Ñình

(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

Coù leõ, loãi laàm maø caùc laõnh ñaïo Cô-ñoác thöôøng gaëp phaûi nhaát ñoù laø boû beâ hoân nhaân vaø gia ñình cuûa hoï vì côù chuyeân taâm cho chöùc vuï cuûa hoï. Hoï töï bieän hoä baèng caùch noùi raèng söï hy sinh cuûa hoï laø “vì côù coâng vieäc Chuùa”.

Loãi laàm naày ñöôïc khaéc phuïc khi ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñang ôû trong tieán trình ñöôïc moân ñoà hoùa nhaän ra raèng söï vaâng lôøi thaät cuûa mình vaø taän hieán cho Chuùa ñöôïc phaûn chieáu bôûi moái quan heä cuûa ngöôøi phoái ngaãu vaø vôùi con caùi cuûa ngöôøi ñoù. Moät ngöôøi haàu vieäc Chuùa khoâng theå coâng boá mình taän hieán cho Chuùa neáu ngöôøi ñoù khoâng yeâu vôï gioáng nhö Ñaáng Christ yeâu Hoäi thaùnh, hoaëc neáu ngöôøi ñoù boû qua vieäc daønh thôøi gian caàn thieát cho con caùi mình ñeå döôõng duïc con caùi khoân lôùn vaø theo söï khuyeân baûo cuûa Chuùa.

Hôn theá nöõa, boû beâ vôï con vì côù “chöùc vuï ” thöôøng ñöôïc bieát ñeán nhö laø daáu hieäu chaéc chaén cuûa moät chöùc vuï xaùc thòt ñöôïc thöïc hieän theo khaû naêng söùc rieâng cuûa ngöôøi ñoù. Nhieàu vò muïc sö cuûa caùc Hoäi thaùnh coù toå chöùc mang gaùnh naëng coâng vieäc naëng nhoïc mieãn giaûm cho ñieàu naày, vì hoï kieät söùc ñeå giöõ cho taát caû moïi chöông trình hoaït ñoäng.

Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa raèng gaùnh cuûa Ngaøi nheï vaø aùch cuûa Ngaøi deã chòu (Ma-thi-ô 11:30). Ngaøi khoâng keâu goïi moät ngöôøi haàu Chuùa naøo ñeå taän taâm cho theá giôùi hoaëc cho Hoäi thaùnh phaûi traû giaù baèng tình yeâu cuûa gia ñình mình. Thöïc ra, yeâu caàu cho moät tröôûng laõo laø ngöôøi ñoù “phaûi laø ngöôøi quaûn trò gia ñình cuûa mình thaät toát” (I Ti-moâ-theâ 3:4). Moái quan heä cuûa ngöôøi ñoù vôùi gia ñình cuûa mình laø baøi thi thöû nghieäm veà söï thích hôïp cuûa ngöôøi ñoù cho chöùc vuï .

Nhöõng ai ñöôïc keâu goïi vaøo nhöõng chöùc vuï löu ñoäng vaø phaûi xa nhaø baát luùc naøo thì neân daønh theâm thôøi gian cho gia ñình taäp trung cho gia ñình khi hoï ôû nhaø. Caùc anh chò em trong thaân theå Hoäi thaùnh neân laøm nhöõng gì coù theå laøm ñöôïc trong khaû naêng cuûa mình ñeå coù theå daøn xeáp gioáng nhö theá. Ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñang ôû trong tieán trình ñöôïc moân ñoà hoùa nhaän bieát raèng con caùi cuûa mình laø nhöõng moân ñoà chính yeáu. Neáu ngöôøi ñoù thaát baïi trong coâng taùc naày, thì ngöôøi ñoù khoâng coù quyeàn ñeå coá gaéng ñeå moân ñoà nhöõng ngöôøi ôû ngoaøi nhaø mình.

[1] Coù theâm baèng chöùng veà Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng deø daët khi noùi veà tình duïc, xem Nhaõ-ca 7:1-9 vaø Leâ-vi-kyù 18:1-23.

Siyempre, ang Diyos ang nakaisip ng idea ng pamilya. Makatwiran, kung gayon, na makapaghahandog Siya sa atin ng kaisipan kung paano iiral ang mga pamilya at mabigyang-babala tayo ng mga panganib na nakasisira ng pamilya. Tunay na nabigyan tayo ng Panginoon ng maraming prinsipyo sa Kanyang Salita tungkol sa istruktura ng pamilya at ang papel na kailangang tuparin ng bawa’t kasapi nito. Kapag nasunod ang mga instruksiyong biblikal na ito, makakaranas ang mga pamilya ng lahat ng pagpapalang inilaan ng Diyos na tatamasahin nila. Kapag nasuway ang mga ito, pagkasira at sama ng loob ang ibubunga.

Ang Papel ng Bawa’t Asawa (The Role of Husband and Wife)

Dinisenyo ng Diyos ang pamilyang Cristiano na isang tanging istruktura. Dahil idinudulot ng framework na ito ang katatagan para sa buhay-pamilya, lubhang nagsisikap si Satanas upang sirain ang disenyong ito.

Una, hinirang ng Diyos ang asawang lalaki upang maging pinuno ng pamilya. Hindi siya binibigyan nito ng karapatang mag-domina sa kanyang asawa at mga anak. Tinawag ng Diyos ang mga asawang lalaki upang mahalin, pangalagaan, mag-alay, at pamunuan ang kanilang pamilya bilang pinuno. Intensyon din ng Diyos na ang mga asawang babae ay pasakop sa pamumuno ng kanilang asawa. Malinaw ito sa Biblia:

Mga babae, pasakop kayo sa sari-sarili ninyong asawa tulad ng pagpapasakop ninyo sa Panginoon. Sapagka’t ang lalaki ang ulo ng kanyang asawa, tulad ni Cristo na siyang ulo ng iglesia, gayundin naman, ang mga babae ay dapat pasakop nang lubusan sa kanilang asawa (Efe. 5:22-24).

Ang lalaki ay hindi espiritwal na ulo ng kanyang asawa—si Jesus ang gumaganap ng papel na iyan. Si Jesus ang espiritwal na ulo ng iglesia, at ang Cristianong babae ay ganap na miyembro ng iglesia na tulad rin ng kanyang asawa. Nguni’t sa pamilya, ang Cristianong lalaki ang ulo ng kanayang asawa at mga anak, at dapat silang pasakop sa kapangyarihan niyang dulot-ng-Diyos.

Gaano ang pagpapasakop ng babae sa lalaki? Dapat siyang pasakop sa lahat, tulad ng sinabi ni Pablo. Ang tanging eksepsyon ay kung aasahan ng lalaki na susuwayin niya ang Salita ng Diyos o kapag gumawa siya ng bagay na taliwas sa kanyang konsensya. Siyempre, kailanman ay walang Cristianong lalaki ang aasang gagawa ng anuman ang kanyang asawa upang suwayin ang salita ng Diyos o ang kanyang konsensya. Ang lalaki ay hindi panginoon ng kanyang asawa—si Jesus lamang ang may karapatang iyan sa kanyang buhay. Kung pipili siya ng susundin, kailangan niyang sundin si Jesus.

Kailangang tandaan ng mga lalaki na ang Diyos ay hindi kinakailangang “papanig sa kanya.” Minsan ay sinabi ng Diyos kay Abraham na gawin ang sinabi ng asawa niyang si Sara (tingnan ang Gen. 21:10-12). Itinatala rin ng Biblia na sinuway ni Abigail ang hangal niyang asawang si Nabal at dahil doon ay iniwasan ang malaking kapahamakan (tingnan ang 1 Sam. 25:2-38).

Ang Bilin ng Diyos sa mga Lalaki (God’s Word to Husbands)

Sa mga lalaki, ito ang sinasabi ng Diyos:

Mga lalaki, mahalin ninyo ang inyong asawa na gaya ng pagmamahal ni Cristo sa iglesia. Inihandog Niya ang Kanyang buhay pata sa iglesia….Gayundin naman, dapat mahalin ng mga lalaki ang kanilang asawa tulad ng sarili nilang katawan. Ang lalaking nagmamahal sa kanyang asawa ay nagmamahal sa kanyang sarili. Walang taong namumuhi sa sarili niyang katawan. Sa halip, ito’y kanyang pinapakain at inaalagaan, tulad ng ginagawa ni Cristo sa iglesia. Tayo nga’y mga bahagi ng Kanyang katawan….Kaya’t kayong mga lalaki, mahalin ninyo ang inyong asawa gaya ng inyong sarili; mga babae, igalang naman ninyo ang inyong asawa (Efe. 5:25, 28-30, 33).

Inuutusan ang mga lalaking magmahal sa kanilang asawa na tulad ng pagmamahal ni Cristo sa iglesia. Hindi ito maliit na tungkulin! Ang sinumang babae ay malugod na pasasakop sa sinumang magmamahal sa kanya nang tulad ng pagmamahal ni Jesus —na naglaan ng sariling buhay. Tulad ng pagmamahal ni Cristo sa sarili Niyang katawan, ang iglesia, gayundin naman, dapat niyang mahalin ang kanyang asawang “ kaisa” niya (Efe. 5:31). Kung ang Cristianong lalaki ay nagmamahal sa kanyang asawa na tulad ng inaasahan, maglalaan ito para sa kanya, aalagaan siya, igalang siya, tulungan siya, hikayatin siya, at gumugol ng panahon kasama siya. Kung nabigo siya sa tungkuling magmahal sa asawa, nasa panganib ang lalaki sa pagpigil ng sagot sa kanyang mga dalangin:

Kayo namang mga lalaki, unawain ninyo at pakitunguhang mabuti ang inyong asawa, sapagka’t sila’y mahina, at tulad ninyo’y may karapatan din sila sa buhay na walang hanggan na kaloob ng Diyos. Gawin ninyo ito, nang sa gayon ay walang magiging sagabal sa inyong mga panalangin (1 Ped. 3:7, idinagdag ang pagdidiin).

Siyempre, kailanman ay walang relasyon na hindi nagkaroon ng di pagkakaunawaan. Nguni’t dahil sa pangako at ang paglago ng espiritu sa ating buhay, ang mag-asawa ay matututong mamuhay nang may pagkakaunawaan at danasin ang papalaking pagpapala ng Cristianong samahan. Sa pamamagitan ng di maiiwasang problemang uusbong sa lahat ng ugnayan, bawa’t kasama ay matututong lumago sa higit na pagpapaunlad sa pagiging tulad ni Cristo.

Para sa karagdagang pag-aaral sa mga tungkulin ng lalaki at babae, tingnan ang Gen. 2:15-25; Kaw. 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 1 Cor. 11:3; 13:1-8; Col. 3:18-19; 1 Tim. 3:4-5; Tito 2:3-5; 1 Ped. 3:1-7.

Sex sa Ugnayan (Sex in Marriage)

Ang Diyos ang umimbento ng sex, at malinaw na nilikha Niya ito upang magbigay-kasiyahan at sa pagpaparami. Nguni’t tahasang inihahayag ng Biblia na ang mga relasyong sekswal ay mangyayari lamang sa mga nagsama dahil sa habambuhay na kasunduang kasalan.

Ang mga relasyong sekswal na nangyayari sa labas ng ugnayan ay maituturing na pakikiapid o pangangalunya. Inihayag ni apostol Pablo na ang mga gumagawa ng ganito ay hindi magmamana sa kaharian ng Diyos (tingnan ang 1 Cor. 6:9-11). Bagama’t maaaring matukso ang isang Cristiano at maaaring gumawa ng pakikiapid o pangangalunya, mararamdaman niya ang mabigat ng paghatol in kanyang espiritu na magiging sanhi ng pagsisisi.

Nagbigay rin si Pablo ng ilang ispesipikong instruksiyon tungkol sa tungkuling sekswal ng lalaki at babae:

Nguni’t para maiwasan ang pakikiapid, bawa’t lalaki o babae ay dapat magkaroon ng sariling asawa. Dapat tuparin ng lalaki ang tungkulin niya sa kanyang asawa, at gayundin naman ang babae. Sapagka’t hindi na ang babae ang may karapatan sa sarili niyang katawan kundi ang kanyang asawa. Gayundin naman, hindi na ang lalaki ang may karapatan sa sarili niyang katawan kundi ang kanyang asawa. Huwag ninyong ipagkait ang ingyong sarili sa isa’t isa, malibang pagkasunduan ninyong huwag munang magsiping upang maiukol ninyo ang panahon sa pananalangin. Nguni’t pagkatapos, magsiping na muli kayo upang hindi matukso si Satanas dahil sa hindi na kayo makapagpigil (1 Cor. 7:2-5).

Nililinaw ng mga bersong ito na hindi dapat gamitin ang sex bilang “gantimpala” maging ng lalaki o babae dahil bawa’t isa ay walang kapangyarihan sa sarili niyang katawan. Dagdag pa, ang sex ay kaloob ng Diyos at hindi walang kabanalan o makasalanan basta’t nananatili ito sa ugnayan. Hinikayat ni Pablo ang mga Cristianong mag-asawa upang magkaroon ng relasyong sekswal. Gayundin, makikita natin ang payong ito sa mga lalaking Cristiano sa libro ng Kawikaan:

Kaya nga ba’t mahalin mo ang kabiyak ng iyong buhay, ang ligaya ay lasapin sa mabango niyang kandungan. Mabait siya at mahindhin, babaing kaakit-akit, ligaya mo’y nasa kanya sa pitak ng kanyang dibdib (Kaw. 5:18-19). [1]

Kung kapwa nasisiyahan ang mga mag-asawang Cristiano sa isang sekswal na ugnayan, dapat intindihin ng mga lalaki at babae na may malaking pagkakaiba ang sekswal na kalikasan ng lalaki at babae. Kung ikumpara, ang kalikasan ng lalaki ay higit na pisikal, samantalang ang sa babae ay emosyonal. Napupukaw ang mga lalaki sa pagtingin (tingnan ang Mt. 5:28), samantalang ang mga babae ay sa relasyon at paghawak (tingnan ang 1 Cor. 7:1). Naaakit ang mga lalaki sa mga babaing tumutugon sa kanilang pagtingin; nguni’t ang mga babae ay naaakit sa mga lalaking hinahangaan nila ang ibang katangian maliban sa sa anyong pisikal. Kung gayon sinisikap ng mga babaing marunong na laging magpaganda. At ang mga marunong na lalaki ay laging nagpapakita ng pagmamahal sa kanilang asawa sa yakap at mga kilos ng pagka-maalalahanin at kaabaitan, sa halip na asahan ang kanilang mga asawang dagliang “ma turn-on” sa gabi.

Ang antas ng sekswal na pagnanais ng lalaki ay tumitindi sa pagdami ng tamod sa kanyang katawan, samantalang ang sa babae ay depende sa siklo ng kanyang regla. May kakayahan ang mga lalaki na mapukaw at makaranas na kasukdulan sa ilang Segundo o sandali; higit na matagal ang mga babae. Bagama’t sa ilang Segundo karaniwang mayroon nang pisikal na kahandaan ang lalaki sa pagtatalik, ang katawan ng babae ay hindi pa handa sa loob ng aabot na kalahating oras. Kaya ang marunong na lalaki ay ihahanda ang asawa sa pamamagitan ng pagyakap, paghalik at pagpukaw sa mga sensitibong bahagi ng katawan upang ihanda siya sa pagtatalik. Dagdag pa, kailangan niyang malaman na bagama’t may kakayahan siyang magkaroon ng iisang sexual climax, may kakayahan ang kanyang asawa sa higit pa. Kailangan niyang tiyakin na matanggap nito ang kanyang nais.

Mahalaga para sa mga Cristianong mag-asawa na matapat na pag-usapan ang kanilang pangangailangan at matutuhan ang sapat na kaalaman sa pagkakaiba ng mga kasarian. Sa pagdaan ng ilang buwan at taon ng komunikasyon, pagtuklas at praktis, ang mga relasyong sekswal ng mag-asawa ay magiging sanhi ng higit na pagpapala.

Mga Anak sa isang Pamilyang Cristiano (Children of a Christian Family)

Dapat maturuan ang mga anak na pasakop at sumunod sa kanilang Cristianong magulang. At kung gayon, mahahabang buhay at iba pang pagpapala ang ipinangagako sa kanila:

Mga anak, sundin ninyo ang inyong mga magulang sa Panginoon, sapagka’t ito ang nararapat. “Igalang mo ang iyong ama at ina.” Ito ang unang utos na may kalakip na pangakong “Ikaw ay giginhawa at hahaba ang iyong buhay sa lupa” (Efe. 6:1-3).

Ang mga Cristianong ama, bilang pinuno ng kanilang pamilya, ay binigyan ng pangunahing tungkulin sa pagpapalaki ng kanilang mga anak:

Mga magulang, huwag kayong gumawa ng mga bagay na ikagagalit ng inyong mga anak. Sa halip, palakihin ninyo sila ayon sa disiplina at katuruan ng Panginoon (Efe. 6:4).

Pansinin na ang tungkulin ng ama ay may dalawang bahagi: palakihin ang anak sa disiplina at katuruan ng Panginoon. Tingnan muna natin ang pangangailangan ng pagdidisiplina sa mga anak.

Disiplina ng Anak (Child Discipline)

Ang anak na hindi nadisiplina ay lalaking makasarili at nagrerebelde sa kapangyarihan. Kailangang disiplinahin ang mga anak sa tuwing mapanghamong sinusuway nila ang mga tuntuning una nang naitatag ng kanilang magulan. Hindi marapat na parusahan ang mga anak sa mga pagkakamali o hindi pagtupad ng tunghilin. Bagkus, kailangan nilang harapin ang kalalabasan ng kanilang pagkakamali at hindi pagtupad ng tungkulin, upang sa gayon ay matulungan silang ihanda sa realidad ng totoong buhay.

Ang mga maliliit na bata ay dapat madisiplina sa pamamalo, na siyang isinasaad ng Salita ng Diyos. Siyempre, ang mga sanggol ay hindi dapat paluin. Hindi ibig sabihin nito na laging pagbibigyan ang mga sanggol. Katunayan, mula sa pagsilang kailangan na nilang malaman na ang ama at ina ang bahala. Maaari silang turuan sa napakaagang edad ng ibig sabihin ng “hindi” sa pagpigil sa kanila sa kanilang ginagawa o ng bagay na gagawin nila. Kapag naintindihan na nila ang ibig sabihin ng “hindi,” ang isang magaang palo sa puwit ay higit na makakatulong sa kanila sa mga sandaling hindi sila sumusunod. Kapag nagawa ito nang di pabagu-bago, maagang matutong maging masunurin ang mga bata.

Maitatatag din ng mga magulang ang kanilang kapangyarihan sa pamamagitan ng hindi pagpapayag sa maling gawain ng kanilang mga anak, tulad ng hindi agad pagbibigay sa kanilang gusto sa tuwing sila ay iiyak. Kung magkagayon, matututuhan ng mga bata ang pag-iyak upang makuha ang gusto. O, kung pagbibigyan ng mga magulang ang gusto ng mga anak sa tuwing nag-aalboroto ang mga ito, hinihikayat nila ang hindi magandang ugali ng mga ito. Gagantimpalaan lamang ng mga marunong na magulang ang tamang ugali ng kanilang mga anak.

Ang mga pagpalo ay hindi dapat nakasasakit ng katawan nguni’t kailangang maramdaman upang bahagyang iiyak ang bata. Kung magkagayon, matututuhan ng batang iugnay ang sakit sa hindi pagsunod. Pinatototohanan ito ng Biblia:

Mapagmahal na magulang, anak ay dinidisiplina, anak na di napapalo, hindi mahal ng magulang…. Likas sa mga bata ang pagiging pilyo, nguni’t sa pamamagitan ng palo, Likas sa mga bata ang pagiging pilyo, nguni’t sa pamamagitan ng palo, sila’y matututo….Disiplinahin mo ang bata. Ang wastong pagpalo ay hindi niya ikamamamatay. Inililigtas mo pa siya mula sa daigdig ng mga patay….Disiplina at pangaral, hatid ay karunungan; nguni’t ang batang suwail, sa magulang ay kahihiyan (Kaw. 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

Kapag simpleng ipinatupad ng mga magulang ang kanilang mga tuntunin, hindi nila kailangang takutin ang mga anak upang susunod ang mga ito. Kung mapanghamong sumusuway ang isang anak, kailangan siyang paluin. Kung tinatakot lang ng magulang ang di masunuring anak, pinatitindi lang nito ang di pagsunod ng anak. Ang resulta nito ay matututo ang bata na hindi mabahala sa pagiging masunurin hangga’t ang pananakot ng magulang ay magiging sukdulan. Pagkatapos paluin ang bata, dapat siyang yakapin at iparamdam ang pagmamahal ng magulang sa kanya.

Pagtuturo sa isang Bata (Train Up a Child)

Kailangang malaman ng mga Cristianong magulang na may tungkulin silang magturo sa kanilang mga anak, na mababasa natin sa Kaw. 22:6: “Ituro sa bata ang daang dapat niyang lakaran, at hanggang sa paglaki’y di niya ito malilimutan” (idinagdag ang pagdidiin).

Ang pagtuturo ay hindi lamang pagpaparusa sa di pagsunod, kundi gantimpala sa magandang gawi. Kailangan ng mga batang walang pabagu-bagong pinupuri ng kanilang magulang upang patibayin ang magandang ugali at kaaya-ayang katangian. Kailangan ng mga batang laging binibigyang-tiwala na sila ay minamahal, tinatanggap at pinahahalagahan ng kanilang magulang. Maipapakita ng mga magulang ang kanilang pag-ibig sa mga papuri, yakap at halik, at sa pamamagitan ng panahong ginugugol nila kasama ng mga anak.

Ang “pagturo” ay nangangahulugang “pasunurin.” Kung gayon, dapat ay hindi bigyan ng opsyon ng mga Cristianong magulang ang kanilang anak kung pupunta sila sa iglesia o mananalangin at anupaman. Hindi ganap na responsable ang mga bata upang malaman kung ano ang mabuti para sa kanila—kaya binigyan sila ng Diyos ng magulang. Sa mga magulang na gumugugol ng hirap at lakas upang ganap na maturuan ang kanilang mga anak, ipinangangako ng Diyos na hindi lalayo ang mga bata sa paggawa ng mabuti kapag tumanda sila, na mababasa natin sa Kaw. 22:6.

Kailangan ding bigyan ng nadaragdagang tungkulin ang mga bata habang sila’y tumatanda. Ang layunin ng epektibong pagpapalaki ng mga anak ay unti-unting ihanda ang anak para sa ganap na tungkulin ng isang taong nasa gulang. Habang tumatanda ang bata, kailangan siyang bigyan ng nadaragdagang kalayaang gumawa ang sarili niyang pasya. Gayundin, kailangang maintindihan ng teenager na tatanggapin niya ang tungkuling para sa kalalabasan ng kanyang mga pasya at malamang hindi laging naroon ang kanyang mga magulang upang “piyansahan” siya sa kaguluhan.

Ang Tungkulin ng Mga Magulang Upang Magturo (Parents’ Responsibility to Instruct)

Tulad ng mababasa natin sa Efeso 6:4, ang mga ama ay hindi lamang responsable sa pagdidisiplina ng kanilang kundi inaasahan ding turuan sila sa Panginoon. Hindi tungkulin ng iglesia ang bigyan ng pagtuturo ang anak sa biblikal na magandang asal, biblikal na pagkatao, o teolohiya—tungkulin ito ng ama. Ang mga magulang na nagpapaubaya ng lahat ng tungkulin sa Sunday School teacher ay gumagawa ng siryosong kamalian. Iniutos ng Diyos sa Israel sa pamamagitan ni Moises:

Ang mga utos Niya’y itanim ninyo sa inyong puso. Ituro ninyo ito sa inyong mga anak; pag-aralan ninyo ito sa inyong ito sa inyong tahanan, sa inyong paglalakbay, sa inyong pagtulog sa gabi, at sa inyong pagbangon sa umaga (Deut. 6:6-7, idinagdag ang pagdidiin).

Kailangang ipakilala sa Diyos ng mga Cristianong magulang ang kanilang anak, mula pagkabata, sinasabi kung sino Siya at kung gaano ang pagmamahal Niya sa kanila. Ang mga maliliit na bata ay kailangang maturuan ng kuwento ni Jesus, ang kanyang pagkapanganak, buhay, kamatayan, at muling pagkabuhay. Naiintindihan ng maraming bata ang mensahe ng ebanghelyo mula edad lima o anim at maaaring magpasya upang manilbihan sa Panginoon. Pagkatapos ng edad na iyon (maaaring anim o pito, at kung minsan ay higit na maaga), matatanggap nila ang bautismo sa Espiritu Santo sa pagkakaroon ng patotoong pagsasalita sa iba’t ibang wika. Siyempre, walang mahigpit na tuntunin ang maaaring itatag dahil bawa’t bata ay iba. Ang punto ay dapat gawing prayoridad ng mga Cristianong magulang ang espiritwal na pagtuturo sa kanilang mga anak.

Sampung Tuntunin sa Pagmamahal ng mga Anak (Ten Rules for Loving Your Children)

1).Huwag pagalitin ang inyong mga anak (tingnan ang Efe. 6:4). Hindi maaasahan kumilos na parang matanda ang mga bata. Kung lubhang mataas ang ekspektasyon sa kanila, hihinto sila sa paggawa ng ikagigiliw ninyo, dahil alam nilang imposible ang mga ito.

2). Huwag ikumpara ang inyong mga anak sa ibang bata. Ipaalam sa kanila ang inyong pagpapahalaga sa kanilang natatanging katangian at kaloob na galing sa Diyos.

3). Bigyan sila ng tungkulin sa loob ng tahanan upang malaman nila na sila’y mahalagang bahagi ng pamilya. Ang mga nagagampanan ang pundasyon ng malusog na pagtingin sa sarili.

4). Gumugol ng panahon kasama ang inyong mga anak. Ipinaaalam niyan na mahalaga sila sa inyo. Ang pagbibigay sa kanila ng mga bagay ay hindi kahalili ng pagbibigay ng inyong sarili. Gayundin, naiimpluwensiyahan ang mga bata ng taong lagi nilang kasama.

5). Kung magsasabi ng hindi maganda, subukang sabihin ito sa magandang paraan. Kailanman ay hindi ko sinabi sa aking mga anak na “masama” sila kapag sinusuway nila ako. Sa halip, sasabihin ko sa aking anak na lalaki, “Ikaw ay mabait na bata, at ang mga mabait na bata ay hindi gumagawa ng ginawa mo!” (Pagkatapos ay papaluin ko siya).

6). Isipin na ang ibig sabihin ng salitang “hindi” ay “kinakalinga kita.” Kapag laging nakukuha ng mga bata ang kanilang kagustuhan, alam nilang hindi ninyo sila ganap na kinakalinga upang sawayin sila.

7). Asahang tutulan kayo ng inyong mga anak. Natututo ang mga bata sa halimbawa ng kanilang magulang. Ang marunong na magulang ay hindi kailanman magsasabi, “gawin mo ang sinasabi ko, hindi ang ginagawa ko.”

8). Huwag piyansahan ang inyong mga anak sa lahat ng kanilang mga problema. Alisin lang ang mga sagabal; panatilihin sa kanilang landas ang mga tuntungan.

9). Pagsilbihan ang Diyos nang buong puso. Napansin ko na ang mga anak ng magulang na maligamgam ang spiritual na pamumuhay ay madalang na magsisilbi sa Diyos sa kanilang pagtanda. Ang mga Cristianong anak ng di ligtas na magulang at mga anak ng ganap-ang-pangakong Cristianong magulang ay magpapatuloy sa pagsilbi sa Diyos pag “nakaalis na sila sa pugad.”

10). Ituro sa inyong mga anak ang Salita ng Diyos. Madalas na ginagawang prayoridad ng mga magulang ang edukasyon ng kanilang mga anak nguni’t bigo sa pagbibigay ng pinakamahalagang edukasyong makukuha nila, ang Biblia.

Mga Prayoridad ng Ministeryo, Pag-aasawa at Pamilya (The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

Marahil ang pinakapangkaraniwang kamaliang ginagawa ng mga pinunong Cristiano ay ang kaligtaan ang kanilang pangunahing relasyon at pamilya dahil sa debosyon sa kanilang mga ministeryo. Pinangagatwiranan nila ang kanilang sarili na ang kanilang pagtitiis is “para sa gawain ng Panginoon.”

Ang kamaliang ito’y naiwawasto kapag napagtatanto ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang Kanyang tunay na pagsunod at debosyon sa Diyos ay nasasalamin sa Kanyang mga relasyon sa Kanyang asawa at mga anak. Hindi maaangkin ng isang ministro ang kanyang debosyon sa Diyos kung hindi niya mahal ang kanyang asawa na tulad ng pagmamahal ni Cristo sa iglesia, o kung nagpapabaya siya sa paggugol ng panahon sa kanayang mga anak upang palakihin sila sa alagaa at pagpapayo ng Panginoon.

Dagdag pa, ang pagpapabaya sa asawa at mga anak para “sa ministeryo” ay kadalasang ginagawa sa kapangyarihan ng sariling lakas. Maraming institusyunal na pastor na nagpapasan ng mabibigat na tungkulin ang tulad ng mga ito, habang pinapagod nila ang kanilang sarili sa pagpapatakbo ng lahat ng programa ng iglesia.

Ipinangako ni Jesus na ang pasanin Niya ay magaan at ang kanyang pamatok ay madali (tingnan ang Mt. 11:30). Hindi Niya tinatawag ang sinumang ministro upang ipakita ang kanyang debosyon sa mundo o sa iglesia kapalit ng pagmamahal sa kanyang pamilya. Katunayan, isang kahilingan para sa isang pinuno ay “kailangang mabuting pinamamahalaan ang kanyang mag-anak” (1 Tim. 3:4). Ang relasyon niya sa kanyang pamilya ay pagsubok kung nababagay siya sa ministeryo.

Ang mga natawag sa mga lumilipat na ministeryo at kailangang minsan ay lumayo ay kailangang gumugol ng karagdagang panahon para sa kanilang pamilya kapag umuuwi sila. Ang mga kapwa miyembro ng katawan ni Cristo ay dapat gawin ang kanilang makakaya upang pairalin ito. Napagtatanto ng ministrong tagalikha-ng-alagad na ang sarili niyang mga anak ang pangunahin niyang mga alagad. Kung mabibigo siya sa gawaing ito, wala siyang karapatang magtangkang lumikha ng mga alagad sa labas ng kanyang tahanan.

[1] Sa higit pang patunay na hindi maselan ang Diyos, tingnan ang Awit ni Solomon 7:1-9 and Levitico 18:1-23.

물론, 하나님께서 가정의 개념을 만드셨다. 이 때문에 그분은 우리에게 가정의 기능에 대한 통찰력을 주실 수 있으며 가정을 파괴하는 함정에 대해서도 경고하실 수 있다. 실제로, 주님은 그분의 말씀을 통하여 우리에게 가정의 구조와 각 구성원의 역할에 대하여 많은 원칙을 주셨다. 이러한 성경의 지침들을 준수할 때, 가족들은 하나님께서 그들에게 계획하신 모든 축복을 경험하게 될 것이다. 만일 그들이 위반한다면, 혼란과 상심의 결과를 맞게 될 것이다.

남편과 아내의 역할(The Role of Husband and Wife)

하나님은 그리스도인의 가정이 특정 구조에 적합하도록 설계하셨다. 이 구조가 가정생활에 안정성을 제공하기 때문에, 사탄은 하나님의 설계를 애써 왜곡하려 한다.

첫째, 하나님은 남편이 가정의 머리가 되도록 정하셨다. 이것은 남편에게 이기적으로 자신의 아내와 자녀들을 지배할 수 있는 권리를 부여하지 않는다. 하나님은 남편이 머리로써 가족들을 사랑하고, 보호하고, 공급하고, 이끌도록 하셨다. 하나님은 또한 아내들은 자기 남편의 지도력에 복종하도록 정하셨다. 성경을 보면 이 점이 분명하다.

아내들이여 자기 남편에게 복종하기를 주께 하듯 하라 이는 남편이 아내의 머리 됨이 그리스도께서 교회의 머리 됨과 같음이니 그가 바로 몸의 구주시니라 그러므로 교회가 그리스도에게 하듯 아내들도 범사에 자기 남편에게 복종할지니라(엡 5:22-24).

남편은 아내의 영적인 머리가 아니다 – 예수님만이 그 역할을 하실 수 있다. 예수님은 교회의 영적인 머리이며, 그리스도인 아내는 그녀의 그리스도인 남편처럼 교회의 한 구성원이다. 그러나 가정에서 그리스도인 남편은 아내와 자녀들의 머리이며, 그들은 하나님께서 주신 그의 권위에 복종해야 한다.

아내는 남편에게 어느 정도 복종해야 할까? 아내는 바울이 말한 대로, 범사에 자기 남편에게 복종해야 한다. 이 규칙에 대한 유일한 예외는 남편이 아내가 하나님의 말씀을 불순종하거나 그녀의 양심을 위배하는 무언가를 하기를 기대할 때이다. 물론, 어느 그리스도인 남편도 자신의 아내가 하나님의 말씀 혹은 그녀의 양심에 어긋나는 일을 하기를 바라지 않을 것이다. 남편은 아내의 주님이 아니다 – 오직 예수님만이 그녀의 주님이시다. 만일 그녀가 누구에게 순종해야 할지를 선택해야만 한다면, 그녀는 예수님을 선택해야 한다.

남편들은 하나님이 반드시 항상 “남편들의 편”만이 아니라는 것을 기억해야 한다. 하나님은 아브라함에게 그의 아내 사라가 그에게 말한 대로 하라고 말씀하신 적이 있다(창 21:10-12을 보라). 성경은 또한 아비가일이 그녀의 어리석은 남편 나발을 거역하고 재앙을 피한 것을 기록하고 있다(삼상 25:2-38을 보라).

남편들을 향한 하나님의 말씀(God’s Word to Husbands)

하나님은 남편들에게 이렇게 말씀하셨다.

남편들아 아내 사랑하기를 그리스도께서 교회를 사랑하시고 그 교회를 위하여 자신을 주심 같이 하라…이와 같이 남편들도 자기 아내 사랑하기를 자기 자신과 같이 할지니 자기 아내를 사랑하는 자는 자기를 사랑하는 것이라 누구든지 언제나 자기 육체를 미워하지 않고 오직 양육하여 보호하기를 그리스도께서 교회에게 함과 같이 하나니 우리는 그 몸의 지체임이라…그러나 너희도 각각 자기의 아내 사랑하기를 자신 같이 하고 아내도 자기 남편을 존경하라(엡 5:25, 28-30, 33).

남편들은 그리스도께서 교회를 사랑하신 것처럼 자신의 아내를 사랑하라는 명령을 받았다. 그것은 작은 책임이 아니다! 어떤 아내라도 자기를 예수님처럼 희생적인 사랑으로 자신의 생명을 주는 남편한테 기꺼이 복종할 것이다. 그리스도께서 자신의 몸 된 교회를 사랑하신 것처럼 남편도 자신과 “한 육체”가 된 여자를 사랑해야 한다(엡 5:31). 자기 아내를 제대로 사랑하는 그리스도인 남편이라면 마땅히 아내에게 공급해주고, 아내를 보살펴주고, 존중해주고, 도와주고, 격려해주고, 그녀와 함께 시간을 보내야 한다. 만일 남편이 자기의 아내를 사랑하는 책임을 다하지 못한다면, 그는 자신의 기도가 응답받는 것을 방해할 수 있다.

남편들아 이와 같이 지식을 따라 너희 아내와 동거하고 그를 더 연약한 그릇이요 또 생명의 은혜를 함께 이어받을 자로 알아 귀히 여기라 이는 너희 기도가 막히지 아니하게 함이라(벧전 3:7, 강조 추가).

물론, 갈등과 불화가 완전히 없는 결혼은 존재하지 않는다. 그러나 우리가 삶 속에서 헌신하고 성령의 열매를 맺어가는 과정을 통하여 남편과 아내는 화목하게 사는 것을 배워가고 그리스도인 결혼의 축복을 점점 더 많이 경험할 수 있다. 모든 결혼에서 발생하는 피면 할 수 없는 문제들을 통하여 사람마다 그리스도의 형상을 닮은 성숙한 모습으로 성장해 가는 것을 배울 수 있다.

남편과 아내의 의무에 대한 자세한 연구를 위해, 창세기 2:15-25; 잠언 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 고린도전서 11:3; 13:1-8; 골로새서 3:18-19; 디모데전서 3:4-5; 디도서 2:3-5; 베드로전서 3:1-7을 보라.

혼인에서의 성(Sex in Marriage)

하나님은 성을 만드신 분이며, 분명한 것은 그분은 출산뿐 아니라 즐거움을 위하여 성을 만드셨다. 그러나 성경은, 성관계는 평생의 결혼 서약을 한 사람들만이 즐길 수 있다고 명백하게 말씀한다.

결혼관계 밖에서 발생하는 성관계는 음행이나 간음으로 분류된다. 사도 바울은 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 상속받지 못한다고 말했다(고전 6:9-11을 보라). 비록 그리스도인이 유혹을 받아 음행이나 간음 행위를 저지를 수 있지만, 그는 영적으로 큰 책망을 느끼게 되어 결국 회개하게 될 것이다.

바울은 남편과 아내의 성적 책임에 관해 몇 가지 구체적인 가르침을 주었다.

음행을 피하기 위하여 남자마다 자기 아내를 두고 여자마다 자기 남편을 두라 남편은 그 아내에 대한 의무를 다하고 아내도 그 남편에게 그렇게 할지라 아내는 자기 몸을 주장하지 못하고 오직 그 남편이 하며 남편도 그와 같이 자기 몸을 주장하지 못하고 오직 그 아내가 하나니 서로 분방하지 말라 다만 기도할 틈을 얻기 위하여 협의상 얼마 동안은 하되 다시 합하라 이는 너희가 절제 못함으로 말미암아 사탄이 너희를 시험하지 못하게 하려 함이라(고전 7:2-5).

이 구절들은 남편이나 아내가 자신의 몸에 대한 권한을 가지고 있지 않기 때문에 누구도 성관계를 하나의 “보상”으로 사용해서는 안 된다는 것을 매우 명백하게 지적하였다.

또한, 성은 하나님께서 주신 선물이며, 그것이 결혼의 범위 내에 있는 한, 부정하거나 죄 있는 것이 아니다. 바울은 결혼한 그리스도인 부부들이 성관계를 가질 것을 격려했다. 또한, 우리는 잠언에서 그리스도인 남편에 대한 아래와 같은 조언을 찾을 수 있다.

네 샘으로 복되게 하라 네가 젊어서 취한 아내를 즐거워하라 그는 사랑스러운 암사슴 같고 아름다운 암노루 같으니 너는 그의 품을 항상 족하게 여기며 그의 사랑을 항상 연모하라(잠 5:18-19).[1]

그리스도인 부부가 서로 만족스러운 성관계를 즐기려면, 남성과 여성이 성에 있어서 큰 차이가 있음을 이해해야 한다. 여자의 성적 본능이 그녀의 감정에 연결되어 있는 반면, 남자의 성적 본능은 더 물리적인 것이다. 여자는 관계와 신체 접촉으로 성적인 흥분을 하는 경향이 있는 반면(고전 7:1을 보라), 남자는 시각적인 자극에 의해 성적으로 흥분된다(마 5:28을 보라). 남자는 시각적인 매력을 주는 여성에게 성적으로 끌리는 반면, 여자는 단지 육체적인 매력보다는 존경하는 남자에게 성적으로 끌리는 경향이 있다. 따라서 지혜로운 아내는 남편을 즐겁게 해주기 위해 항상 가장 아름다운 모습을 보여준다. 현명한 남편은 아내가 하루의 끝에 갑자기 “변하기”를 기대하기보다는 항상 포옹해주고, 친절하고 사려 깊은 행동을 하는 것을 통하여 아내에 대한 자신의 사랑을 보여준다.

남성의 성욕이 정액의 증가에 따라 커지는 경향이 있는 반면, 여성의 성욕은 월경주기에 따라 증가하거나 감소한다. 남성은 성적 흥분을 경험할 수 있는 능력을 가지고 있으며 몇 초 또는 몇 분 내에 성적 절정에 이르지만, 여성은 훨씬 오래 걸린다. 남자는 일반적으로 몇 초 내에 성교를 위해 육체적으로 준비되지만, 여자의 몸은 반 시간이 흘러도 준비되지 않을 수 있다. 따라서 현명한 남편은 아내가 성교를 위한 준비가 되기까지 그녀의 몸의 특정 부위를 애무하고, 키스하면서 전희에 시간을 들인다. 만일 그가 특정 부위가 어디인지 모른다면 그녀에게 물어야 할 것이다. 또한, 그는 자신의 단 한 번 밖에 성적 절정에 도달하지 못하지만, 그의 아내는 여러 번 도달할 수 있음을 알고 있어야 한다. 그는 그녀가 바라는 것을 얻게 해줘야 한다.

그리스도인 남편과 아내가 서로 정직하게 자신의 욕구에 대하여 논의하고, 이성에 대해 될수록 많이 알아가는 것은 매우 중요하다. 몇 달에서 몇 년간의 대화를 통하여 남편과 아내 사이의 성적 관계를 알아가고 실천해가는 것은 가정에 큰 축복을 가져다준다.

그리스도인 가정의 자녀(Children of a Christian Family)

자녀들은 그리스도인 부모에게 완전히 순종하도록 가르침을 받아야 한다. 만일 그들이 순종한다면, 그들에게는 장수와 다른 축복들이 약속되었다.

자녀들아 주 안에서 너희 부모에게 순종하라 이것이 옳으니라 네 아버지와 어머니를 공경하라 이것은 약속이 있는 첫 계명이니 이로써 네가 잘 되고 땅에서 장수하리라(엡 6:1-3).

그리스도인 아버지들은, 가족의 머리로서, 자녀의 교육에 대한 일차적인 책임을 부여받았다.

또 아비들아 너희 자녀를 노엽게 하지 말고 오직 주의 교훈과 훈계로 양육하라(엡 6:4).

아버지의 책임이 두 가지임을 주목하라. 주님의 교훈과 훈계로 자녀를 양육하는 것이다. 먼저 훈계의 필요성에 대하여 생각해 보자.

자녀 훈계(Child Discipline)

훈계를 받은 적이 없는 아이는 성장하면 이기적이고 권위에 대해 반역적일 것이다. 아이들이 부모가 미리 세운 합리적인 규칙을 반항적으로 어길 때에는 훈계를 받아야 한다. 그러나 실수 또는 유치한 행위에 대해서 처벌해서는 안 된다. 그러나 그들은 일반적으로 자신의 실수 또는 무책임으로 인한 결과를 대면하도록 요구받아야 한다. 그래야만 그들이 성인으로서 삶의 현실을 대면하는 것을 준비하는 데 도움이 된다.

성경의 말씀대로, 어린아이들은 체벌하는 방식으로 훈계해야 한다. 물론, 갓난아기는 때려서는 안 된다. 그렇다고 해서 아기들은 그냥 제멋대로 내버려 두어야 하는 것은 아니다. 사실, 출생의 첫날부터 그들은 어머니와 아버지의 주관 속에 있음을 알아야 한다. 그들은 아주 어릴 때부터 무엇을 하고 있는 것 또는 하려는 것으로부터 제한받음으로써 단어 “아니오”의 의미를 배울 수 있다. 그들이 일단 “아니오”의 의미를 이해하기 시작하면, 그들이 순종하지 않을 때 엉덩이를 살짝 때림으로써 더 잘 이해시킬 수 있다. 이런 훈계가 일관성 있게 이뤄지면, 아이들은 어릴 때부터 순종하는 법을 배우게 된다.

부모들은 또한 아이들이 원하는 것을 달라고 매번 울 때마다 즉각적으로 주는 것과 같이 아이들의 바람직하지

않은 행동에 동조하는 것을 하지 않음으로써 자신의 권위를 세울 수 있다. 그렇게 하는 것은 자신이 원하는 것을 얻기 위해 울라고 아이들을 가르치는 것이 된다. 만일 부모가 아이들이 화내거나 울 때마다 그들의 요구를 들어준다면, 이런 부모들은 실제로 그와 같이 바람직하지 않은 행동을 장려하는 것이 된다. 현명한 부모는 단지 자녀의 바람직한 행동만 보상해 준다.

체벌은 육체적으로 유해하지 않아야 하지만, 확실히 불순종하는 아이가 짧은 시간 동안의 울음을 일으킬 정도로 고통을 생성해야 한다. 체벌을 통하여, 아이는 불순종에는 고통이 따른다는 것을 배우게 된다. 성경도 이 점을 긍정하고 있다.

매를 아끼는 자는 그의 자식을 미워함이라 자식을 사랑하는 자는 근실히 징계하느니라…아이의 마음에는 미련한 것이 얽혔으나 징계하는 채찍이 이를 멀리 쫓아내리라…아이를 훈계하지 아니하려고 하지 말라 채찍으로 그를 때릴지라도 그가 죽지 아니하리라 네가 그를 채찍으로 때리면 그의 영혼을 스올에서 구원하리라…채찍과 꾸지람이 지혜를 주거늘 임의로 행하게 버려 둔 자식은 어미를 욕되게 하느니라(잠 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

부모가 규칙을 적용함에 있어서 아이들을 순종시키려고 그들을 위협할 필요는 없다. 만일 아이가 반항적으로 불순종한다면, 그 아이는 매를 맞아야 한다. 부모가 자신의 불순종하는 아이를 때리겠다는 위협만 한다면, 그는 단지 그의 아이의 지속적인 불순종만 부추기게 될 뿐이다. 그 결과로, 그 아이는 그 부모의 언성이 어느 정도 높아지지 않으면 걱정하지 않아도 됨을 배우게 된다.

매로 훈계한 후에는, 아이를 포옹해 주고 부모의 사랑을 확인시켜 주어야 한다.

자녀 교육(Train Up a Child)

“마땅히 행할 길을 아이에게 가르치라 그리하면 늙어도 그것을 떠나지 아니하리라”(강조 추가)라는 잠언 22장 6절의 말씀처럼, 그리스도인 부모들은 반드시 자녀를 가르쳐야 할 책임이 있음을 알아야 한다.

교육은 불순종에 대한 처벌뿐 아니라, 좋은 행동에 대한 보상도 포함한다. 부모들은 아이들의 좋은 행동과 좋은 특성을 강화하기 위해 아이들을 지속적으로 칭찬해줘야 한다. 아이들은 그들이 부모의 사랑을 받고 부모께 받아들여지고 인정받고 있다는 것을 확인받는 것이 필요하다. 부모들은 아이들에게 칭찬과 포옹과 키스를 해주거나, 함께 시간을 보내는 것을 통하여 그들의 사랑을 전해 줄 수 있다.

“교육”한다는 것은 “순종하게 만든다”는 의미이다. 그러므로 그리스도인 부모들은 자신의 아이들에게 교회에 다니거나 매일 기도를 할지 여부에 대해서 선택권을 주지 말아야 한다. 아이들은 자신한테 무엇이 가장 좋은지 알만큼 충분히 책임적이지 않다. 바로 그 이유 때문에 하나님은 그들에게 부모를 주셨다. 우리가 잠언 22장 6절에서 읽다시피 자녀를 제대로 가르치기 위해 노력과 에너지를 투자하는 부모들에게, 하나님은 그들의 아이들이 늙어도 올바른 길에서 벗어나지 않을 것이라는 약속을 하셨다.

아이들이 나이를 먹어감에 따라 그들에게 부여되는 책임도 증가해야 한다. 효과적인 양육의 목표는 아이가 점차 성인으로서의 모든 책임을 지도록 준비시키는 것이다. 아이들은 나이를 먹음에 따라, 자기 절로 결정을 내릴 수 있는 자유를 점점 더 많이 부여받아야 한다. 또한, 십대들은 자기가 내린 결정에 따른 책임은 자신이 져야 하며 부모가 자기를 항상 문제 속에서 건져주지는 않으리라는 것을 알아야 한다.

부모의 가르침의 책임(Parents’ Responsibility to Instruct)

에베소서 6장 4절을 읽으면, 아버지들은 자녀를 훈계할 책임뿐 아니라 주님 안에서 가르칠 책임도 있음을 알 수 있다. 어린이들에게 성경적인 도덕관, 그리스도인의 성품, 또는 신학에 대해 가르치는 것은 교회의 책임이 아니라 아버지의 책임이다. 아이들에게 하나님에 대해 가르치는 책임을 주일학교 교사에게 모두 이관하는 부모는 매우 심각한 오류를 범하고 있다. 하나님은 모세를 통해 이스라엘에게 이렇게 명령하셨다.

오늘 내가 네게 명하는 이 말씀을 너는 마음에 새기고 네 자녀에게 부지런히 가르치며 집에 앉았을 때에든지 길을 갈 때에든지 누워 있을 때에든지 이 말씀을 강론할 것이며(신 6:6-7, 강조 추가).

그리스도인 부모는 아이들이 어릴 때부터 그들에게 하나님이 누구시며 그들을 얼마나 사랑하시는지를 알려줘야 한다. 어린아이들은 예수님의 탄생, 삶과 죽음, 그리고 부활의 이야기를 배워야 한다. 많은 아이들은 다섯 살이나 여섯 살부터 복음의 메시지를 이해할 수 있으며 주님을 섬기겠다는 결정을 내릴 수 있다. 조금 지나면(여섯 살이나 일곱 살, 때로는 더 어릴 적부터), 그들은 성령세례를 받을 수 있으며 증거로 방언의 은사를 받을 수 있다. 물론, 아이마다 다르기 때문에 절대적인 규칙은 없다. 요점은 그리스도인 부모는 자녀들의 영적 양육을 그들의 우선순위에 두어야 한다는 것이다.

자녀 사랑을 위한 10가지 규칙(Ten Rules for Loving Your Children)

1). 자녀를 노엽게 하지 말라(엡 6:4). 어린이가 어른처럼 행동할 것을 기대해서는 안 된다. 만일 당신이 그들에게서 너무 많은 것을 기대한다면, 그들은 그것이 불가능한 줄을 알고, 당신을 기쁘게 해 드리는 것을 그만둘 것이다.

2). 자신의 아이들을 다른 아이들과 비교하지 말라. 당신이 그들이 가진 독특한 자질과 하나님이 주신 은사를 흔상하고 있음을 그들에게 알려 주라.

3). 자녀들에게 집안일에 관한 책임을 부여하여 그들이 가족의 중요한 성원임을 알게 하라. 자존감을 높여주는 것이 곧 성취이다.

4). 자녀와 함께 시간을 보내라. 그것은 그들로 하여금 당신에게 있어서 그들이 중요한 존재라는 것을 알게 해준다. 그들에게 물질적인 것을 주는 것이 그들에게 자신을 주는 것을 대신할 수 없다. 또한, 아이들은 그들과 함께 가장 많은 시간을 보낸 사람의 영향을 가장 많이 받는다.

5). 만일 당신이 뭔가 부정적인 말을 꼭 해야 한다면, 긍정적인 방식으로 말하라. 나는 아이들이 나를 거역했을 때 종래로 그들이 “나쁘다”는 말을 한 적이 없다. 대신, 나는 “너는 좋은 아이야, 그리고 좋은 아이는 네가 금방 한 것처럼 행동하지 않아”라고 내 아들에게 말할 것이다(그다음에 나는 그를 찰싹 때려줄 것이다).

6). “안돼”라는 말이 “내가 너를 관심한다”라는 말임을 인식시킨다. 아이들은 모든 일을 항상 자기가 원하는 방식대로 할 수 있는 것은 부모가 그들을 제한할 만큼 그들을 충분히 관심하지 않기 때문이라는 것을 직관적으로 알 수 있다.

7). 당신의 아이들이 당신을 모방하도록 요구하라. 아이들은 부모의 본을 통하여 배울 수 있다. 현명한 부모는 종래로 자신의 아이에게 이렇게 말하지 않을 것이다, “나의 말대로 하고 행동대로 하지 말라”

8). 아이들의 모든 문제를 다 해결해 주지 말라. 오직 걸림돌만 제거해 주고 디딤돌은 그들의 길에 남겨두라.

9). 하나님을 전심으로 섬기라. 나는 영적으로 미지근한 부모들의 아이들이 성인이 된 후에도 계속하여 하나님을 섬기는 경우가 매우 드물다는 것을 발견했다. 구원받지 못한 부모와 완전히 헌신적인 그리스도인 부모를 둔 그리스도인 아이들은 일반적으로 “둥지”를 떠난 후에도 계속하여 하나님을 섬긴다.

10). 당신의 아이들에게 하나님의 말씀을 가르치라. 부모들은 자녀의 교육에 우선순위를 두지만, 그들이 얻을 수 있는 가장 중요한 교육, 성경의 가르침을 주는 데에는 실패한다.

사역, 결혼 및 가족의 우선순위(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

그리스도인 지도자가 범하는 가장 일반적인 오류는 아마도 사역에 대한 헌신 때문에 결혼과 가족을 소홀히 하는 것일 것이다. 그들은 자기들의 희생은 “주님의 일”을 위한 희생이라며 자신을 정당화한다.

이런 오류는 제자 삼는 사역자가 하나님께 대한 그의 진정한 순종과 헌신의 정도는 그의 배우자와 자녀와의 관계에서 반영됨을 깨달을 때 교정된다. 만일 사역자가 그리스도가 교회를 사랑하듯이 자신의 아내를 사랑하지 않거나, 주님 안에서 자녀를 양육하고 훈계하기 위해 자신의 아이들과 필요한 시간을 보내는 것을 무시한다면, 그는 하나님께 헌신했다고 말할 수 없다.

또한, “사역”을 위해 자신의 배우자와 자녀를 무시하는 것은 일반적으로 자신의 힘과 능력에 의지하는 육적인 사역의 확실한 표시이다. 무거운 작업 부담을 안고 있는 많은 제도적 교회의 목사들은 이 점을 예증한다. 그들은 진행 중인 모든 교회 프로그램을 유지하다가 탈진해버린다.

예수님은 그분의 멍에는 쉽고 그분의 짐은 가볍다고 약속하셨다(마 11:30을 보라). 그분은 사역자가 자기 가족은 사랑하지 않으면서 이 세상 또는 교회에게 자신의 헌신을 보여주라고 그들을 부르신 것이 아니다. 사실, 장로에 대한 요구 사항을 보면 그는 반드시 “자기 집을 잘 다스리는”(딤전 3:4) 사람이어야 한다. 가족과의 관계는 그가 사역에 적합한지를 잘 보여줄 수 있다.

다른 곳에 다니면서 사역하는 사람들은 그들이 집에 있을 때 가족한테 초점을 맞추고 여분의 시간을 보내야 한다. 그리스도의 몸의 지체된 동료들은 이런 안배가 가능하도록 자신의 노력을 다해 도와야 한다. 제자 삼는 사역자는 자신의 아이들이 주요 제자들임을 인식해야 한다. 만일 그가 그 일에 실패하면, 그는 자기의 집 밖에서 제자를 삼을 자격이 없다.

[1]하나님은 내숭을 떠시는 분이 아니라는 것에 관한 더 많은 증거를 원하면 아 7:1-9 과 레18:1-23을 보라.

Deus é claro, foi quem teve a ideia de famílias. Portanto, parece lógico que Ele possa nos oferecer uma visão interna a respeito de como as famílias devem funcionar e possa nos avisar das dificuldades que destroem famílias. O Senhor realmente tem nos dado muitos princípios em Sua Palavra a respeito da estrutura familiar e a parte que cabe a cada membro realizar individualmente. Quando essas instruções bíblicas são seguidas, as famílias experimentam todas as bênçãos que Deus preparou a elas. Quando são violadas, o resultado é caos e aflição.

O Papel de Marido e Mulher (The Role of Husband and Wife)

Deus planejou que a família cristã se encaixasse em certa estrutura. Por essa estrutura prover a estabilidade para a vida familiar, Satanás tenta perverter o plano de Deus.

Primeiro, Deus ordenou que o marido fosse o cabeça da unidade familiar. Isso não dá ao marido o direito de dominar egoisticamente sobre sua esposa e filhos. Deus chamou os maridos para amarem, protegerem, proverem e liderarem suas famílias como cabeças. Deus também planejou que as esposas fossem submissas à liderança de seus maridos. Isso fica bem claro nas Escrituras:

Mulheres, sujeite-se cada uma a seu marido, como ao Senhor, pois o marido é o cabeça da mulher, como também Cristo é o cabeça da igreja, que é o seu corpo, do qual ele é o Salvador. Assim como a igreja está sujeita a Cristo, também as mulheres estejam em tudo sujeitas a seus maridos (Ef. 5:22-24).

O marido não é o cabeça espiritual de sua esposa — é Jesus quem faz essa parte. Jesus é o cabeça espiritual da Igreja e a esposa cristã é membro da Igreja, assim como seu esposo cristão. Contudo, na família, o marido cristão é o cabeça de sua esposa e filhos, e eles devem se submeter a sua autoridade dada por Cristo.

Até que ponto a esposa deve se submeter ao seu esposo? Ela deve se submeter a ele em tudo, assim como Paulo disse. A única exceção a essa regra seria se o esposo esperasse que ela desobedecesse a Palavra de Deus ou fizesse algo que violasse sua consciência. É claro que nenhum esposo cristão esperaria que sua esposa fizesse algo que violasse a Palavra de Deus ou sua consciência. O esposo não é o senhor de sua esposa — somente Jesus ocupa esse lugar em sua vida. Se ela deve escolher a quem obedecer, deve escolher a Jesus.

Os esposos devem se lembrar de que Deus não está necessariamente sempre “do lado do marido”. Uma vez, Deus disse a Abraão para fazer o que sua esposa Sara lhe disse (veja Gn. 21:10-13). As Escrituras também dizem que Abigail desobedeceu a Nabal, seu tolo marido, e preveniu uma catástrofe (veja 1 Sm. 25:2-38).

A Palavra de Deus aos Esposos (God’s Word to Husbands)

Aos maridos, Deus diz:

Maridos, ame cada um a sua mulher, assim como Cristo amou a igreja e entregou-se por ela… Da mesma forma, os maridos devem amar cada um a sua mulher como a seu próprio corpo. Quem ama a sua mulher, ama a si mesmo. Além do mais, ninguém jamais odiou o seu próprio corpo, antes o alimenta e dele cuida, como também Cristo faz com a igreja, pois somos membros do seu corpo… Portanto, cada um de vocês também ame a sua mulher como a si mesmo, e a mulher trate o marido com todo o respeito (Ef. 5:25, 28-30, 33).

Os maridos devem amar suas esposas como Cristo ama a Igreja. Essa responsabilidade não é pequena! Qualquer mulher se submeterá alegremente a alguém que a ama assim como Cristo — que entregou sua própria vida, se sacrificando por amor. Assim como Cristo ama seu próprio corpo, a Igreja, da mesma forma um marido deve amar a mulher com quem é “uma só carne” (Ef. 5:31). Se um marido ama a sua esposa como deve, ele proverá para ela, cuidará dela, a honrará, a ajudará, a encorajará e gastará tempo com ela. Se ele falhar em sua responsabilidade de amá-la, o marido corre perigo de prejudicar a resposta de suas próprias orações:

Do mesmo modo vocês, maridos, sejam sábios no convívio com suas mulheres e tratem-nas com honra, como parte mais frágil e co-herdeiras do dom da graça da vida, de forma que não sejam interrompidas as suas orações (1 Pd. 3:7, ênfase adicionada).

É claro que nunca houve um casamento que fosse completamente sem conflitos e desentendimentos. Contudo, através do comprometimento e desenvolvimento dos frutos do Espírito em nossas vidas, maridos e esposas podem aprender a viver em harmonia e experimentar a bênção crescente do casamento cristão. Através dos problemas inevitáveis que aparecem em todos os casamentos, cada cônjuge pode aprender a crescer em maturidade para ser cada vez mais como Cristo.

Para estudos mais abrangentes sobre os deveres dos maridos e mulheres, veja Gênesis 2:15-25; Provérbios 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 1 Coríntios 11:3; 13:1-8; Colossenses 3:18-19; 1 Timóteo 3:4-5; Tito 2:3-5; 1 Pedro 3:1-7.

Sexo no Casamento (Sex in Marriage)

Foi Deus quem criou o sexo, e Ele obviamente o criou com o propósito de prazer assim como o de procriação. Contudo, a Bíblia deixa claro que relações sexuais devem ser praticadas somente por aqueles que se uniram em uma aliança de casamento para a vida toda.

Relações sexuais que acontecem fora dos laços matrimoniais são consideradas fornicação ou adultério. O apóstolo Paulo disse que aqueles que praticam tais coisas não herdarão o Reino de Deus (veja 1 Co. 6:9-11). Mesmo que um cristão possa ser tentado e possivelmente venha a cometer um ato de fornicação ou adultério, ele sentirá grande condenação em seu espírito que o levará ao arrependimento.

Paulo também deu algumas instruções específicas a respeito das responsabilidades sexuais de maridos e mulheres:

Mas, por causa da imoralidade, cada um deve ter sua esposa, e cada mulher o seu próprio marido. O marido deve cumprir os seus deveres conjugais para com a sua mulher, e da mesma forma a mulher para com o seu marido. A mulher não tem autoridade sobre o seu próprio corpo, mas sim o marido. Da mesma forma, o marido não tem autoridade sobre o seu próprio corpo, mas sim a mulher. Não se recusem um ao outro, exceto por mútuo consentimento e durante certo tempo, para se dedicarem à oração. Depois, unam-se de novo, para que Satanás não os tente por não terem domínio próprio (1 Co. 7:2-5).

Esse versículo mostra que o sexo não deve ser usado como “recompensa” pelo marido ou esposa, pois nenhum tem autoridade sobre seu próprio corpo.

Além do mais, sexo é um presente dado por Deus e não é profano ou pecaminoso desde que seja restrito ao casamento. Paulo encorajou casais cristãos a se unirem em relações sexuais. Além do mais, encontramos esse conselho aos maridos no livro de Provérbios:

Seja bendita a sua fonte! Alegre-se com a esposa da sua juventude. Gazela amorosa, corça graciosa; que os seios de sua esposa sempre o fartem de prazer, e sempre o embriaguem os carinhos dela (Pv. 5:18-19).[1]

Se casais cristãos devem desfrutar de relações sexuais mutuamente gratificantes, maridos e esposas devem entender que há uma grande diferença entre a natureza sexual masculina e a feminina. Em comparação, a natureza sexual masculina é mais física, enquanto a feminina é ligada às suas emoções. Homens se excitam por estimulação visual (veja Mt. 5:28), enquanto mulheres se excitam pelo relacionamento e toque (veja 1 Co. 7:1). Homens são sexualmente atraídos a mulheres que atraem seus olhos; e mulheres, a homens que admiram por motivos além da atração física. Portanto, esposas sábias fazem o melhor para parecerem agradáveis aos seus maridos em todo o tempo. E maridos sábios mostram sua afeição por suas esposas todo o tempo com abraços e atos de bondade, ao invés de esperarem que se excitem em um instante no final do dia.

O grau de desejo sexual de um homem tende a aumentar com a acumulação de sêmen em seu corpo, enquanto o desejo sexual de uma mulher aumenta ou diminui dependendo de seu ciclo menstrual. Homens têm a capacidade de ficar excitados e experimentar o clímax sexual em questão de segundos ou minutos; as mulheres demoram muito mais. Ele pode se preparar fisicamente para o ato sexual em segundos, mas o corpo dela pode não ficar pronto por meia hora. Portanto, maridos sábios empregam tempo em jogos sexuais com carinhos, beijos e estimulação manual das áreas do corpo dela que resultarão em sua preparação para a relação sexual. Se ele não sabe onde ficam essas partes do corpo dela, deve perguntar. Além do mais, ele deve saber que, mesmo que tenha a capacidade de alcançar somente um clímax sexual, sua esposa tem capacidade de alcançar mais. Ele deve lhe dar o que ela deseja.

É vital que maridos e esposas cristãos discutam suas necessidades com honestidade um com o outro e aprendam o quanto possível sobre o funcionalismo do sexo oposto. Com meses e anos de comunicação, descoberta e prática, relações sexuais entre maridos e esposas podem resultar em bênçãos crescentes.

Filhos de uma Família Cristã (Children of a Christian Family)

As crianças devem ser ensinadas a se submeterem e a serem completamente obedientes a seus pais cristãos. E se assim o fizerem, têm como promessa longa vida e outras bênçãos.

Filhos, obedeçam a seus pais no Senhor, pois isso é justo. “Honra teu pai e tua mãe” — este é o primeiro mandamento com promessa — “para que tudo te corra bem e tenhas longa vida sobre a terra” (Ef. 6:1-3).

Pais cristãos, como cabeças de suas famílias, recebem a responsabilidade principal de treinar seus filhos:

Pais, não irritem seus filhos; antes criem-nos segundo a instrução e o conselho do Senhor (Ef. 6:4).

Note que a responsabilidade do pai é dupla: criar seus filhos segundo a instrução e conselho do Senhor. Vamos primeiro considerar a necessidade de disciplinar as crianças.

Disciplinando os Filhos (Child Discipline)

A criança que nunca é disciplinada crescerá sendo egoísta e rebelde para com autoridades. As crianças devem ser disciplinadas a qualquer hora que desobedecerem desafiadoramente regras lógicas que foram colocadas de antemão por seus pais. Crianças não devem ser punidas por irresponsabilidade ou erros infantis. Contudo, deve ser requerido que enfrentem as consequências de seus erros e irresponsabilidades, ajudando assim a prepará-las para a realidade da vida adulta.

Crianças pequenas devem ser disciplinadas com a vara, como a Palavra de Deus instrui. É claro que bebês não devem apanhar com a vara, mas isso não significa que devam ter tudo do jeito que quiserem. Na verdade, desde o nascimento deve ficar claro que a mãe e o pai estão no controle. Eles podem aprender, desde muito cedo, o que a palavra “não” significa por simplesmente restringi-los de fazer o que estão fazendo ou vão fazer. Uma vez que começam a entender o que o “não” significa, um leve tapa no bumbum os ajudará a entender melhor durante as vezes que não obedecerem. Se isso for feito consistentemente, a criança aprenderá a ser obediente desde cedo.

Os pais também podem estabelecer suas autoridades não reforçando comportamentos indesejáveis em seus filhos, como dar a eles o que querem toda vez que choram. Ceder é ensinar a criança a chorar para ter suas vontades feitas. Ou, se os pais cedem às demandas de seus filhos todas as vezes que ficam de mal-humor ou manhosos, tais pais estão encorajando esse comportamento indesejável. Pais sábios só recompensam comportamentos desejáveis em seus filhos.

A disciplina não deve fazer mal fisicamente, mas certamente deve doer o suficiente para fazer com que a criança desobediente chore por certo tempo. Deste modo, a criança aprenderá a associar desobediência à dor. A Bíblia afirma isso:

Quem se nega a castigar seu filho não o ama; quem o ama não hesita em discipliná-lo… A insensatez está ligada ao coração da criança, mas a vara da disciplina a livrará dela… Não evite disciplinar a criança; se você a castigar com a vara, ela não morrerá. Castigue-a, você mesmo, com a vara, e assim a livrará da sepultura… A vara da correção dá sabedoria, mas a criança entregue a si mesma envergonha a sua mãe (Pv. 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

Quando os pais impõem suas regras, não precisam ameaçar as crianças para fazê-las obedecer-lhes. Se uma criança desobedecer desafiadoramente, deve ser disciplinada. Se um pai só ameaça disciplinar seu filho desobediente, ele só está reforçando a desobediência contínua de seu filho. Como resultado, a criança aprende a não se preocupar em ser obediente até que as ameaças verbais de seus pais alcancem certo ponto.

Depois da disciplina ser administrada, a criança deve ser abraçada e os pais devem reafirmar seu amor por ela.

Instruindo a Criança (Train Up a Child)

Pais cristãos devem perceber que têm a responsabilidade de instruir seus filhos, assim como lemos em Provérbios 22:6: “Instrua a criança segundo os objetivos que você tem para ela, e mesmo com o passar dos anos não se desviará deles” (ênfase adicionada).

Instruir envolve não só punição pela desobediência, mas recompensa por bom comportamento. Crianças devem ser constantemente elogiadas por seus pais para reforçar seu bom comportamento e características desejáveis. As crianças devem ser reasseguradas várias vezes de que são amadas, aceitas e apreciadas por seus pais. E estes podem mostrar seu amor através de elogios, abraços e beijos, como também do tempo que passam com seus filhos.

“Instruir” significa “fazer obedecer”. Portanto, pais cristãos não devem dar aos seus filhos a opção de ir ou não a igreja ou orar todos os dias e assim por diante. Crianças não são responsáveis o suficiente para saberem o que é melhor para elas — e é por isso que Deus deu pais a elas. Aos pais que investem esforço e energia para verem que seus filhos estão sendo instruídos corretamente, Deus promete que seus filhos não se desviarão do caminho certo quando forem mais velhos, como lemos em Provérbios 22:6.

Crianças devem receber cada vez mais responsabilidades enquanto crescem. O objetivo de criar filhos da maneira correta é preparar a criança gradualmente para as responsabilidades da vida adulta. Enquanto a criança cresce, deve receber cada vez mais liberdade para tomar suas próprias decisões. Além do mais, o adolescente deve entender que assumirá a responsabilidade pelas consequências de suas decisões e que seus pais não estarão sempre lá para tirá-lo dos problemas.

A Responsabilidade dos Pais de Instruir (Parents’ Responsibility to Instruct)

Como lemos em Efésios 6:4, os pais não são responsáveis somente pela disciplina de seus filhos, mas também pela instrução deles no Senhor. Não é responsabilidade da igreja dar à criança instrução sobre moralidade bíblica, caráter cristão ou teologia — esse é o trabalho do pai. Os pais que passam toda a responsabilidade para o professor da Escola Dominical ensinar a seus filhos sobre Deus estão cometendo um erro muito sério. Deus deu uma ordem a Israel através de Moisés:

Que todas estas palavras que hoje lhe ordeno estejam em seu coração. Ensine-as com persistência a seus filhos. Converse sobre elas quando estiver sentado em casa, quando estiver andando pelo caminho, quando se deitar e quando se levantar (Dt. 6:6-7, ênfase adicionada).

Pais cristãos devem apresentar Deus a seus filhos desde cedo, dizendo-lhes quem Ele é e o quanto Ele os ama. As crianças devem aprender a história do nascimento, vida, morte e ressurreição de Jesus. Muitas podem entender a mensagem do Evangelho aos cinco ou seis anos e podem fazer a decisão de servir ao Senhor. Logo depois (aos seis ou sete anos, e às vezes mais cedo), podem receber o batismo no Espírito Santo com a evidência de falar em línguas. É claro que nenhuma regra sobre isso pode ser feita, pois cada criança é diferente. O que quero dizer é que pais cristãos devem fazer do treinamento espiritual de seus filhos sua maior prioridade.

Dez Regras Para Amar Seus Filhos (Ten Rules for Loving Your Children)

1) Não irrite seu filhos (veja Ef. 6:4). Não podemos esperar que as crianças ajam como adultos. Se esperar muito delas, desistirão de tentar agradá-lo, sabendo que é impossível.

2) Não compare seus filhos com outras crianças. Diga a eles o quanto aprecia suas características únicas e dons de Deus.

3) Dê a eles responsabilidades em casa para que saibam que são uma parte importante da unidade familiar. Elogios são os tijolos de uma autoestima saudável.

4) Gaste tempo com seus filhos. Isso lhes mostra que são importantes para você. Dar presentes a eles não substitui dar você mesmo. Além do mais, as crianças são mais influenciadas por aqueles que passam mais tempo com elas.

5) Se precisar falar algo negativo, tente falar de uma forma positiva. Nunca disse aos meus filhos que eram “maus” quando me desobedeciam. Ao invés disso, dizia ao meu filho: “Você é um bom menino, e bons meninos não fazem o que você fez!” (Então, eu o disciplinava).

6) Perceba que a palavra “não” significa “eu me importo com você”. Quando as crianças sempre têm o que querem, sabem instintivamente que você não se importa o suficiente para restringi-las.

7) Espere que seus filhos o imitem. As crianças aprendem com o exemplo de seus pais. Um pai sábio nunca dirá ao seu filho: “Faça o que eu mando, não faça o que eu faço”.

8). Não tire seus filhos de todos os problemas deles. Só remova as pedras de tropeço; deixe as outras em seu caminho.

9) Sirva a Deus de todo o coração. Notei que filhos de pais espiritualmente mornos raramente continuam a servir ao Senhor quando adultos. Filhos cristãos de pais incrédulos e filhos de pais cristãos completamente comprometidos normalmente continuam a servir a Deus uma vez que estão “fora do ninho”.

10) Ensine aos seus filhos a Palavra de Deus. Muitas vezes, os pais priorizam a educação de seus filhos, mas fracassam em dar a eles a educação mais importante que podiam ter, uma educação na Bíblia.

As Prioridades do Ministério, Casamento e Família (The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

Talvez, o erro mais comum cometido por líderes cristãos é o de negligenciar seus casamentos e famílias por devoção aos seus ministérios. Eles se justificam dizendo que seu sacrifício é “para o trabalho do Senhor”.

Esse erro é remediado quando o ministro discipulador percebe que sua verdadeira obediência e devoção a Deus é refletida por seu relacionamento com sua esposa e filhos. Um ministro não pode dizer ser devoto a Deus se não ama a sua esposa como Cristo ama a Igreja, ou se negligencia passar o tempo necessário com seus filhos para criá-los na educação e admoestação do Senhor.

Além do mais, alguém negligenciar sua esposa e filhos “pelo bem do ministério” é normalmente um sinal certo de ministério carnal que está sendo feito pelas forças da própria pessoa. Muitos pastores que carregam pesadas cargas de trabalho exemplificam isso quando se esgotam para manter todos os programas da igreja funcionando.

Jesus prometeu que Seu jugo é suave e Seu fardo é leve (veja Mt. 11:30). Ele não está chamando ministros para mostrarem sua devoção pelo mundo ou pela igreja ao custo de amar sua família. Na verdade, um requisito para presbítero é que “ele deve governar bem sua própria família” (1 Tm. 3:4). Seu relacionamento com sua família é um teste de encaixe ao ministério.

Aqueles que são chamados para ministérios em que precisam viajar e precisam ficar algumas vezes longe de casa, devem passar mais tempo focando em suas famílias quando estão em casa. Companheiros, membros do corpo de Cristo, devem fazer o que está ao seu alcance para fazer essa combinação possível. O discipulador percebe que seus próprios filhos são seus principais discípulos. Se fracassar nessa tarefa, não tem direito de tentar fazer discípulos fora de casa.

[1] Para mais provas de que Deus não é puritano, veja Cânticos de Salomão 7:1-9 e Levítico 18:1-23.

Imana, ata gukekeranya, ni yo yashinze ingo. Bisigurakw’ari yo itegerezwa kutwigisha ingene ingo zubakwa no kutumenyesha ibituma zisambuka. Vy’ukuri, Imana yaraduhaye ibintu ngenderwako vyinshi mw’ijambo ryayo ivyerekeye ingo n’igikorwa c’umuntu wese mu kurwubaka. Igihe izi nyigisho za Bibiliya zikurikijwe, ingo zironka imigisha Imana yabateguriye kugenderamwo. Igihe bitubahirijwe, imitima irakomereka.

Igikorwa c’Umugabo n’Umugore mu rugo (The Role of Husband and Wife)

Imana yateguyek’urugo rw’abakristo rukurikiza urutonde runaka. Kukw’ari rwo rutuma urugo rubaho, ariko Satani akora ibishoboka vyose ngw’atobe urwo rutonde Imana yashizeho.

Ica mbere, Imana yategetsek’umugabo aba umutwe w’urugo. Ntibisigurak’umugabo ategerezwa kugendera umugore n’abana biwe ku gakanu. Imana yategetse abagabo gukunda abagre babo, kubarinda, kubatunga no kurongora urugo nk’umutwe. Imana yategetsekw’abagore baca bugufi musi y’uburongozi bw’abagabo babo. Iki canditswe kibivugako neza:

Bagore, mugamburukire abagabo banyu, nk’uko mugamburukira Umwami wacu. Kuk’umugabo ari we mutwe w’umugore wiwe, nk’uko Kristo na we ar’umutwe w’ishengero, akaba umukiza waryo, ari wo mubiri wiwe. Ariko nk’ukw’ishengero rigamburukira Kristo, abe arikw’abagore bagamburukira abagabo babo muri vyose (Efe. 5:22-24).

Umugabo si umutwe w’umugore wiwe mu mpwemu—Yesu ni we nyene ico kibanza. Yesu ni we mutwe w’ishengero mu mpwemu, kand’umugore akijijwe afise ikibanza kingana n’ic’umugabo wiwe asangwa bose bakijijwe. Mu rugo, hoho, umugabo akijijwe ni umutwe w’umugore n’abana biwe, kandi abo bategerezwa kwubaha urwo rutonde rw’Imana.

Umugore yo kwumvira umugabo wiwe gushika k’uruhe rwego? Ategerezwa kumwumvira muri vyose, nk’uko Paulo yabivuze. Ariko ntashobora kumwumvira igihe bituma arengakw’ijambo ry’Imana cank’igihe umugabo amusaba ibidakorwa. Kanatsinda nta mugabo akijijwe yotegeka umugore wiwe gukora ikizira cank’ibituma ahonyanga ijambo ry’Imana. Umugabo si umwami w’umugore wiwe—ico kibanza ni ca Yesu gusa. Igihe bisaba umugore guhitamwo uwo yubaha, ategerezwa guhitamwo Yesu.

Abagabo bategerezwa kumenya kw’Imana idategerezwa kwama “ku ruhande rw’abagabo.” Har’igihe Imana yabwiye Aburahamu gukora ico mukiwe Sara yamubwiye (raba Ita. 21:10-12). Ivyanditswe vyerekanako Abigayili yanse kwumvira igipfu c’umugabo wiwe Nabali bituma amukiza akaga (raba 1Sam. 25:2-38).

Ijambo ry’Imana ku Bagabo (God’s Word to Husbands)

Imana ibwira abagabo, iti:

Bagabo, mukunde abagore banyu nk’uko Kristo yakunze ishengero akaryigura….Nikw’abagabo na bo bakwiriye gukunda abagore babo nk’imibiri yabo bwite. Uwukunda umugore wiwe aba yikunda; kukw’ata muntu yigeze kwanka umubiri wiwe, arikw’arawugaburira, akawubungabunga, nk’uko Kristo na we agirira ishengero : kuko tur’ingingo z’umubiri wiwe….ariko namwe nyene, umuntu wese akunde umugore wiwe nk’uko yikunda; umugore na we ni yubahe umugabo wiwe (Efe. 5:25, 28-30, 33).

Abagabo bategetswe gukunda abagore babo nk’uko Kristo yakunze ishengero. Ico gikorwa si gito! Umugore wese yogamburukira umugabo wiwe igihe amukunze nk’uko Kristo yakunze ishengero—we yatanze ubugingo bwiwe kubw’urukundo. Nk’uko Kristo akunda umubiri wiwe, ishengero, nikw’abagabo bategerezwa gukunda abagore babo kukw’ar’”umubiri umwe” (Efe. 5:31). Igihe umugabo akijijwe akunze umugore wiwe nk’ukw’ategerezwa, azomugaburira, azomubungabunga, azomuha icubahiro, azomukomeza, kand’azokwama amufitiye akanya. Igihe ananiwe gushitsa ayo mabanga yiwe, umugabo ashobora kwizibirira inyishu y’amasengesho yiwe:

Namwe bagabo n’uko, mubane n’abagore banyu nk’abazi ibibereye, kukw’ari nk’imbombovu zidahwanije namwe inkomezi, kandi mubahe icubahiro, kuko nabo ar’abaragwana namwe ubuntu bw’ubugingo, kugirang’ugusenga kwanyu ntikugire ikigutesha (1 Pet. 3:7, dushimikiye ku nsobanuro).

Nta rugo rwigera rubura intambara cank’ukudatahurana. Biciye mu kwitanga no gukomeza icamwa ca mpwemu, abagore n’abagabo barashobora kubana mu mwumvikano no kubona imigisha idasanzwe ihabwa urugo rwabatswe rukristo. N’aho haza ibibazo umuntu adashobora kwirinda, umuntu wese mu rugo ategerezwa kwihatira gushikira urugero rwa Kristo mu gukura kwiwe.

Ushaka kumenya cane ku bagore n’abagabo, raba Ita. 2:15-25; Imig. 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 1Kor. 11:3; 13:1-8; Kol. 3:18-19; 1Tim. 3:4-5; Tit. 2:3-5; 1Pet. 3:1-7.

Amabanga y’Abubatse (Sex in Marriage)

Imana ni yo yashizeho ibitsina, kandi yabishiriyeho kuzanira umunezera abubakanye no kurondoka. Bibiliya, yerekanakw’abemerewe kurangura amabanga y’abubatse ar’umugore n’umugabo bamaze kugirwa umwe n’amasezerano yo kwabirana.

Guhuza ibitsina kw’abatubakanye vyitwa kurenga ibigo cank’ubusambanyi. Intumwa Paulo yerekanyekw’abagira kimwe mur’ivyo nta bwami bw’Imana bazobona (raba 1 Kor. 6:9-11). N’ah’umukristo ashobora kugeragezwa ngw’arenge ibigo cank’asambane, aramutse abikoze umutima wiwe umucira urubanza ukamutuma yihana.

Kandi Paulo yerekanye igikorwa c’umugabo n’ic’umugore mur’iyo mibano yabo:

Ariko kubwo kwirinfa gushakana, umugabo wese agire uwiwe mugore, n’umugore agire uwiwe mugabo. Umugabo ah’umugore wiwe ivy’akwiye, kand’umugore na we abigenze artyo ku mugabo wiwe. Kuk’umugore ataganza umubiri wiwe, arik’uganzwa n’umugabo; kand’umugabo na we ntaganza umubiri wiwe, arik’uganzwa n’umugore. Ntimukimane, shiti kumbure musezeranye igihe, kugira ngo mubone uburyo bwo gusenga, kandi mwongere mubane, Satani ntabageragereshe kutirinda kwanyu (1 Kor. 7:2-5).

Iyi mirongo yerekana neza k’uguhuza ibitsina atar’”ingero” y’umugabo cank’umugore nah’umwe wese ata bubasha afise ku mubiri wiwe ubwiwe.

Ikirengeye vyose, guhuza ibitsina n’ingabire yatanzwe n’Imana kandi ntiyatanzwe ngw’ikore ibihumanya cank’ibitera soni. Paulo yahanuye abakristo bubatse kugira imigenderanire mwiza mu guhuza ibitsina. Kandi rero, iyi mpanuro dusubira kuyisanga mu gitabo c’imigani:

Isoko yawe igire umugisha, kand’unezerererwe umugore wo mu buto bwawe. Nk’impongokazi y’urukundo n’ingeregere y’igikundiro amabere yiwe akubumbe ibihe vyose; kandi wame uhimbarwa n’urukundo rwiwe (Imig. 5:18-19).

[1]

Kukw’abakristo bubakanye bategerezwa kunezerererwa imigenderanire yabo mpuzabitsina, umugabo n’umugore abagore n’abagabo bategerezwa gutahura yuko har’itandukaniro rinini hagati ya kamere zabo zompi. Dusanga, kamere k’umugabo gakunda guhuza ibitsina, ariko kamere k’umugore mu guhuza ibitsina gafatira ku bigumbagumba cank’ukwiyumvamwo. Ugushaka guhuza ibitsina kw’umugabo kuva kuvy’abonesha amaso yiwe (raba Mat. 5:28), arik’ugushaka kw’umugora kuva ku migenderanire mwiza afatiniye n’umugabo ( raba 1Kor. 7:1). Abagabo bifuza guhuza ibitsina n’abagore bashimisha amaso yabo; abagore na bo bifuza guhuza ibitsina n’abagabo bafise ingeso zitandukanye zihuye n’ic’imitima yabo yifuza. Ni co gituma abagore b’ubwenge bitaho kwama bashimisha amaso y’abagabo babo. N’abagabo b’ubwenge bitaho kwereka abagore babo urukundo mu kubagumbira no gukora ibishimisha imitima yabo mu gishingo co kwiyumvirakw’abagore babo bafise igishika co “kubasimbirako” igihe cose bababonye.

Icifuzo c’umugabo co kurangura amabanga y’abubatse congerekana uk’umubiri wiwe urushirizaho kugubwa neza, arik’ic’umugore congerekana canke kikagabanuka ukw’agiye mu mihango. Abagabo barashobora guhazwa mu kanya gato igihe barangura amabanga y’abubatse; arik’abagore bafata umwanya munini. Kandi nah’umubire w’umugabo udakenera imyiteguro myinshi imbere yo kurangura amabanga y’abubatse , umubiri w’umugore wowo ufata n’imiburiburi igice c’isaha c’imyiteguro. Rero abagabo b’ubwenge bazi gutegura abagore babo mu kubasomagura no kubakorako ku bihimba bituma bifuza kurangura amabanga y’abubatse. Umugabo atazi ah’ivyo bihimba biri, abaze umugore wiwe. Vyongeye, umugabo ategerezwa kumenyako n’ah’ashobora kubumbwa n’incuro imwe gusa mu kurangura amabanga y’abubatse, umugore wiwe abumbwa na nyinshi. Umugabo ategerezwa kugira ukw’ashoboye ngw’ashimishe umugore wiwe.

Ni nkenerwa cane kw’abakristo bubakanye bavugana ata buryarya cank’ubwoba kandi bakigishanya ingene ibitsina vyabo bitandukanye. Uko bashishikara kuvugana, amezi n’imyaka vyitera, ni ko bubura no kugendera mu migenderanire n’imigisha mishasha.

Abana b’Urugo rw’Abakristo (Children of a Christian Family)

Abana bategerezwa kwigishwa kwubaha no guca bugufi imbere y’abavyeyi babo. Kandi bavyemeye, bahabwa kubaho imisi imyaka myinshi n’iyindi migisha basezeranywe:

Bana, mwumvire abavyeyi banyu mu Mwami wacu: kukw’ivyo ari vyo bigororotse. “Wubahe so na nyoko” ico ni co cagezwe ca mbere kirimwo isezerano, “kugira ng’uronke amahoro, urambire kw’isi” (Efe. 6:1-3).

Ba se rugo bakijijwe, nk’imitwi y’ingo zabo, bahawe igikorwa co kwigisha abana babo:

Namwe ba se, ntimukaratse abana banyu, ariko mubarere, mubahana mubahanura, uk’Umwami wacu agomba (Efe. 6:4).

Menyakw’igikorwa ca se rugo kirimwo bibiri: kwigisha no kurera abana nk’uk’Umwami agomba. Reka turabe akamaro ko guhana abana.

Guhana Umwana (Child Discipline)

Umwana yakuze adahanwa arangwa no kwikunda no kugarariza. Abana bategerezwa guhanwa igihe cose banse kwumvira amategeko abatoza indero nziza nk’uko bayahawe n’abavyeyi babo. Abana ntibakwiye guhanwa igihe bakoze ibihwanye n’imyaka bafise. Ariko bategerezwa kumenya ingaruka mbi y’amakosha yabo igihe banse guhindura, ni ko kubategura mu buzima bwa kazoza.

Abana bisununuye bashobora guhanishwa inkoni nk’ukw’ijambo ry’Imana ribivuga. Inzoya zozo ntizishibora guhanwa. Arikw’igihe ziriko zirisununura zitegerezwa kumenyeshwakw’abavyeyi ari bo bahawe igikorwa co kubarera. Bashobora kwigishwa ijambo “oya” mu kubabuza gukora ivyo bariko barakora canke ivyo bashaka gukora. Igihe batanguye gutahuta ic’ijambo “oya” risigura, n’aho bashobora gukubitwa buhorobuhoro ku maguru kugira barushirize gutahura cane ikibi co kutumvira. Igihe ibi bikozwe neza, abana bakura bazi kwumvira no kwubaha.

Abavyeyi barashobora kumenyereza abana kugira ingeso nziza, kubankira ikintu kanaka igihe bagisavye biriza. Kuk’ubahaye igihe biriza bamenyako bategerezwa kwiriza kugira ngo bahabwe ico bifuza.To do so is to teach children to cry in order to gain their desires. Cank’igihe abavyeyi babaha ico bifuza igihe cose bishavuje canke bidodomba, bituma abana bakurana izo ngese mbi. Abavyeyi b’ubwenge bashigikira ingeso nziza gusa.

Inkoni ntigakoreshwe mu kumugaza umwana arikw’ikoreshwe kugira ng’umwana atumvira ashike aho arira. Ni h’umwana azomenyako kutumvira kwiwe gutuma arira. Bibiliya irabishigikira:

Uwurinda umwana inkoni aba amwanse, arik’uwumukunda amuhana hakiri kare….Ubupfu bubabuhambiriwe ku mutima w’umwana, arikw’inkoni y’uguhana izobwirukana kure yiwe….Ntureke guhana umwana, kukw’atokwicwa n’uk’umukubise inkoni. Uz’umukubite inkoni, ni ho uzokiza ubugingo bwiwe ngo ntibuje i Kuzimu….Inkoni n’indero nziza bicisha ubwenge, arik’umwana bapfa kurekera aho atetereza nyina (Imig. 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

Igihe abavyeyi bubahiriza amategeko yabo, ntibakwiye guhindisha abana agashitsi bibazakw’arihw’abana baca bumvira. Igihe umwana atumviye, n’akubitwe. Igihe umuvyeyi atinyisha umwana mu kumukubita, aba arikw’atsimbataza ubugarariji bw’uyo mwana. Ico gihe umwana ntaba acitaho kwumvira kiretse igihe arengewe n’ibitutsi.

Umwana amaze guhanwa, umuvyeyi ategerezwa kumwereka urukundo amufitiye.

Gutoza Umwana Indero (Train Up a Child)

Abavyeyi bakijijwe bategerezwa kwitaho indero y’abana babo, nk’uko tubisoma mu migani 22:6: “Toza Umwana Indero akwiye kwamana, azorinda asaza atarayivamwo” (dushimikiye ku nsobanuro).

Gutoza umwana indero ntibigizwe no kumuhana gusa ariko no kumushimira igihe akoze iciza. Abana bakwiye kwama bashimirwa igihe bakoze neza kuko bituma bashishikara gukora no kwigenza neza. Abana bakwiye kwama babwirwako babakunda, ko banezereza abavyeyi babo. Abavyeyi bashobora kwerekana urwo rukundo mu kubasomba, kubagumbira, no kubaha akanya ko kuyaga.

“Gutoza indero” bisigura “gutuma umuntu yumvira.”Abavyeyi bakijijwe, ntibashobora guhitishamw’abana bababaza ko bifuza kuja mu rusengero canke mu masengesho canke gusenga buri musi. Abana ntibarashika aho bahitamwo neza ibikiza ubugingo bwabo—ni co gituma Imana ibaha abavyeyi. Abavyeyi bitaho gukurikirana indero y’abana babo, Imana yarabasezeranyekw’abana bazokwamana iyo ndero no mu busaza Imigani 22:6.

Abana bategerezwa guhabwa ibikorwa barangura uko bagenda bakura. Igikorwa c’umuvyeyi ni gutegura umwana ngw’agire umutima wo kwitwararika ibikorwa ukw’agenda akura. Uk’umwana akura, ni kw’agenda ahabwa umwidegemvyo wo guhitamwo ubwiwe. Vyongeye, umuyabaga ategerezwa kumenya kwemanga inkurikizi mbi zizanwa n’ingingo mbi afata kand’akamenyakw’abavyeyi batazokwama bari ngaho ngo “babubakire ivyo basambuye.”

Abavyeyi Bategekwa Kwigisha Abana (Parents’ Responsibility to Instruct)

Dusomye mu Banyefeso 6:4, abavyeyi ntibatoza indero gusa ariko bategerezwa kwigisha abana babo mu Mwami. Si igikorwa c’ishengero kwigisha abana inyigisho za Bibiliya, indero rukristo—ni igikorwa ca se rugo. Abavyeyi bahebeye ico gikorwa inyigisho zo ku wa mungu bari mu bujuju budasanzwe. Imana yategetse Abisirayeli icishirije muri Mose iti:

Ayo mabwirizwa mbageze uyu musi, az’ahore ku mitima yanyu: muze mugire umwete wo kuyigisha abana banyu; muze muyahoze mu kanw iyo mwicaye mu nzu, n’iyo muriko muragenda mu nzira, n’iyo muryamye, n’iyo muvyutse (Gus. 6:6-7, dushimikiye ku nsobanuro).

Abavyeyi bakijijwe bategerezwa kwigisha abana babo, bakiri bato, ivy’Imana, bababwira ingene ibakunda. Abana bato bategerezwa kwigishwa inkuru y’ivuka rya Yesu, ubuziman bwiwe, urupfu rwiwe, n’izuka ryiwe. Abana bafise imyaka itanu cank’itandatu barashobora gutahura ubutumwa buri mw’injili kandi bagafata ingingo ya gukorera Umwami. Inyuma y’aho gatoya (ku myaka itandatu cank’indwi, cank’imbere y’aho), barashobora kubatizwa muri Mpwemu Yera bakavuga no mu zindi ndimi. Kanatsinda, nta woshiraho icagezwe ngaho kuk’umwana wese atandukanye n’uwundi. Ikivugwa ngaha n’ukw’abavyeyi bokwitwararika cane ubuzima bw’abana babo muri mpwemu.

Ingingo Cumi zo Gukunda Abana Bawe (Ten Rules for Loving Your Children)

1). Ntukaratse abana bawe (raba Efe. 6:4). Abana ntibashobora gukora nk’abakuze. Igihe ubategeka gukora ibibarengeye, nta na kimwe bazokora, kuko baziko bidashoboka.

2). Ntugereranye abana bawe n’abandi bana. Bamenyeshe ingene ubakunda nk’ukw’Imana yabaguhaye nk’ingabire rudende.

3). Bahe ivyo bakora mu nzu ni ho bazomenyako bafise ikibanza kidasanzwe mur’urwo rugo. Ivyo bizotuma bakura bazi ko har’ico bashoboye gukora.

4). Fata akanya ko kubana n’abana bawe. Bituma bemenyako bafise agaciro kuri wewe. Kubaha ivy’ubaha ntibingana no kubaha akanya. Vyongeye, abana bigirira ku muntu bamarana umwanya cane.

5). Ugomba kuvuga ikintu kibi, cishiriza mu mvugo nziza. Sinigeze mbira abana banje kw’ari “babi” igihe bangararije. Ahubwo nabwira umuhungu wanje, nti “ur’umwana mwiza cane, kand’abana beza nka we ntibakora ivy’uhejeje gukora!” (Nkaca ndamukubita)

6). Menyakw’ijambo “oya” risigurako “Ndakwitwararika.” Igihe abana bakora ivyo bishakiye, bamenyak’utabitaho ng’ushobore kubabuza kubikora.

7). Abana bawe bigire kuri wewe. Kenshi abana kwigira ku bavyeyi. Umuvyeyi w’ ubwenge ntashobora kubwira umwana wiwe, ngo “kora ivyo mvuga, ntukore ivyo nkora.”

8). Nti wame uhishira umwana wawe. Mukize ivyo mwica; arikw’ingorane zitamwica umureke azicemwo.

9). Korera Imana n’umutima wawe wose. Nasanze abana bavyawe n’abavyeyi b’akazuyaze mu mpwemu babandanya mu mpwemu gake cane. Abana bakijijwe n’aho bavuka ku bavyeyi badakijijwe hamwe n’abana bavuka ku bavyeyi bakijijwe neza bashishikara gukorera Imana igihe “batanguye kwitunga ubwabo.”

10). Igisha abana bawe ijambo ry’Imana. Kenshi usanga abavyeyi bitwararika amashule y’abana bakibagira kubaha inyigisho za Bibiliya.

Ikibanza c’Igikorwa cose, Urugo n’Igikorwa c’Imana

(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

Ikosha abakristo benshi bakora ni ukwitwararika cane igikorwa c’Imana bakibagira ingo zabo. Bitwaza “igikorwa c’Umwami.”

Iki kibazo gitorerwa umuti igihe umukozi amenyek’ ukwumvira kwiwe no kwihebera Imana nyakuri birangwa n’imigenderanire afitaniye n’umugore n’abana biwe. Nta mukozi yovugako yihebeye Imana kand’ananiwe gukunda umugore wiwe nk’uko Kristo yakunze ishengero, cank’igihe ata n’akanya gato afise ko kwigisha no guhanura abana biwe mu Mwami.

Ikirengeye vyose, kwirengagiza umugore n’abana kubera “igikorwa c’Imana” ni ikimenyetso cerekana k’ukorera mu mubiri kand’ukoresha ubushobozi zawe gusa. Abungere b’amashengero bavugako bafise igikorwa gikomeye cane ni bo karorero k’ivyo duhejeje kuvuga, usanga biyica ubwabo kugira ngw’integuro z’ishengero zikorwe.

Yesu yavuzekw’umutwaro wiwe uhwahutse n’ingata yiwe itababaza (raba Mat. 11:30). Nta mukozi n’umwe ategeka kwihebera igikorwa c’Imana gushik’ah’atagishobora kwitwararika urugo rwiwe. Kanatsinda, kimwe mu vyo umukuru w’ishengero asabwa ni “kuba ashobora kuganza neza abo mu rugo rwiwe” (1 Tim. 3:4). Imigenderanire afitaniye n’umuryango wiwe niyo yerekana kw’akwiriye guhabwa igikorwa cank’oya.

Abirigwa mu ngendo zo gukorera Imana bategerezwa gufata akanya gahagije ko kubana n’umiryango yabo igihe bagarutse. Bene Data bagize umubiri wa Kristo bategerezwa kugira uko bashobora kwose kugira ngw’ivyo bishoboke. Umukozi agira abigishwa azi nezakw’abana biwe ari bo bigishwa biwe ba mbere. Ananiwe n’abo, nta ruhusha afise rwo kugira abigishwa hanze y’inzu yiwe.

[1]

Ushaka kumenya kw’Imana ititoraguza, raba Indirimbo ya Salomo 7:1-9 n’Abalewi 18:1-23.

물론, 하나님께서 가정의 개념을 만드셨다. 이 때문에 그분은 우리에게 가정의 기능에 대한 통찰력을 주실 수 있으며 가정을 파괴하는 함정에 대해서도 경고하실 수 있다. 실제로, 주님은 그분의 말씀을 통하여 우리에게 가정의 구조와 각 구성원의 역할에 대하여 많은 원칙을 주셨다. 이러한 성경의 지침들을 준수할 때, 가족들은 하나님께서 그들에게 계획하신 모든 축복을 경험하게 될 것이다. 만일 그들이 위반한다면, 혼란과 상심의 결과를 맞게 될 것이다.

남편과 아내의 역할(The Role of Husband and Wife)

하나님은 그리스도인의 가정이 특정 구조에 적합하도록 설계하셨다. 이 구조가 가정생활에 안정성을 제공하기 때문에, 사탄은 하나님의 설계를 애써 왜곡하려 한다.

첫째, 하나님은 남편이 가정의 머리가 되도록 정하셨다. 이것은 남편에게 이기적으로 자신의 아내와 자녀들을 지배할 수 있는 권리를 부여하지 않는다. 하나님은 남편이 머리로써 가족들을 사랑하고, 보호하고, 공급하고, 이끌도록 하셨다. 하나님은 또한 아내들은 자기 남편의 지도력에 복종하도록 정하셨다. 성경을 보면 이 점이 분명하다.

아내들이여 자기 남편에게 복종하기를 주께 하듯 하라 이는 남편이 아내의 머리 됨이 그리스도께서 교회의 머리 됨과 같음이니 그가 바로 몸의 구주시니라 그러므로 교회가 그리스도에게 하듯 아내들도 범사에 자기 남편에게 복종할지니라(엡 5:22-24).

남편은 아내의 영적인 머리가 아니다 – 예수님만이 그 역할을 하실 수 있다. 예수님은 교회의 영적인 머리이며, 그리스도인 아내는 그녀의 그리스도인 남편처럼 교회의 한 구성원이다. 그러나 가정에서 그리스도인 남편은 아내와 자녀들의 머리이며, 그들은 하나님께서 주신 그의 권위에 복종해야 한다.

아내는 남편에게 어느 정도 복종해야 할까? 아내는 바울이 말한 대로, 범사에 자기 남편에게 복종해야 한다. 이 규칙에 대한 유일한 예외는 남편이 아내가 하나님의 말씀을 불순종하거나 그녀의 양심을 위배하는 무언가를 하기를 기대할 때이다. 물론, 어느 그리스도인 남편도 자신의 아내가 하나님의 말씀 혹은 그녀의 양심에 어긋나는 일을 하기를 바라지 않을 것이다. 남편은 아내의 주님이 아니다 – 오직 예수님만이 그녀의 주님이시다. 만일 그녀가 누구에게 순종해야 할지를 선택해야만 한다면, 그녀는 예수님을 선택해야 한다.

남편들은 하나님이 반드시 항상 “남편들의 편”만이 아니라는 것을 기억해야 한다. 하나님은 아브라함에게 그의 아내 사라가 그에게 말한 대로 하라고 말씀하신 적이 있다(창 21:10-12을 보라). 성경은 또한 아비가일이 그녀의 어리석은 남편 나발을 거역하고 재앙을 피한 것을 기록하고 있다(삼상 25:2-38을 보라).

남편들을 향한 하나님의 말씀(God’s Word to Husbands)

하나님은 남편들에게 이렇게 말씀하셨다.

남편들아 아내 사랑하기를 그리스도께서 교회를 사랑하시고 그 교회를 위하여 자신을 주심 같이 하라…이와 같이 남편들도 자기 아내 사랑하기를 자기 자신과 같이 할지니 자기 아내를 사랑하는 자는 자기를 사랑하는 것이라 누구든지 언제나 자기 육체를 미워하지 않고 오직 양육하여 보호하기를 그리스도께서 교회에게 함과 같이 하나니 우리는 그 몸의 지체임이라…그러나 너희도 각각 자기의 아내 사랑하기를 자신 같이 하고 아내도 자기 남편을 존경하라(엡 5:25, 28-30, 33).

남편들은 그리스도께서 교회를 사랑하신 것처럼 자신의 아내를 사랑하라는 명령을 받았다. 그것은 작은 책임이 아니다! 어떤 아내라도 자기를 예수님처럼 희생적인 사랑으로 자신의 생명을 주는 남편한테 기꺼이 복종할 것이다. 그리스도께서 자신의 몸 된 교회를 사랑하신 것처럼 남편도 자신과 “한 육체”가 된 여자를 사랑해야 한다(엡 5:31). 자기 아내를 제대로 사랑하는 그리스도인 남편이라면 마땅히 아내에게 공급해주고, 아내를 보살펴주고, 존중해주고, 도와주고, 격려해주고, 그녀와 함께 시간을 보내야 한다. 만일 남편이 자기의 아내를 사랑하는 책임을 다하지 못한다면, 그는 자신의 기도가 응답받는 것을 방해할 수 있다.

남편들아 이와 같이 지식을 따라 너희 아내와 동거하고 그를 더 연약한 그릇이요 또 생명의 은혜를 함께 이어받을 자로 알아 귀히 여기라 이는 너희 기도가 막히지 아니하게 함이라(벧전 3:7, 강조 추가).

물론, 갈등과 불화가 완전히 없는 결혼은 존재하지 않는다. 그러나 우리가 삶 속에서 헌신하고 성령의 열매를 맺어가는 과정을 통하여 남편과 아내는 화목하게 사는 것을 배워가고 그리스도인 결혼의 축복을 점점 더 많이 경험할 수 있다. 모든 결혼에서 발생하는 피면 할 수 없는 문제들을 통하여 사람마다 그리스도의 형상을 닮은 성숙한 모습으로 성장해 가는 것을 배울 수 있다.

남편과 아내의 의무에 대한 자세한 연구를 위해, 창세기 2:15-25; 잠언 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 고린도전서 11:3; 13:1-8; 골로새서 3:18-19; 디모데전서 3:4-5; 디도서 2:3-5; 베드로전서 3:1-7을 보라.

혼인에서의 성(Sex in Marriage)

하나님은 성을 만드신 분이며, 분명한 것은 그분은 출산뿐 아니라 즐거움을 위하여 성을 만드셨다. 그러나 성경은, 성관계는 평생의 결혼 서약을 한 사람들만이 즐길 수 있다고 명백하게 말씀한다.

결혼관계 밖에서 발생하는 성관계는 음행이나 간음으로 분류된다. 사도 바울은 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 상속받지 못한다고 말했다(고전 6:9-11을 보라). 비록 그리스도인이 유혹을 받아 음행이나 간음 행위를 저지를 수 있지만, 그는 영적으로 큰 책망을 느끼게 되어 결국 회개하게 될 것이다.

바울은 남편과 아내의 성적 책임에 관해 몇 가지 구체적인 가르침을 주었다.

음행을 피하기 위하여 남자마다 자기 아내를 두고 여자마다 자기 남편을 두라 남편은 그 아내에 대한 의무를 다하고 아내도 그 남편에게 그렇게 할지라 아내는 자기 몸을 주장하지 못하고 오직 그 남편이 하며 남편도 그와 같이 자기 몸을 주장하지 못하고 오직 그 아내가 하나니 서로 분방하지 말라 다만 기도할 틈을 얻기 위하여 협의상 얼마 동안은 하되 다시 합하라 이는 너희가 절제 못함으로 말미암아 사탄이 너희를 시험하지 못하게 하려 함이라(고전 7:2-5).

이 구절들은 남편이나 아내가 자신의 몸에 대한 권한을 가지고 있지 않기 때문에 누구도 성관계를 하나의 “보상”으로 사용해서는 안 된다는 것을 매우 명백하게 지적하였다.

또한, 성은 하나님께서 주신 선물이며, 그것이 결혼의 범위 내에 있는 한, 부정하거나 죄 있는 것이 아니다. 바울은 결혼한 그리스도인 부부들이 성관계를 가질 것을 격려했다. 또한, 우리는 잠언에서 그리스도인 남편에 대한 아래와 같은 조언을 찾을 수 있다.

네 샘으로 복되게 하라 네가 젊어서 취한 아내를 즐거워하라 그는 사랑스러운 암사슴 같고 아름다운 암노루 같으니 너는 그의 품을 항상 족하게 여기며 그의 사랑을 항상 연모하라(잠 5:18-19).[1]

그리스도인 부부가 서로 만족스러운 성관계를 즐기려면, 남성과 여성이 성에 있어서 큰 차이가 있음을 이해해야 한다. 여자의 성적 본능이 그녀의 감정에 연결되어 있는 반면, 남자의 성적 본능은 더 물리적인 것이다. 여자는 관계와 신체 접촉으로 성적인 흥분을 하는 경향이 있는 반면(고전 7:1을 보라), 남자는 시각적인 자극에 의해 성적으로 흥분된다(마 5:28을 보라). 남자는 시각적인 매력을 주는 여성에게 성적으로 끌리는 반면, 여자는 단지 육체적인 매력보다는 존경하는 남자에게 성적으로 끌리는 경향이 있다. 따라서 지혜로운 아내는 남편을 즐겁게 해주기 위해 항상 가장 아름다운 모습을 보여준다. 현명한 남편은 아내가 하루의 끝에 갑자기 “변하기”를 기대하기보다는 항상 포옹해주고, 친절하고 사려 깊은 행동을 하는 것을 통하여 아내에 대한 자신의 사랑을 보여준다.

남성의 성욕이 정액의 증가에 따라 커지는 경향이 있는 반면, 여성의 성욕은 월경주기에 따라 증가하거나 감소한다. 남성은 성적 흥분을 경험할 수 있는 능력을 가지고 있으며 몇 초 또는 몇 분 내에 성적 절정에 이르지만, 여성은 훨씬 오래 걸린다. 남자는 일반적으로 몇 초 내에 성교를 위해 육체적으로 준비되지만, 여자의 몸은 반 시간이 흘러도 준비되지 않을 수 있다. 따라서 현명한 남편은 아내가 성교를 위한 준비가 되기까지 그녀의 몸의 특정 부위를 애무하고, 키스하면서 전희에 시간을 들인다. 만일 그가 특정 부위가 어디인지 모른다면 그녀에게 물어야 할 것이다. 또한, 그는 자신의 단 한 번 밖에 성적 절정에 도달하지 못하지만, 그의 아내는 여러 번 도달할 수 있음을 알고 있어야 한다. 그는 그녀가 바라는 것을 얻게 해줘야 한다.

그리스도인 남편과 아내가 서로 정직하게 자신의 욕구에 대하여 논의하고, 이성에 대해 될수록 많이 알아가는 것은 매우 중요하다. 몇 달에서 몇 년간의 대화를 통하여 남편과 아내 사이의 성적 관계를 알아가고 실천해가는 것은 가정에 큰 축복을 가져다준다.

그리스도인 가정의 자녀(Children of a Christian Family)

자녀들은 그리스도인 부모에게 완전히 순종하도록 가르침을 받아야 한다. 만일 그들이 순종한다면, 그들에게는 장수와 다른 축복들이 약속되었다.

자녀들아 주 안에서 너희 부모에게 순종하라 이것이 옳으니라 네 아버지와 어머니를 공경하라 이것은 약속이 있는 첫 계명이니 이로써 네가 잘 되고 땅에서 장수하리라(엡 6:1-3).

그리스도인 아버지들은, 가족의 머리로서, 자녀의 교육에 대한 일차적인 책임을 부여받았다.

또 아비들아 너희 자녀를 노엽게 하지 말고 오직 주의 교훈과 훈계로 양육하라(엡 6:4).

아버지의 책임이 두 가지임을 주목하라. 주님의 교훈과 훈계로 자녀를 양육하는 것이다. 먼저 훈계의 필요성에 대하여 생각해 보자.

자녀 훈계(Child Discipline)

훈계를 받은 적이 없는 아이는 성장하면 이기적이고 권위에 대해 반역적일 것이다. 아이들이 부모가 미리 세운 합리적인 규칙을 반항적으로 어길 때에는 훈계를 받아야 한다. 그러나 실수 또는 유치한 행위에 대해서 처벌해서는 안 된다. 그러나 그들은 일반적으로 자신의 실수 또는 무책임으로 인한 결과를 대면하도록 요구받아야 한다. 그래야만 그들이 성인으로서 삶의 현실을 대면하는 것을 준비하는 데 도움이 된다.

성경의 말씀대로, 어린아이들은 체벌하는 방식으로 훈계해야 한다. 물론, 갓난아기는 때려서는 안 된다. 그렇다고 해서 아기들은 그냥 제멋대로 내버려 두어야 하는 것은 아니다. 사실, 출생의 첫날부터 그들은 어머니와 아버지의 주관 속에 있음을 알아야 한다. 그들은 아주 어릴 때부터 무엇을 하고 있는 것 또는 하려는 것으로부터 제한받음으로써 단어 “아니오”의 의미를 배울 수 있다. 그들이 일단 “아니오”의 의미를 이해하기 시작하면, 그들이 순종하지 않을 때 엉덩이를 살짝 때림으로써 더 잘 이해시킬 수 있다. 이런 훈계가 일관성 있게 이뤄지면, 아이들은 어릴 때부터 순종하는 법을 배우게 된다.

부모들은 또한 아이들이 원하는 것을 달라고 매번 울 때마다 즉각적으로 주는 것과 같이 아이들의 바람직하지

않은 행동에 동조하는 것을 하지 않음으로써 자신의 권위를 세울 수 있다. 그렇게 하는 것은 자신이 원하는 것을 얻기 위해 울라고 아이들을 가르치는 것이 된다. 만일 부모가 아이들이 화내거나 울 때마다 그들의 요구를 들어준다면, 이런 부모들은 실제로 그와 같이 바람직하지 않은 행동을 장려하는 것이 된다. 현명한 부모는 단지 자녀의 바람직한 행동만 보상해 준다.

체벌은 육체적으로 유해하지 않아야 하지만, 확실히 불순종하는 아이가 짧은 시간 동안의 울음을 일으킬 정도로 고통을 생성해야 한다. 체벌을 통하여, 아이는 불순종에는 고통이 따른다는 것을 배우게 된다. 성경도 이 점을 긍정하고 있다.

매를 아끼는 자는 그의 자식을 미워함이라 자식을 사랑하는 자는 근실히 징계하느니라…아이의 마음에는 미련한 것이 얽혔으나 징계하는 채찍이 이를 멀리 쫓아내리라…아이를 훈계하지 아니하려고 하지 말라 채찍으로 그를 때릴지라도 그가 죽지 아니하리라 네가 그를 채찍으로 때리면 그의 영혼을 스올에서 구원하리라…채찍과 꾸지람이 지혜를 주거늘 임의로 행하게 버려 둔 자식은 어미를 욕되게 하느니라(잠 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

부모가 규칙을 적용함에 있어서 아이들을 순종시키려고 그들을 위협할 필요는 없다. 만일 아이가 반항적으로 불순종한다면, 그 아이는 매를 맞아야 한다. 부모가 자신의 불순종하는 아이를 때리겠다는 위협만 한다면, 그는 단지 그의 아이의 지속적인 불순종만 부추기게 될 뿐이다. 그 결과로, 그 아이는 그 부모의 언성이 어느 정도 높아지지 않으면 걱정하지 않아도 됨을 배우게 된다.

매로 훈계한 후에는, 아이를 포옹해 주고 부모의 사랑을 확인시켜 주어야 한다.

자녀 교육(Train Up a Child)

“마땅히 행할 길을 아이에게 가르치라 그리하면 늙어도 그것을 떠나지 아니하리라”(강조 추가)라는 잠언 22장 6절의 말씀처럼, 그리스도인 부모들은 반드시 자녀를 가르쳐야 할 책임이 있음을 알아야 한다.

교육은 불순종에 대한 처벌뿐 아니라, 좋은 행동에 대한 보상도 포함한다. 부모들은 아이들의 좋은 행동과 좋은 특성을 강화하기 위해 아이들을 지속적으로 칭찬해줘야 한다. 아이들은 그들이 부모의 사랑을 받고 부모께 받아들여지고 인정받고 있다는 것을 확인받는 것이 필요하다. 부모들은 아이들에게 칭찬과 포옹과 키스를 해주거나, 함께 시간을 보내는 것을 통하여 그들의 사랑을 전해 줄 수 있다.

“교육”한다는 것은 “순종하게 만든다”는 의미이다. 그러므로 그리스도인 부모들은 자신의 아이들에게 교회에 다니거나 매일 기도를 할지 여부에 대해서 선택권을 주지 말아야 한다. 아이들은 자신한테 무엇이 가장 좋은지 알만큼 충분히 책임적이지 않다. 바로 그 이유 때문에 하나님은 그들에게 부모를 주셨다. 우리가 잠언 22장 6절에서 읽다시피 자녀를 제대로 가르치기 위해 노력과 에너지를 투자하는 부모들에게, 하나님은 그들의 아이들이 늙어도 올바른 길에서 벗어나지 않을 것이라는 약속을 하셨다.

아이들이 나이를 먹어감에 따라 그들에게 부여되는 책임도 증가해야 한다. 효과적인 양육의 목표는 아이가 점차 성인으로서의 모든 책임을 지도록 준비시키는 것이다. 아이들은 나이를 먹음에 따라, 자기 절로 결정을 내릴 수 있는 자유를 점점 더 많이 부여받아야 한다. 또한, 십대들은 자기가 내린 결정에 따른 책임은 자신이 져야 하며 부모가 자기를 항상 문제 속에서 건져주지는 않으리라는 것을 알아야 한다.

부모의 가르침의 책임(Parents’ Responsibility to Instruct)

에베소서 6장 4절을 읽으면, 아버지들은 자녀를 훈계할 책임뿐 아니라 주님 안에서 가르칠 책임도 있음을 알 수 있다. 어린이들에게 성경적인 도덕관, 그리스도인의 성품, 또는 신학에 대해 가르치는 것은 교회의 책임이 아니라 아버지의 책임이다. 아이들에게 하나님에 대해 가르치는 책임을 주일학교 교사에게 모두 이관하는 부모는 매우 심각한 오류를 범하고 있다. 하나님은 모세를 통해 이스라엘에게 이렇게 명령하셨다.

오늘 내가 네게 명하는 이 말씀을 너는 마음에 새기고 네 자녀에게 부지런히 가르치며 집에 앉았을 때에든지 길을 갈 때에든지 누워 있을 때에든지 이 말씀을 강론할 것이며(신 6:6-7, 강조 추가).

그리스도인 부모는 아이들이 어릴 때부터 그들에게 하나님이 누구시며 그들을 얼마나 사랑하시는지를 알려줘야 한다. 어린아이들은 예수님의 탄생, 삶과 죽음, 그리고 부활의 이야기를 배워야 한다. 많은 아이들은 다섯 살이나 여섯 살부터 복음의 메시지를 이해할 수 있으며 주님을 섬기겠다는 결정을 내릴 수 있다. 조금 지나면(여섯 살이나 일곱 살, 때로는 더 어릴 적부터), 그들은 성령세례를 받을 수 있으며 증거로 방언의 은사를 받을 수 있다. 물론, 아이마다 다르기 때문에 절대적인 규칙은 없다. 요점은 그리스도인 부모는 자녀들의 영적 양육을 그들의 우선순위에 두어야 한다는 것이다.

자녀 사랑을 위한 10가지 규칙(Ten Rules for Loving Your Children)

1). 자녀를 노엽게 하지 말라(엡 6:4). 어린이가 어른처럼 행동할 것을 기대해서는 안 된다. 만일 당신이 그들에게서 너무 많은 것을 기대한다면, 그들은 그것이 불가능한 줄을 알고, 당신을 기쁘게 해 드리는 것을 그만둘 것이다.

2). 자신의 아이들을 다른 아이들과 비교하지 말라. 당신이 그들이 가진 독특한 자질과 하나님이 주신 은사를 흔상하고 있음을 그들에게 알려 주라.

3). 자녀들에게 집안일에 관한 책임을 부여하여 그들이 가족의 중요한 성원임을 알게 하라. 자존감을 높여주는 것이 곧 성취이다.

4). 자녀와 함께 시간을 보내라. 그것은 그들로 하여금 당신에게 있어서 그들이 중요한 존재라는 것을 알게 해준다. 그들에게 물질적인 것을 주는 것이 그들에게 자신을 주는 것을 대신할 수 없다. 또한, 아이들은 그들과 함께 가장 많은 시간을 보낸 사람의 영향을 가장 많이 받는다.

5). 만일 당신이 뭔가 부정적인 말을 꼭 해야 한다면, 긍정적인 방식으로 말하라. 나는 아이들이 나를 거역했을 때 종래로 그들이 “나쁘다”는 말을 한 적이 없다. 대신, 나는 “너는 좋은 아이야, 그리고 좋은 아이는 네가 금방 한 것처럼 행동하지 않아”라고 내 아들에게 말할 것이다(그다음에 나는 그를 찰싹 때려줄 것이다).

6). “안돼”라는 말이 “내가 너를 관심한다”라는 말임을 인식시킨다. 아이들은 모든 일을 항상 자기가 원하는 방식대로 할 수 있는 것은 부모가 그들을 제한할 만큼 그들을 충분히 관심하지 않기 때문이라는 것을 직관적으로 알 수 있다.

7). 당신의 아이들이 당신을 모방하도록 요구하라. 아이들은 부모의 본을 통하여 배울 수 있다. 현명한 부모는 종래로 자신의 아이에게 이렇게 말하지 않을 것이다, “나의 말대로 하고 행동대로 하지 말라”

8). 아이들의 모든 문제를 다 해결해 주지 말라. 오직 걸림돌만 제거해 주고 디딤돌은 그들의 길에 남겨두라.

9). 하나님을 전심으로 섬기라. 나는 영적으로 미지근한 부모들의 아이들이 성인이 된 후에도 계속하여 하나님을 섬기는 경우가 매우 드물다는 것을 발견했다. 구원받지 못한 부모와 완전히 헌신적인 그리스도인 부모를 둔 그리스도인 아이들은 일반적으로 “둥지”를 떠난 후에도 계속하여 하나님을 섬긴다.

10). 당신의 아이들에게 하나님의 말씀을 가르치라. 부모들은 자녀의 교육에 우선순위를 두지만, 그들이 얻을 수 있는 가장 중요한 교육, 성경의 가르침을 주는 데에는 실패한다.

사역, 결혼 및 가족의 우선순위(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

그리스도인 지도자가 범하는 가장 일반적인 오류는 아마도 사역에 대한 헌신 때문에 결혼과 가족을 소홀히 하는 것일 것이다. 그들은 자기들의 희생은 “주님의 일”을 위한 희생이라며 자신을 정당화한다.

이런 오류는 제자 삼는 사역자가 하나님께 대한 그의 진정한 순종과 헌신의 정도는 그의 배우자와 자녀와의 관계에서 반영됨을 깨달을 때 교정된다. 만일 사역자가 그리스도가 교회를 사랑하듯이 자신의 아내를 사랑하지 않거나, 주님 안에서 자녀를 양육하고 훈계하기 위해 자신의 아이들과 필요한 시간을 보내는 것을 무시한다면, 그는 하나님께 헌신했다고 말할 수 없다.

또한, “사역”을 위해 자신의 배우자와 자녀를 무시하는 것은 일반적으로 자신의 힘과 능력에 의지하는 육적인 사역의 확실한 표시이다. 무거운 작업 부담을 안고 있는 많은 제도적 교회의 목사들은 이 점을 예증한다. 그들은 진행 중인 모든 교회 프로그램을 유지하다가 탈진해버린다.

예수님은 그분의 멍에는 쉽고 그분의 짐은 가볍다고 약속하셨다(마 11:30을 보라). 그분은 사역자가 자기 가족은 사랑하지 않으면서 이 세상 또는 교회에게 자신의 헌신을 보여주라고 그들을 부르신 것이 아니다. 사실, 장로에 대한 요구 사항을 보면 그는 반드시 “자기 집을 잘 다스리는”(딤전 3:4) 사람이어야 한다. 가족과의 관계는 그가 사역에 적합한지를 잘 보여줄 수 있다.

다른 곳에 다니면서 사역하는 사람들은 그들이 집에 있을 때 가족한테 초점을 맞추고 여분의 시간을 보내야 한다. 그리스도의 몸의 지체된 동료들은 이런 안배가 가능하도록 자신의 노력을 다해 도와야 한다. 제자 삼는 사역자는 자신의 아이들이 주요 제자들임을 인식해야 한다. 만일 그가 그 일에 실패하면, 그는 자기의 집 밖에서 제자를 삼을 자격이 없다.

[1]하나님은 내숭을 떠시는 분이 아니라는 것에 관한 더 많은 증거를 원하면 아 7:1-9 과 레18:1-23을 보라.

jf:tjdf k/d]Zj/n] g} kl/jf/ ;DaGwL wf/0ff Nofpg’ eof] . To;}n] kl/jf/x¿ s;/L lgdf{0f ePsf] x’g’ k5{ eg]/ pxfFn] xfdLnfO{ eGg’ x’G5 / kl/jf/x¿nfO{ gi6 kfl/lbg] kmGbfx¿af6 xf]lzof/ x’gsf] nflu r]tfjgL;d]t lbg ;Sg’ x’G5 eGg] s’/fsf] sf/0f o;n] v8f u/L lbG5 . jf:tjdf, kl/jf/sf] agf}6 / kl/jf/sf x/]s ;b:on] ug'{ kg]{ e”ldsf ;DaGwL k|e’n] xfdLnfO{ pxfFsf] jrgdf w]/} l;4fGtx¿ lbg’ ePsf] 5 . ha oL afOanLo lgb]{zgx¿ kfng ul/G5g , ta kl/jf/x¿nfO{ k/d]Zj/n] cfglGbt ePsf] xf]; eg]/ rfxgf ug'{ eP/ ltgLx¿nfO{ lbg] ;a} cflzifx¿sf] cg’ej ltgLx¿n] ug]{5g . ha ltgLx¿ tL lgb]{zg jf cf1fx¿ pn+3g ug]{ x’G5g , ta a/afbL / 6fpsf] b’vfO{ rFflx To; s’/fsf] kl/0ffd x’G5 .

The Role of Husband and Wife

klt / kTgLsf] e”ldsf

k/d]Zj/n] v|Li6og kl/jf/sf] Pp6f lglZrt agf}6 lbg’ ePsf] 5 . o; agf}6n] kl/jfl/s hLjgsf] nflu :yfloTj lbg] ePsf]n], z}tfgn] k/d]Zj/n] rfxgf ug'{ ePsf] kl/jf/sf] cfsf/nfO{ laufg{sf] nflu s7f]/ kl/>d ub{5 .

klxnf] s’/f, k/d]Zj/n] kl/jf/sf] lz/ x’gsf] lglDt kltnfO{ lgo’Qm ug'{ ePsf] 5 . o; s’/fn] kltnfO{ cfˆgL kTgL / afn–aRrfx¿k|lt :jfyL{ eP/ zf;g ug]{ clwsf/ k/d]Zj/n] lbg’ ePsf] 5}g eGg] s’/fnfO{ :ki6 ub{5 . k/d]Zj/n] kTgLnfO{ kl/jf/sf] lz/ eP/ cfˆgf] kl/jf/nfO{ k|]d ug{, ;’/Iff k|bfg ug{, / k|aGw u/L lbgsf] nflu af]nfpg’ ePsf] xf] . k/d]Zj/n] kTgLx¿nfO{ klg ltgLx¿sf kltx¿sf] cu’jfkgk|lt ;dlk{t ePsf x’g eGg] rfxg’ x’G5 . of] s’/f wd{zf:qaf6 :ki6 x’G5 M ækTgL xf], k|e’sf] cwLgdf /x]h:t} cf–cfˆgf kltsf] cwLgdf a; . lsgls klt kTgLsf] lz/ xf], h;/L v|Li6 d08nLsf] lz/ x’g’ x’G5, h’g d08nL v|Li6sf] cwLgdf 5, To;/L g} kTgLx¿ klg x/]s s’/fdf kltx¿sf cwLgdf /x’gÆ -Plkm;L %M@@–@$_ .

klt cfˆgL kTgLsf] cflTds lz/ xf]Og— k|e’ o]z” g} Tof] JolSt x’g’ x’G5 h;n] Tof] e”ldsfnfO{ k”/f u/L lbg’ x’G5 . k|e’ o]z” d08nLsf] cflTds lz/ x’g’ x’G5, / v|Lli6og kTgL d08nLsf] ;b:o ePem}F cf–cfˆgf kltsf] ;b:o x’g . h] eP tfklg, kl/jf/df, v|Lli6og klt cfˆgL kTgL / afn–aRrfx¿sf lz/ x’g / ltgLx¿n] pgnfO{ k/d]Zj/n] lbg’ ePsf] clVtof/d’lg ;dlk{t x’g’ k5{ .

s’g :t/df kTgLn] cfˆgf] kltsf] cwLgdf cfk”mnfO{ ;dlk{t ug]{ < kfjnn] eg]em}F ltgn] x/]s s’/fdf cfˆgf kltsf] cwLgdf cfk”mnfO{ ;dlk{t ug'{ k5{ . To; lgodsf] nflu x’g] Pp6} dfq ckjfb rFflx olb ltgsf kltn] ltgn] k/d]Zj/sf] jrg pn+3g u/]sf] ck]Iff u5{g eg] jf ltgn] ljj]snfO{ pn+3g ug]{ s’g} sfd u5{g eg] dfq x’G5 . jf:tjdf, s’g} klg v|Lli6og kltn] cfˆgL kTgLn] k/d]Zj/sf] jrg pn+3g u/]sf] jf ltgn] ljj]snfO{ pn+3g u/]sf] ck]Iff ub}{g . klt pgsL kTgLsf] k|e’ xf]Og— ltgsf] hLjgdf k|e’ o]z”sf] nflu dfq} Tof] :yfg x’G5 . olb ltgn] s;sf] cf1f kfng ug]{ eg]/ 5fGg’ k¥of] eg] ltgn] k|e’ o]z”nfO{ g} 5fGbl5g .

kltx¿n] ;Fw} of] s’/fnfO{ ;+emg’ kb{5, ls k/d]Zj/ ;Fw} ækltx¿sf] tkm{dfÆ dfq} x’g’ k5{ eGg] xf]Og . k/d]Zj/n] Psrf]l6 ca|fxfdnfO{ ltgsL kTgLn] h] elG5g ToxL ug'{ eg]/ eGg’ ePsf] lyof] -x]g'{xf]; pTklQ @!M!)–!@_ . clau]nn] cfˆgf] d”v{ klt gfafnsf] cf1f pn+3g ul/g / oxfF laklQ cfO{ nfUof] eg]/ klg wd{zf:qn] eg]sf] 5 -! zfd’Pn @%M@–#*_ .

God’s Word to Husbands

kltx¿sf] nflu k/d]Zj/sf] jrg

æklt xf], cfˆgf kTgLx¿nfO{ k|]d u/, h;/L v|Li6n] klg d08nLnfO{ k|]d ug'{ eof], / To;sf] lglDt cfk”mnfO{ ck{0f ug'{ eof]=== To;/L g} kltx¿n] klg cf–cfˆgf kTgLnfO{ cfˆg} z/L/nfO{ em}F k|]d ug'{ k5{ . cfˆgL kTgLnfO{ k|]d ug]{n] cfk}mnfO{ k|]d u5{, lsgls s’g} dflg;n] slxn] cfˆgf] z/L/nfO{ 3[0ff ub}{g, t/ To;sf] sb/ u/]/ kfngkf]if0f ub{5, h;/L v|Li6n] klg cfˆgf] d08nLsf] lglDt ug'{ x’G5 . lsgeg] xfdL pxfFsf z/L/sf] c+u xf}F=== h] eP klg, ltdLx¿ x/]sn] cfˆgL kTgLnfO{ cfkm}nfO{ em}F k|]d u/, / kTgLn] klg cfˆgf kltsf] cfb/ u/f];Æ -Plkm;L %M@%, @*–#), ##_ .

v|Li6n] d08nLnfO{ k|]d ug'{ ePem}F kltx¿nfO{ klg cf–cfˆgf kTgLx¿nfO{ k|]d ug{sf] nflu cf1f ul/Psf] 5 . Tof] lhDd]jf/L ;fdfGo lhDd]jf/L xf]Og . h’g;’s} kTgLn] cfk”mnfO{ k|]d ug]{ kltk|lt ltgL cfk”mnfO{ k|]d ug]{ k|e’ o]z”k|lt ;dlk{t ePem}F v’zL;fy ;dlk{t x’lG5g— h;n] alnbfgL k|]d;fy cfk}mnfO{ lbO{ xfNg’ eof] . h;/L v|Li6n] cfˆg} z/L/, d08nLnfO{ k|]d ug'{ x’G5, To;/L g} kltn] klg Tof] :qLnfO{ k|]d ug'{ kb{5, hf];Fu pgL æPp6L z/L/Æ ePsf 5g – Plkm;L %M#!_ . olb v|Lli6og kltn] cfk”mn] ug'{ kg]{ k|]d cfˆgL kTgLnfO{ ub{5g eg], pgn] ltgsf] lglDt h’6fpg], ltgsf] jf:tf ug]{, ltgnfO{ cfb/ ug]{, ;xfotf ug]{, pT;fx lbg] / ltgL;Fu} cfˆgf] ;do latfpg] sfd klg ug]{5g . olb pgL cfˆgL kTgLnfO{ k|]d ug'{ kg]{ lhDd]jf/Ldf c;kmn x’G5g eg], klt cfˆgf] k|fy{gfsf] hjfa /f]lsg] s’/fsf] vt/fdf kb{5g M

æklt xf], To;}u/L cfˆgf kTgL;Fu ljrf/zLn eP/ a;, / :qLnfO{ canf 7fgL cfb/ ug]{ u/, lsgls ltdLx¿ hLjgsf cg’u|xsf] ;fem] xsbf/ xf}, o; x]t’n] ls ltdLx¿sf k|fy{gfdf afwf gk/f];Æ -! kq’; #M&_ .

jf:tjdf, ;Dk”0f{ tj/n] em}–emu8f / c;xdltsf] cdfGo kl/l:yltdf slxn] klg ljjfx ;kmn ePsf] kfO{Gb}g . xfd|f] hLjgdf ;dk{0ftf / kljq cfTdfsf kmnx¿sf ljsf;åf/f g} klt / kTgLx¿n] cfˆgf] v|Lli6og ljjfxsf] ;bf a[l4 e}/xg] cflzifsf] cg’ej ug{ / Pstfdf /xgsf] nflu l;Sg ;S5g . ;a} ljjfxx¿df p7g] u/]sf] ckl/xfo{ ;d:ofx¿åf/f x/]s j}jflxs hLjg ;fyLn] v|Li6 h:t} x’g dxfg kl/kSstftkm{ a9gnfO{ l;Sg ;S5g .

klt / kTgLx¿sf] ;DaGwdf clws cWoog ug'{ k/]df, pTklQ @M!%–@%, lxtf]kb]z !(M!#, @!M(, !(, @&M!%–!^, #!M!)–#!, ! sf]l/GyL !!M#, !#M!–*, sn:;L #M!*–!(, ! ltdf]yL #M$–%, ltt; @M#–%, ! kq’; #M!–& x]g'{xf]; .

Sex in Marriage

ljjfxdf of}g

k/d]Zj/n] g} of}gsf] cfljisf/ ug'{ ePsf] xf], / pxfFn] o;nfO{ ef]u–lanf;sf] ;fy} ;Gtfg pTkfbgsf] nflu ;[li6 u/L lbg’ ePsf] xf] eGg] s’/f :ki6 x’G5 . afOann] :ki6 ¿kdf eGb5, ls hLjgel/sf] j}jflxs s/f/df cfk”mnfO{ ;Fu;Fu} hf]8g]x¿åf/f dfq} of}g ;DaGw cfgGbbfos aGb5 .

j}jflxs z’qdf afFlwPsf] s’/fb]lv aflx/ /x]/ of}g ;DaGw /fVg] s’/fnfO{ lst Jolerf/ jf k/:qLudg eg]/ auL{s/0f ul/Psf] 5 . o:tf sfdx¿ ug]{x¿ k/d]Zj/sf] /fHodf k|j]z ug]{ 5}gg egL k|]l/t kfjnn] eg]sf 5g -x]g'{xf]; ! sf]l/GyL ^M(–!!_ . Pp6f v|Lli6og k/:qLudg jf Jolerf/sf] kl/Iffdf kg{ ;Snf / To;n] Tof] sfd ul/xfNg ;Snf, tfklg, p;n] cfˆgf] cfTdfdf 7″nf] bf]ifL ePsf] dx;’; ug]{5 / To; s’/fn] p;nfO{ kZrftfkdf 8f]¥ofpFg]5 . clg p;n] kZrftfk ug}{ kg]{ x’G5 .

kfjnn] klt / kTgLsf] aLrdf x’g] of}g ;DaGwL lhDd]jf/Lx¿sf] af/]df s]xL lalzi6 lgb]{zgx¿ klg lbPsf 5g M æt/ Jolerf/ ;DaGwL k/LIff cg]s ePsf x’gfn] x/]s dflg;sL cfˆg} kTgL xf]; , / x/]s :qLsf] klg cfˆg} klt xf]; . kltn] cfˆgL kTgLnfO{ p;sf] j}jflxs xs lbcf]; / o;/L g} kTgLn] klg cfˆgf kltnfO{ . kTgLn] cfˆgf] z/L/dfly clwsf/ /flVbg, t/ p;sf] kltn] /fV5 . o;/L g} kltn] klg cfˆgf] z/L/dfly clwsf/ /fVb}g, t/ p;sL kTgLn] /fV5] . klt kTgLn] cfˆgf] kf/:kl/s ;+;u{b]lv Ps–csf{nfO{ OGsf/ gu/ . OGsf/ u¥of} eg] klg, cfk;df ;Nnfx u/]/ s]xL ;dosf] lglDt dfq, tfls cfTd;+odsf] cefjsf] sf/0fn] z}tfgn] ltdLx¿nfO{ k/LIffdf gkf/f]; -! sf]l/GyL &M@–%_ .

klt / kTgL b’j}n] of}gnfO{ cfˆgf] z/L/sf] clwsf/ cfkm} ug]{ eP/ To;nfO{ cfkm”n] kfPsf] æOgfdsf] ¿kdfÆ lnP/ k|of]u ug'{ x’Fb}g eg]/ oL kbx¿n] clt g} :ki6 u/L lbPsf 5g .

o;sf] cltl/St, of}g k/d]Zj/n] lbg’ ePsf] j/bfg xf] / of] ljjfxsf] 7Ls cj:yfdf /xFbf ckljq jf kfkk”0f{ x’Fb}g . kfjnn] j}jflxs v|Lli6og hf]8Lx¿nfO{ of}g ;DaGwdf ;xefuL x’gsf] nflu pT;fx lbPsf 5g . o;sf] cltl/St, xfdLn] lxtf]kb]zsf] k’:tsdf klg v|Lli6og kltx¿nfO{ of] ;Nnfx lbPsf] s’/f kfpFb5f}+ M æt]/f] kmf]x/f cflzjf{bL xf]; / t]/f] o’jfj:yfsL kTgL;Fu tF cfglGbt xf] . dfofn’ d[uL / /fd|L xl/0fLem}F, To;s} :t/df tF ;Gt’i6 ag , tF ;Fw} To;s} k|]ddf df]lxt eO/x];Æ -lxtf]kb]z %M!*–!(_ .^@

olb v|Lli6og ljjflxt hf]8Lx¿ of}g ;DaGwdf Ps–csf{df ;Gt’i6 eP/ cfglGbt x’G5g eg], klt / kTgLx¿n] of] s’/f a’‰g’ kb{5, ls k”?ifx¿ / :qLx¿sf] of}g :jefjsf] aLrdf Psbd w]/} leGgtf 5 . t’ngf u/]/ x]bf{ k”?ifx¿df of}g :jefj w]/} zf/Ll/s k|sf/sf] x’G5g , hals :qLx¿sf] of}g :jefj rFflx ltgLx¿sf] efjgfx¿;Fu hf]l8Psf] x’G5 . k”?ifx¿ b]Vb}v]l/df of}gsf] rfxgf ul/xfNg pT;flxt x’G5g -x]g'{xf]; dQL %M@*_ eg] :qLx¿ rFflx ;DaGw / :kz{åf/f of}g ;Dks{df pT;flxt aGb5g -x]g'{xf]; ! sf]l/GyL &M!_ . k”?ifx¿ :qLx¿af6 cfˆgf] cfFvfsf] x]/fOn] cfslif{t eO{ xfN5g eg] :qLx¿ rFflx z/L/sf] cfsif{0fn]eGbf klg c? w]/} sf/0fx¿n] ubf{ k”?ifx¿k|lt of}g ;Dks{df cfslif{t x’G5g . o;/L a’l4dfg kTgLx¿n] cfˆgf kltx¿nfO{ l/emfpgsf] nflu ;Sbf] k|of; ub{5g . clg a’l4dfg kltx¿n] rFflx cfˆgf kTgLx¿nfO{ ;fFem kg]{ lalQs} ltgLx¿ ePsf] 7fpFdf cfOxfn’g eg]/ rfxg’eGbf klg a9L u/]/ ltgLx¿nfO{ cfˆgf] c+ufnf]df xfNg] / ;f]rgLo bof ug]{ h:tf s’/fx¿ u/]/ x/ ;do ltgLx¿nfO{ cfˆgf] dfof k|s6 ug]{ sfo{x¿ ub{5g .

k”?ifsf] of}g t[i0ff p;sf] z/L/df ePsf] z’j|mf0f’sf] a[l4 x’Fbf a9b5 eg] :qLx¿sf] of}g t[i0ff rFflx a[l4 x’g] jf 36g] s’/f ltgdf ePsf] /h:jfnfsf] k|s[ofdf e/ kb{5 . of}g ;DaGwL s’/fdf pT;flxt x’g / yf]/} ;]s]08 jf ldg]6d} of}gsf] k/fsfi7fdf k’lu xfNg] cg’ejsf] nflu k”?ifsf] Ifdtf x’G5 eg] :qLx¿nfO{ rFflx w]/} ;do nfUb5 . s]xL ;]s]08d} ;fdfGo ¿kdf zf/Ll/s tj/n] k”?ifx¿ jf:tljs ¿kdf tof/ eO{ xfn] tfklg, cfwf306f;Dd hltg} :qLx¿ zf/Ll/s tj/n] t}of/ ePsf x’Fb}gg . To;}n] a’l4dfg kltx¿ cfˆgf kTgLx¿nfO{ of}gsf] lglDt jf:tf ug]{, ltgLx¿nfO{ ;’d;’Dofpg], DjfO{vfg] / To; If]qsf] nflu zf/Ll/s ¿kdf ltgLx¿ of}g ;Dks{sf] nflu tof/ gxf]pGh]n;Dd ;do lnFb5g . olb p;nfO{ To:tf z/L/sf c+ux¿ sxfF–sxfF 5g eg]/ yfxf 5}g eg], pgn] cfˆgL kTgLnfO{ ;f]Wg’ k5{ . o;sf] cltl/St, pgL of}gsf] k/fsfi7fdf k’Ugsf] nflu pgsf] Ifdtf 5 eg]/ pgn] hfg]sf] eP tfklg pgsL kTgLsf] Ifdtf Tof]eGbf klg a9L 5 eg]/ pgn] hfg]sf] x’g’ kb{5 . pgn] cfˆgL kTgLsf] rfxgf k”/f ePsf] b]Vg’ kb{5 .

v|Lli6og klt / kTgLx¿n] ltgLx¿sf] vfFrf]sf] af/]df OdfGbf/;fy Psn] csf{;Fu 5nkmn u/]/ lakl/t lnËLx¿ slt km/s x’G5g eg]/ hfGg’ Psbd dxTjk”0f{ x’G5 . klt / kTgLx¿sf] aLrsf] of}g ;DaGwx¿sf] lglDt dlxgf}F / jiff}{;Dd ul/Psf] ;~rf/, cg’;Gwfg / cEof;åf/f ;Fw} a[l4 eO/xg] cflzifsf] kl/0ffd NofO{ lbg ;S5 .

Children of a Christian Family

v|Lli6og kl/jf/sf 5f]/f—5f]/Lx¿

5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ ltgLx¿sf v|Lli6og cfdf—afa’x¿k|lt ;dlk{t / cf1fsf/L x’gnfO{ k”0f{¿kdf l;sfOPsf] x’g’ kb{5 . olb ltgLx¿n] To;f] ub{5g eg] c? cflzifx¿ klg ltgLx¿sf] nflu k|lt1f ul/Psf] 5 M

æ5f]/f–5f]/L xf], k|e’df cfˆgf cfdf–afa’sf] cf1f kfng u/, lsgls of] plrt xf] . æcfˆgf cfdf—afa’sf] dfg u/Æ -hf] k|lt1f;lxtsf] klxnf] cf1f xf]_, æls ltdLx¿nfO{ enf] xf]; , / k[YjLdf ltdLx¿ bL3f{o’ xf]cf]Æ -Plkm;L ^M!–#_ .

cfˆgf] kl/jf/sf] lz/ ePsf]n] v|Lli6og afa’x¿nfO{ ltgLx¿sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ tflnd lbgsf] nflu k|fylds lhDd]jf/Lx¿ lbOPsf] 5 M

æclg afa’ xf], cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ l/; gp7fcf], t/ ltgLx¿nfO{ k|e’sf] cg’zf;g / lzIffdf x’sf{cf]Æ -Plkm;L ^M$_ .

afa’x¿sf] lhDd]jf/Lx¿ b’O{j6f 5g eGg] s’/fnfO{ yfxf kfO{ /fVg’xf]; M ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ k|e’sf] lzIffdf / cg’zf;gdf Nofpg’ k5{ . ca xfdL 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ cg’zf;g ug'{ kb{5 eGg] af/]df klxn] ljrf/ u/f}F .

Child Discipline

afnssf] cg’zf;g

h’g afnsnfO{ slxn] cg’zf;gdf /flvPsf] x’Fb}g, Tof] afns :jfyL{ / clVtof/k|ltsf] afuLkgdf a[l4 x’g]5 . 5f]/f—5f]/Lx¿n] cfdf—afa’x¿n] klxn]b]lv g} :yflkt u/L lbPsf] plrt lgodx¿sf] kfngf gubf{ h’g;’s} a]nfdf klg ltgLx¿nfO{ tf8gf lbOPsf] x’g’ kb{5 . 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ uNtL ubf{ ;hfo lbg’ x’Fb}g jf ltgLx¿n] afnssf] lhDd]jf/LnfO{ kfng gubf{ ;hfo lbg’ x’Fb}g . k|foM u/]/ ltgLx¿n] u/]sf] uNtLsf] kl/0ffd ef]Ug ltgLx¿nfO{ lbg’ k5{, o;/L xfdLn] ltgLx¿nfO{ k|f}9 hLjgsf] jf:tljstfsf] nflu tof/ ug{ ;xfotf k’Ub5 .

hjfg 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ k/d]zj/sf] jrgn] eg]em}F ltgLx¿nfO{ a]t nufP/ cg’zf;gdf Nofpg’ k5{ . jf:tjdf, ;fgf afnsx¿nfO{ rFflx lk6g’ jf a]t nufpg’ x’Fb}g . o;sf] dtna of] xf]Og ls afnsx¿nfO{ ;Fw} ltgLx¿s} rfndf rNg lbg’ k5{ . jf:tjdf, hGd]s} lbgb]lv ltgLx¿n] cfdf—afa’x¿ eg]sf ltgLx¿sf] lhDd]jf/ JolStx¿ x’g eg]/ yfxf kfPsf] x’g’ kb{5 . ;fg} pd]/b]lv g} ltgLx¿n] ul//x]sf] / ug{ nfu]sf] sfdsf] af/]df æx’GgÆ eGg] zAbsf] cy{ ;fdfGo ¿kdf /f]lsg’ xf] egL l;sfOPsf] x’g’ kb{5 . æx’GgÆ eg]sf] s] xf] eg]/ ltgLx¿n] Psrf]l6 a’‰gnfO{ ;’? ul/;s]kl5 ltgLx¿df cfPsf] k|sfzn] g} ltgLx¿n] cf1fkfng gu/]sf] ;dodf eGbf a9L a’‰g ltgLx¿nfO{ dbt ug]{5 . olb of] s’/f] k|ToIf ¿kdf ul/G5 eg], 5f]/f–5f]/Lx¿n] ltgLx¿sf] ;fg} pd]/b]lv g} cf1fsf/L x’gnfO{ l;Sg]5g .

cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/Lx¿df ltgLx¿nfO{ dg gk/]sf afgL Jojxf/x¿nfO{ k|an gkfl/sg} cfˆgf clVotf/x¿sf] ;d]t :yfkgf ug{ ;S5g . h:t} M ltgLx¿n] /f]P/ x/]s ;dodf dfu]sf] s’/f t’/Gt} lbP/ o;f] ug'{ eg]sf] ltgLx¿n] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ ltgLx¿n] dfu]sf] s’/f k|fKt ug{sf] nflu x/ ;do ?g’ k5{ eg]/ l;sfpg’ xf] . cyjf, olb cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/Lx¿sf] dfFunfO{ x/]s ;do ltgLx¿ l/;fP/ cyjf lrNnfP/ dfq} k”/f ul/lbg] u/]df, To:tf] k|sf/sf cfdf— afa’x¿n] jf:tjdf ToxL k|sf/sf] grflxFbf] afgL ug{sf] nflu xf};nf lbO/x]sf x’G5g . a’l4dfg cfdf—afa’x¿n] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿df Ogfd lbg] vfnsf] afgL–Joxf]/fsf] lasf; ub{5g .

a]t nufpg] s’/f zf/Ll/s ¿kdf rf]6k”0f{ x’g’ x’Fb}g t/ cgf1fsf/L 5f]/f–5f]/LnfO{ s]xL a]/ ?g] u/L b’Vg] vfnsf] eg] cjZo x’g’ kb{5 . o; k|sf/n] afnsn] cgf1fsf/L x’Fbf ef]Ug’ kg]{ b’vfO{ s:tf] x’Fbf]/x]5 egL l;Sg]5 . of] s’/f afOann] :ki6 ub{5 M æ58L grnfpg] afa’n] cfˆgf] 5f]/fnfO{ 3[0ff u5{, t/ To;nfO{ k|]d ug]{ afa’n] xf]lzof/L;fy To;nfO{ tf8gf lbG5====== afnssf] Åbo d”v{tfsf] aGwgn] h]lnPsf] x’G5, t/ tf8gfsf] a]tn] Tof] 6f9f efUg]5====== afnsnfO{ tf8gf lbg g/f]s t}Fn] To;nfO{ a]t nufP/ ;hfo lbO; eg] Tof] dl/hfg] 5}g . a]t nufP/ To;nfO{ ;hfo b], / To;sf] k|f0f d[To’b]lv arf=== ;’wf/sf] 58Ln] a’l4 k|bfg u5{, t/ 5f8f 5f]8]sf] 5f]/fn] cfˆgL cfdfsf] a]OHht u5{Æ -lxtf]kb]z !#M@$, @@M!%, @#M!#–!$, @(M!%_ .

ha cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf lgodx¿ s]jn cfˆgf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ nfUb5g ta ltgLx¿nfO{ pgLx¿n] cf1fsf/L x’gsf] nflu wDsL lbg’ x’Fb}g . olb afnsn] c6]/L eP/ cf1f pn+3g u¥of] eg], ta To;nfO{ a]t nufpg’ kb{5 . olb cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf] cgf1fsf/L aRrfnfO{ a]t nufpg] wDsL dfq} lbG5g eg], ltgLx¿n] p;nfO{ lgoldt ¿kdf cgf1fsf/L x’gsf] nflu k|f]T;flxt agfpFb} u/]sf x’G5g . kl/0ffd:j¿k, cfˆgf cfdf—afa’x¿sf] wDsL k|ToIf ¿kdf k”/f gx’Gh]n;Dd cf1fsf/L x’g] ;DaGwdf afnsn] jf:tf ug{nfO{ l;Sb}g .

a]t nufO{ ;s]kl5 afnsnfO{ cFufnf] df/]/ k’gM k|]dsf] lgZrotf cleefjsn] lbPsf] x’g’ kb{5 .

Train up a Child

afnsnfO{ tflnd lbg’

xfdLn] lxtf]kb]z @@M^ df k9]emF} v|Lli6og cfdf—afa’x¿n] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ tflnd lbg] ltgLx¿sf] lhDd]jf/L xf] eg]/ dx;’; ug}{ k5{M æafnsnfO{ p lx8Fg’ kg]{ af6f]df tflnd b]pm, / a[4fj:yf;Dd p To;af6 tls{P/ hfFb}gÆ .

cgf1fsf/Ltfsf] nflu tflnddf ;hfo dfq} ;dfj]z x’Fb}g, t/ c;n afgL Joxf]/fsf] lglDt Ogfd klg ;dfj]z x’G5 . 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ ltgLx¿sf cfdf—afa’x¿åf/f ltgLx¿sf c;n afgL Joxf]/f / OR5f nfUbf] vfnsf] Jojxf/sf] lglDt k|z+;f ul/Psf] x’g’ kb{5 . 5f]/f–5f]/Lx¿n] ltgLx¿sf cfdf—afa’x¿åf/f k|]d ul/Psf, u|x0f ul/Psf / k|z+;f ul/Psf 5f}F eg]/ k|foM h;f] k’gM lglZrt ePsf] x’g’ kb{5 . cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ k|z+;f u/]/ cFufnf] xfn]/ DjfO{ vfP/ ltgLx¿;Fu ;do latfPsf] a]nfdf cfˆgf] k|]d k|s6 ug{ ;S5g .

ætflndÆ lbg’ eg]sf] æcf1fkfngÆ ug]{ agfpg’ xf] . To;}sf/0f, v|Lli6og cfdf— afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/Lx¿ x/]s lbg d08nL hfG5g ls hfFb}g, k|fy{gf u5{g ls ub}{gg eGg] s’/fsf] nflu / o:t} c? s’/fx¿sf] nflu lasNk lbg’ x’Fb}g . 5f]/f—5f]/Lx¿n] ltgLx¿sf] lglDt s’g s’/f] c;n 5 eg]/ hfGgsf] nflu k’/} lhDd]jf/L x’Fb}gg — To;}sf/0f t k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ cfdf—afa’x¿ lbg’ ePsf] xf] . cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿n] 7Ls;Fun] tflnd k|fKt u/]sf 5g ls 5}gg eg]/ x]g{sf] nflu cfˆgf] d’No / zlQm vr{ ug]{ cfdf—afa’x¿nfO{ xfdLn] lxtf]kb]z @@M^ df k9]sf] h:t} ltgLx¿sf 5f]/f—5f]/Lx¿n] cfˆgf] a[4j:yf;Dd 7Ls af6f]df lx8Fgaf6 tls{P/ hfFb}gg eg]/ k/d]Zj/n] k|lt1f ug'{ x’G5 .

5f]/f—5f]/Lx¿ a9b} hfFbf la:tf/}–la:tf/} ltgLx¿sf lhDd]jf/Lx¿ klg a[l4 ub}{ nluPsf] x’g’ kb{5 . cfdf—afa’x¿n] 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ k|efjsf/L 9+udf x’sf{pg] nIo /fVg’ rFflx ltgLx¿nfO{ cGtdf ltgLx¿sf] k|f}9j:yfsf] k”0f{ lhDd]jf/Lx¿sf] nflu tof/ ug'{ xf] . h;} afns a9b} hfG5, ta p;nfO{ la:tf/}—la:tf/} cfˆgf] lg0f{o cfkm} ug{sf] nflu :jtGqtf lbFb} klg hfg’ kb{5 . o;sf] cltl/St, lszf]/fj:yfsf] JolStn] klg cfk”mn] u/]sf] lg0f{osf] kl/0ffdsf] nflu lhDd]jf/L u|x0f ug]{5 eg]/ a’em]sf] x’g’ k5{ / p;sf] cfdf—afa’x¿ p;nfO{ ;d:ofaf6 æaflx/ Nofpgsf] nfluÆ ;Fw} ToxfF x’Fb}g eGg] s’/f klg p;n] a’em]sf] x’g’ k5{ .

Parents’ Responsibility to Instruct

lzIff lbgsf nflu cfdf—afa’x¿sf] lhDd]jf/L

ha xfdL Plkm;L ^M$ df k9b5f}+, ta afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f—5f]?x¿nfO{ cg’zf;gdf Nofpg] dfq ltgLx¿sf] lhDd]jf/L xf]Og t/ k|e’df ltgLx¿nfO{ pgLx¿n] lzIff lbpmg eGg] s’/fsf] ck]Iff klg ul/Psf] 5 eg]/ xfdL yfxf kfpFb5f}F . afOanLo g}ltstfdf, v|Lli6og rl/qdf, jf O{Zj/zf:qdf afnsnfO{ lzIff lbg] d08nLsf] lhDd]jf/L xf]Og— of] t afa’n] ug]{ sfd xf] . h’g cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ k/d]Zj/sf] af/]df afn–;+ultsf lzIfsnfO{ ;f/f lhDd]jf/L lbG5g ltgLx¿n] Psbd 7″nf] uNtL ul//x]sf x’G5g . k/d]Zj/n] df]zfåf/f O;|fPnLx¿nfO{ cf1f lbg’ eof], æd}n] cfh ltdLx¿nfO{ ;’gfPsf cf1fx¿ cfˆgf] Åbodf /fv clg tL ltdLx¿n] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ xf]lzof/L;fy l;sfcf] / 3/df a:bf, af6f]df lxF8bf, 9Ns]/ ;’Tbf / p7bf ltgsf] rrf{ u/Æ -Joj:yf ^M^–&_ .

v|Lli6og cfdf—afa’x¿n] ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/fx¿nfO{ k/d]Zj/ sf] x’g’ x’G5 / pxfFn] ltgLx¿nfO{ slt w]/} k|]d ug'{ x’G5 eg]/ ;fg} pd]/b]lv pxfFsf] af/]df eg]/ kl/ro lbPsf] x’g’ k5{ . hjfg 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ k|e’ o]z”sf] hGd, pxfFsf] hLjg, d[To’ / k’g?Tyfgsf] af/]df ePsf syfx¿ l;sfOPsf] x’g’ kb{5 . w]/} afn—aflnsfx¿n] ltgLx¿sf] kfFr jf 5 jif{sf] pd]/b]lv g} ;’–;dfrf/sf] ;Gb]znfO{ a’‰g ;S5g / ltgLx¿n] k|e’sf] ;]jf ug]{ lg0f{o ug{ ;S5g . To;kl5 rfF8} g} -5 jf ;ft jif{sf] pd]/df clg slxn]—sfFxL Tof]eGbf klg sd pd]/d}_ ltgLx¿n] cGo efiff af]n]/ kljq cfTdfsf] alKtidf u|x0f ug{ ;S5g . jf:tjdf, s’g} cK7of/f] lgodx¿ nfbg ;lsGb}g, lsgeg] x/]s afns leGg} k|sf/sf] x’G5 . d’Vo s’/f rFflx v|Lli6og cfdf—afa’x¿n] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ cflTds tflnd lbg k[YjLsf] pRr k|fyldstf lbPsf] x’g’ kb{5 .

Ten Rules for Loving your Children

tkfO{+sf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ k|]d ug{sf] nflu bzj6f lgodx¿

-!_ tkfO{+sf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ /L; gp7fpg’xf]; -x]g'{xf]; Plkm;L ^M$_ . afn—aflnsfx¿n] k|f}9 h:tf] Jojxf/ u?g eGg] ck]Iff ug{ ;lsGb}g . olb tkfO{n] ltgLx¿af6 w]/} s’/fsf] ck]Iff ug'{ x’G5 eg], ltgLx¿n] tkfO{nfO{ v’zL kfg{sf] nflu c;Dej 5 eg]/ hfg] tfklg s]xL k|oTg ug]{5g .

-@_ tkfO{sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ c? afn—aflnsfx¿;Fu t’ngf gug'{xf]; . tkfO{n] ltgLx¿sf u’0fx¿ / k/d]Zj/af6 ltgLx¿n] kfPsf] j/bfgx¿sf] nflu slt w]/} k|z+;f ug'{ x’G5 eg]/ ltgLx¿n] hfg’g .

-#_ tkfO{sf] 3/sf] j/k/ ltgLx¿nfO{ lhDd]jf/Lx¿ lbg’xf]; h;n] ubf{ ltgLx¿ klg tkfO{sf] 3/ kl/jf/sf] lglDt Pp6f dxTjk”0f{ cËx¿ x’g eg]/ ltgLx¿n] yfxf kfpg] 5g . k”/f ug]{ sfdx¿ :j:Yo :jfledfgsf] lgdf{0fsf] lglDt /flvPsf OF6fx¿ x’g .

-$_ tkfO{sf 5f]/f—5f]/Lx¿;Fu ;do latfpg’xf]; . To; s’/fn] ltgLx¿ tkfO{sf] lglDt dxTjk”0f{ 5g eGg] s’/f ltgLx¿n] a’‰g] 5g . ltgLx¿nfO{ tkfO{n] lbg] ef}lts s’/fx¿n] tkfO{n] cfkm}nfO{ ltgLx¿sf] lglDt lbO{ xfNg] s’/fsf] k|ltlglwTj ub}{g . o;sf] cltl/St, h;n] afn—aflnsfx¿;Fu cfˆgf] w]/}eGbf w]/} ;do latfpF5, ToxL JolSt;Fu g} ltgLx¿ k|efljt ePsf x’G5g .

-%_ olb tkfO{n] s’g} gsf/fTds s’/f g} eGg’ k¥of] eg], To;nfO{ ;sf/fTds tl/sfn] eGgnfO{ sf]lzif ug'{xf]; . d}n] d]/f 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ ltgLx¿ æv/faÆ 5g eg]/ ltgLx¿n] d]/f] cf1f pn+3g u/]sf] a]nfdf slxn] klg elgg . a? To;sf] cnfjf, d}n] d]/f] 5f]/fnfO{ o;f] eGy]+, æltdL c;n s]6f], clg c;n s]6fn] ltdLn] clxn] ev{/} u/]sf] h:tf] slxn] ub}{gÆ -clg To;kl5 d p;nfO{ yKk8 xfG5’_ .

-^_ æx’GgÆ eGg] zAbsf] cy{ æd ltd|f] jf:tf u5′{Æ eg]sf] xf] eg]/ dx;’; ug'{xf]; . ha afnsx¿ ;Fw} cfˆg} af6f]df lx8Fb5g , ta ltgLx¿nfO{ tkfO{n] /f]Sgsf] nflu s’g} jf:tf ug'{ x’Gg /x]5 egL ltgLx¿n] yfxf kfpFb5g .

-&_ tkfO{sf 5f]/f—5f]/Lx¿n] tkfO{sf] cg’s/0f u/]sf x’g eg]/ ck]Iff ug'{xf]; . 5f]/f—5f]/Lx¿n] ltgLx¿sf cfdf—afa’x¿sf] pbfx/0faf6 l;Sb5g . a’l4dfg cleefjsn] cfˆgf] aRrfnfO{ slxn] klg o;f] eGb}g, æd}n] eg]sf] h:tf] u/, t/ d}n] u/] h:tf] gu/ .Æ

-*_ tkfO{sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ ltgLx¿sf ;a} ;d:ofx¿af6 g5’6fpg’xf]; . 7]; nfUg] 9’Ëfx¿ dfq} x6fO{ lbg’xf]; , clg ltgLx¿ lxF8g] af6f]df 9’Ëfx¿ rFflx /lx/xg lbg’xf]; .

-(_ tkfO{sf] ;f/f Åbon] k/d]Zj/sf] ;]jf ug'{xf]; . h’g 5f]/f—5f]/Lx¿sf cfdf—afa’x¿ cflTds ¿kdf lr;f] g tftf]sf 5g ltgLx¿sf 5f]/f–5f]/Lx¿n] w]/} sd dfqfdf ltgLx¿sf] k|f}9fj:yfsf] a]nfdf k/d]Zj/sf] ;]jf u/]sf] d}n] yfxf kfPsf] x’G5 . p4f/ gkfPsf cfdfx¿sf v|Lli6og 5f]/f—5f]/Lx¿n] ;fdfGo ¿kdf cfˆgf] u’F8af6 aflx/ /x]/ k/d]Zj/sf] ;]jf lg/Gt/ ¿kdf ub{5g .

-!)_ tkfO{sf 5f]/f—5f]/Lx¿nfO{ k/d]Zj/sf] jrg l;sfpg’xf]; . cfdf—afa’x¿n] w]/} h;f] cfˆgf 5f]/f–5f]/Lx¿nfO{ lzIff lbg] s’/fdf k|fyldstf lbg] ub{5g t/ ltgLx¿nfO{ clt g} /fd|f], afOansf] lzIff lbg] dxTjk”0f{ s’/fdf rFflx pgLx¿ r’ls/x]sf x’G5g .

The Priorities of Ministry, Marriage and Family

;]jsfOsf k|fyldstfx¿, ljjfx / kl/jf/

;fob v|Lli6og cu’jfx¿af6 x’g] u/]sf] clt g} ;fdfGo uNtL rFflx ltgLx¿sf ;]jsfOk|lt ltgLx¿ ;dlk{t ePsf]n] ubf{ cfˆgf] j}jflxs hLjg / kl/jf/nfO{ a]jf:tf ul//x]sf x’G5g . ltgLx¿n] ltgLx¿sf] alnbfg æk|e’sf] sfdsf] nfluÆ xf] eg]/ eGb} cfk”mnfO{ k|dfl0ft ub{5g .

ha r]nf agfpg] ;]jsn] k/d]Zj/k|ltsf] pgsf] ;fFrf] cf1fsf/L / elQm cfˆgf] j}jflxs hf]8L tyf 5f]/f—5f]/Lx¿;Fusf] pgsf] ;DaGwåf/f k/fjt{g ePsf] x’G5 eg]/ dx;’; ub{5g , ta of] uNtL ;’wf/df cfPsf] x’G5 . olb Pp6f ;]jsn] cfˆgL kTgLnfO{ v|Li6n] d08nLnfO{ k|]d u/]em}F k|]d ub}{g, cyjf cfˆgf gfgLx¿nfO{ k|e’sf] lzIff / r]tfjgLdf Nofpgsf] nflu cfjZos ;do ltgLx¿;Fu latfpg] s’/fdf a]jf:tf ub{5 eg] p;n] cfk”mnfO{ k/d]Zj/df ;dlk{t ePsf] 5′ eg]/ bfaL ug{ ;Sb}g .

o;sf] cltl/Qm, æ;]jsfOsf] lglDtÆ eg]/ cfˆgf] kl/jf/ / 5f]/f—5f]/Lx¿sf] a]jf:tf ug'{ eg]sf] cfˆg} ansf] zlQmdf ul/Psf] zf/Ll/s b]vfj6L ;]jsfOsf] Pp6f lglZrt ;+s]t dfq xf] . w]/} ux«f}+ / af]emo’St sfdsf] ef/L af]Sg] w]/} a}wflgs d08nLsf kfi6/x¿ g} o;sf] lglDt pbfx/0fx¿ x’g , h;/L ltgLx¿ cfkm}n] d08nLsf ;a} sfo{j|mdx¿nfO{ rnfpgsf] nflu cfkm}nfO{ Jo:t agfpFb5g .

k|e’ o]z”n] k|lt1f ug'{ ePsf] 5, ls pxfFsf] ef/L xn’sf] / h’jf ;lhnf] 5 -x]g'{xf]; dQL !!M#)_ . pxfFn] s’g} klg ;]jsfO{ ;+;f/sf] nflu jf d08nLsf] nflu cfˆgf] kl/jf/nfO{ k|]d ug{ 5f]8]/ p;sf] elQm b]vfpgsf] nflu af]nfO/xg’ ePsf] 5}g . jf:tjdf, Pp6f PN8/sf] lglDt ul/Psf] dfu eg]sf] æp;n] cfˆgf] kl/jf/sf] Joj:yf /fd|f];Fu ug{ ;Sg] x’g’ k5{Æ eGg] xf] -! ltdf]yL #M$_ . pgsf] kl/jf/;Fusf] ;DaGw g} ;]jsfo{sf] nflu pgL sltsf] of]Uo /x]5g egL hfFRg] s’/f xf] .

3’dGt] ;]jsfOsf] lglDt af]nfOPsfx¿ / cfˆgf] kl/jf/x¿af6 w]/} h;f] ;do aflx/} latfpg]x¿n] cfk”m 3/df ePsf] a]nf cfˆgf] kl/jf/;Fu s]lGb|t eP/ ;do latfpg] 5’§} ;dosf] Joj:yf ug'{ kb{5 . v|Li6sf] z/L/df cfPsf ;+uL–;b:ox¿n] To:tf] k|sf/sf] Joj:yf ;Dej eP;Dd / ltgLx¿sf] zlQmn] EofP;Dd ldnfpg’ kb{5 r]nf agfpg] ;]jsn] pgsf] cfˆg} 5f]/f—5f]/Lx¿ klxnf] r]nfx¿ x’g eg]/ dx;’; ub{5g . olb pgL To; sfddf c;kmn x’G5g eg], pgn] cfˆgf] 3/sfx¿b]lv aflx/sfx¿nfO{ r]nfx¿ agfpgsf] nflu k|oTg ug]{ pgnfO{ s’g} clwsf/ klg 5}g .

^@ clws k|df0fsf nflu k/d]Zj/ nHhfn’ x’g’x’G5, >]i7uLt &M!–( / n]jL !*M!–@# x]g'{xf]; .

Nta gushidikanya, Imana ni yo yazanye igitekerezo cy’uko habaho imiryango. Bifite ishingiro rero gutekereza ko Imana ari yo yatuyobora ikatubwira uko bikwiye kugenda mu miryango ikanatuburira ku bigusha bisenya imiryango. Mu byukuri Imana yaduhaye amahame menshi mu Ijambo ryayo yerekeye ukuntu umuryango ugomba kuba uteye n’inshingano buri muntu uwugize agomba kuzuza. Iyo ayo mabwiiriza ya Bibiliya yubahirijwe, imiryango ibona imigisha yose Imana yayiteganyirije. Iyo atubahirijwe, ingaruka ni ibibazo n’imibabaro.

Inshingano z’Umugabo n’iz’Umugore

(The Role of Husband and Wife)

Imana yagennye ko umuryango wa gikristo uzakurikiza imiterere runaka. Bitewe n’uko iyo miterere ituma habaho kutanyeganyega k’ubuzima bw’umuryango, Satani akora uko ashoboye kugira ngo iyo miterere Imana yagennye ipfe.

Ubwa mbere, Imana yagennye ko umugabo aba umutwe w’urugo. Ibi ntabwo biha umugabo uburenganzira bwo gutwaza igitugu umugore we n’abana. Imana yahamagariye abagabo gukunda imiryango yabo, bakayirinda, bakayishakira ibiyitunga, kandi bakayiyobora nk’umutwe wayo koko. Imana kandi yagennye ko abagore bagandukira ubuyobozi bw’abagabo babo. Ibi bigaragara neza mu Byanditswe Byera:

Bagore, mugandukire abagabo banyu nk’uko mugandukira Umwami wacu, kuko umugabo ari we mutwe w’umugore we nk’uko Kristo ari umutwe w’itorero ari ryo mubiri we, ni na we Mukiza waryo. Ariko nk’uko Itorero rigandukira Kristo, abe ari ko abagore bagandukira abagabo babo muri byose (Ef. 5:22-24).

Umugabo ntabwo ari umutwe w’umugore mu buryo bw’umwuka–Yesu ni we ufite iyo nshingano. Yesu ni we mutwe w’itorero mu buryo bw’umwuka, kandi umugore w’umukristo ni urugingo rw’itorero nk’umugabo we w’umukristo. Ariko mu muryango wa gikristo, umugabo ni umutwe w’umugore we n’abana, kandi bagomba kugandukira ubutware yahawe n’Imana.

Mbese umugore agomba kugandukira umugabo we kugeza ku ruhe rwego? Agomba kumugandukira muri byose, nk’uko Pawulo yavuze. Aho iryo tegeko ritakubahirizwa gusa ni igihe umugabo yaba ashaka ko acumura ku Ijambo ry’Imana cyangwa gukora ikindi kintu gihungabanya umutima-nama we. Birumvikana ko nta mugabo w’umukristo washaka gukoresha umugore we ibihabanye n’Ijambo ry’Imana cyangwa umutima-nama we. Umugabo si umwami w’umugore we–Yesu ni we wenyine ugira uwo mwanya mu bugingo bwe. Niba bibaye ngombwa ko ahitamo uwo agomba kumvira, agomba guhitamo Yesu.

Abagabo bagomba kwibuka ko atari buri gihe Imana “iba iri mu ruhande rwabo.” Imana yigeze kubwira Aburahamu gukora ibyo umugore we Sara amubwira gukora (reba Itang. 21:10-12). Bibiliya kandi ivuga ko Abigayili yanze kumvira umugabo we w’ikigoryi Nabali bigatuma amakuba yari agiye kuba akurwaho (reba 1 Sam. 25:2-38).

Ijambo ry’Imana Ku Bagabo

(God’s Word to Husbands)

Aagabo Imana irababwira iti:

Bagabo mukunde abagore banyu nk’uko Kristo yakunze itorero akaryitangira….Uko ni ko abagabo bakwiriye gukunda abagore babo nk’imibiri yabo. Ukunda umugore we aba yikunda, kuko ari nta muntu wakwanga umubiri we, ahubwo yawugaburira akawukuyakuya nk’uko Kristo abigirira itorero, kuko turi ingingo z’umubiri we….Nuko namwe umuntu wese akunde umugore we nk’uko yikunda, kugira ngo umugore na we abone uko yubaha umugabo we (Ef. 5:25, 28-30, 33).

Abagabo bategekwa gukunda abagore babo nk’uko Kristo akunda itorero. Iyo ntabwo ari inshingano yoroshye! Buri mugore wese yagandukira umugabo umukunda nk’uko Kristo akunda itorero, kandi akabikora yishimye rwose–Kristo yatanze ubugingo bwe ku bw’urukundo. Nk’uko Kristo akunda umubiri we, itorero, ni na ko umugabo agomba gukunda umugore babaye “umubiri umwe” (Ef. 5:31). Iyo umugabo w’umukristo akunze umugore we uko bikwiriye, amushakira ibimutunga, akamwitaho, akamwubahiriza, akamufasha, akamukomeza, kandi akagira umwanya wo kuba hamwe na we. Iyo umugabo ananiwe inshingano ye yo gukunda umugore we, aba ari mu kaga k’uko amasengesho ye ashobora kudasubizwa:

Namwe bagabo ni uko; mubane n’abagore banyu, mwerekane ubwenge mu byo mubagirira kuko bameze nk’inzabya [umubiri] zidahwanije namwe gukomera, kandi mubūbahe nk’abaraganwa namwe ubuntu bw’ubugingo, kugira ngo amasengesho yanyu ye kugira inkomyi (1 Pet. 3:7).

Birumvikana ko nta bashakanye bajya babura ibyo bapfa n’ibyo batumvikanaho. Ariko hamwe n’umurava no kugwiza imbuto z’umwuka mu bugingo bwacu, abagabo n’abagore bashobora kumenya kubana neza kandi bakarushaho kugenda babona imigisha y’ingo z’abakristo. Mu bibazo bitajya bibura mu ngo z’abashakanye zose, buri wese mu bashakanye ashobora kugenda arushaho gukura mu mwuka agenda asa na Kristo.

Niba ushaka gukomeza gukurikirana iby’inshingano z’abagabo n’abagore, reba Itang. 2:15-25; Imig. 19:13; 21:9, 19; 27:15-16; 31:10-31; 1 Kor. 11:3; 13:1-8; Kolo. 3:18-19; 1 Tim. 3:4-5; Tito 2:3-5; 1 Pet. 3:1-7.

Imibonano Mpuzabitsina Ku Bashakanye

(Sex in Marriage)

Imana ni yo yashyizeho imibonano mpuzabitsina, kandi biragaragara ko yabishyizeho ku bw’umunezero ndetse no kororoka kw’abantu. Ariko Bibiliya, igaragaza neza ko imibonano mpuzabitsina yemerewe kwishimirwa gusa n’abasezeranye isezerano ryo kubana akaramata.

Imibonano mpuzabitsina idakozwe n’abashakanye iba ari ubuhehesi cyangwa ubusambanyi. Intumwa Pawulo yavuze ko abakora ibisa bityo batazaragwa ubwami bw’Imana (reba 1 Kor. 6:9-11). Nubwo umukristo ashobora kugeragezwa cyangwa ndetse akagwa no mu cyaha cy’ubuhehesi cyangwa ubusambanyi, ariko umutima we umucira urubanza cyane ku buryo bituma yihana.

Pawulo kandi yanatanze amabwiriza yihariye arebana n’inshingano z’abagabo n’abagore mu by’imibonano mpuzabitsina:

Ariko ku bwo kwirinda gusambana, umugabo wese agire uwe mugore, n’umugore wese agire uwe mugabo. Umugabo ahe umugore we ibimukwiriye kandi n’umugore na we abigenze atyo ku mugabo we, kuko umugore adatwara umubiri we ahubwo utwarwa n’umugabo we, kandi n’umugabo na we adatwara umubiri we ahubwo utwarwa n’umugore we. Ntimukimane keretse ahari musezeranye igihe, kugira ngo mubone uburyo bwo gusenga, kandi mwongere guhura Satani atabagerageresha iruba ry’imibiri yanyu (1 Kor. 7:2-5).

Iyi mirongo igaragaza neza ko imibonano mpuzabitsina itagomba kuba nk’ “igihembo” umugabo aha umugore we cyangwa umugore aha umugabo we kuko bose ntawe ufite ubutware ku mubiri we.

Ikindi kandi imibonano mpuzabitsina ni impano yatanzwe n’Imana ntabwo ari icyaha cyangwa ikintu kitejejwe, bipfa gusa kuba bikozwe n’abashakanye. Pawulo yashishikarije abashakanye gukora imibonano mpuzabitsina. Kandi na none hari inama iri mu gitabo cy’Imigani ihabwa abagabo b’abakristo:

Isōko yawe ihirwe, kandi wishimire umugore w’ubusore bwawe. Nk’imparakazi ikundwa n’isirabo nziza, amabere ye ahore akunezeza, kandi ujye wishimira cyane urukundo rwe (Imig. 5:18-19).[1]

Niba abakristo bashakanye bashaka kunezezwa n’imibonano mpuzabitsina yabo, abagabo n’abagore bagomba gusobanukirwa ko hari itandukaniro rinini cyane riri hagati y’imiterere y’umugabo n’umugore mu byerekeye iby’imibonano. Ugereranyije abagabo n’abagore, iby’umugabo bishingiye cyane ku mubiri, mu gihe iby’umugore bishingiye ku marangamutima. Abagabo baterwa ubushake no kureba (reba Mat 5:28), mu gihe abagore bo babishakishwa no ubusābāne hamwe no kubakoraho (reba 1 Kor. 7:1). Abagabo bakururwa n’abagore bashimishije amaso yabo; naho abagore bagakururwa cyane n’abagabo bemera cyane ku bw’impamvu nyinshi zinyuranye zitari ukubera uko bateye ku mubiri gusa. Ku bw’ibyo rero abagore b’abanyabwenge bashaka ukuntu bahora basa neza cyane kugira ngo banezeze abagabo babo. Abagabo b’abanyabwenge na bo bereka abagore babo urukundo iteka babahobera kandi babakorera utuntu twiza two kubereka ko babitayeho, aho gutekereza ko abagore babo bari buhite “babishaka” ako kanya gusa bakitse imirimo umunsi urangiye.

Ubushake bw’umugabo bwiyongera uko amasohoro agwira mu mubiri we, naho ubushake bw’umugore bwiyongera cyangwa bukagabanuka bitewe n’uko ibihe by’imihango ye ya buri kwezi bimeze. Abagabo bashobora kubishaka cyane bakagera ku rwego rwo hejuru cyane bakanarangiza mu masegonda make cyangwa iminota, ariko abagore bibafata umwanya muremure. Nubwo umugabo mu masegonda make aba yamaze kugira ubushake buhagije butuma yatangira imibonano, umugore we ashobora kuba atarabishaka cyane ku buryo ajya mu mibonano nibura mu gihe kingana n’iminota mirongo itatu. Ku bw’ibyo rero abagabo b’abanyabwenge bafata umwanya uhagije wo kubanza gukorakora, gusoma no kwagaza ahantu hose ku mibiri y’abagore babo hatuma umugore agera ku rugero rwo kwinjira mu mibonano. Igihe adasobanukiwe aho hantu hatuma umugore we yumva abishatse aho ari ho, yakagombye kumubaza. Ikindi kandi agomba kumenya ko nubwo we ashobora kurangiza rimwe gusa, umugore we afite ubushobozi bwo kurangiza kenshi. Ubwo rero umugabo agomba kureba ko umugore we abona icyo yifuza.

Ni ngombwa cyane ko abagabo n’abagore babo b’abakristo baganira bakabwizanya ukuri ku byo buri wese akeneye bityo buri wese akamenya byinshi bishoboka ku mitandukanire y’ibitsina byombi. Nyuma y’amezi n’imyaka abashakanye babwizanya ukuri mu busabāne, bagira ibyo bavumbura mu mibonano yabo, barushaho kugenda bagwiza ibyishimo mu mibonano yabo.

Abana b’Umuryango Wa Gikristo

(Children of a Christian Family)

Abana bagomba kwigishwa kugandukira no kumvira rwose ababyeyi babo b’Abakristo. Kandi baramutse bagenjeje batyo, bafite amasezerano yo kuramba n’indi migisha:

Bana, mujye mwumvira ababyeyi banyu mu Mwami wacu, kuko ari byo bibakwiriye.. “Wubahe so na nyoko” (iryo ni ryo tegeko rya mbere ririmo isezerano), “kugira ngo ugireamahoro uramire mu isi” (Ef. 6:1-3).

Ba se w’abana b’Abakristo, nk’imitwe y’ingo zabo, bahabwa inshingano y’ibanze yo gutoza abana babo:

Namwe ba se ntimugasharirire abana banyu, ahubwo mubarere mubahana, mubigisha iby’Umwami wacu (Ef. 6:4).

Urabona ko inshingano ya se w’abana ikubiyemo ibintu bibiri: kurera abana be abahana kandi abigisha iby’Umwami.

Guhana Umwana

(Child Discipline)

Umwana udahanwe akura aba ikigēnge kandi yikunda gusa. Abana bagomba guhanwa buri gihe cyose banze kumvira nkana amategeko mazima yashyizweho n’ababyeyi babo. Abana ntibagomba guhanirwa udukosa two gukubagana by’abana cyangwa uburangare bw’abana. Nyamara bagomba gusabwa kwirengēra ingaruka z’amakosa n’uburangare bwabo, bityo ukaba ubafashije kwitegura kuzahangana n’ibibazo umuntu ahura na byo mu buzima bw’abantu bakuru.

Abana bato bagomba guhanishwa akanyāfu, nk’uko Ijambo ry’Imana rivuga. Ariko birumvikana ko impinja zitagomba gukubitwa akanyāfu. Ibi ntibivuga ko abana bakiri impinja ugomba kubareka bagakora ibyo bashaka. Mu by’ukuri kuva umwana akivuka, agomba kumenya ko se na nyina ari bo bafite ijambo. Kuva umwana akiri muto cyane ashobora kwigishwa icyo ijambo “oya” rivuga mu kumubuza gusa ibyo yakoraga cyangwa ibyo yendaga gukora. Igihe amaze gutangira kumenya icyo “oya ” bisobanuye, agashyi ku kibuno kazamufasha no gusobanukirwa kurushaho igihe atumviye. Igihe ukomeje gukora ibyo kenshi, umwana amenya kumvira kuva akiri muto cyane.

Ababyeyi kandi bashobora gukomeza ubutware bwabo banga gushyigikira imyifatire itari myiza y’abana babo, nko kudahita babaha ikintu buri gihe cyose bakiririye. Iyo umwana umuhaye ikintu uko arize, uba umwigisha kujya arira kugira ngo abone icyo ashaka. Cyangwa igihe ababyeyi baha abana ibyo bashaka birakaje cyangwa bijunditse, abo babyeyi baba bashyigikira abana muri bene iyo myifatire mibi. Ababyeyi b’abanyabwenge bahemba abana babo igihe bitwaye neza gusa.

Gukubita umwana ntibigomba kumukomeretsa cyangwa ngo ababare birenze urugero, ariko na none agomba kubabara nibura ku buryo bituma arira akanya gato. Muri ubwo buryo umwana yiga guhuza ububabare no kutumvira. Bibiliya ibyo ihamya ni ibi:

Urinda umwana inkoni aba amwanze, ariko ukunda umwana we amuhana hakiri kare….Ubupfapfa buhambiriwe ku mutima w’umwana, ariko inkoni ihana izabimucaho….Ntukange guhana umwana, kuko numukubita umunyafu atazapfa. Uzamukubita umunyafu, maze uzakiza ubugingo bwe kujya ikuzimu….Umunyafu no gucyaha byigisha ubwenge, ariko umwana bandaritse akoza nyina isoni (Imig. 13:24; 22:15; 23:13-14; 29:15).

Iyo ababyeyi bashyizeho amategeko bakayakomeza, ntibakeneye gukangisha umwana ngo baramukubita kugira ngo yumvire. Iyo umwana yanze kumvira, agomba gukubitwa umunyafu. Iyo umubyeyi akomeza gukangisha umwana wanze kumvira ngo aramukubita ntamukubite, icyo aba akora ahubwo ni ugukomeza uko kutumvira k’uwo mwana we. Icyo bibyara ni uko uwo mwana akomeza kwikorera ibyo akora byo kutumvira, kugeza ubwo gusa ibyo bikangisho by’ababyeyi be abona bikabije.

Nyuma y’uko umwana yakubiswe umunyafu, ugomba kuza kumwegera ukamuhobera kugira ngo umugaragarize urukundo rwa kibyeyi, amenye ko utamukubise umwanze.

Toza Umwana

(Train Up a Child)

Ababyeyi b’Abakristo bafite inshingano yo gutoza abana babo, nk’uko dusoma mu gitabo cy’Imigani 22:6: “Menyereza umwana inzira akwiriye kunyuramo, azarinda asaza atarayivamo.”

Gutoza umwana si ukumuhanira amakosa gusa ahubwo ni no kumuhembera imyitwarire myiza. Abana bakwiriye guhora bashimwa n’ababyeyi babo kugira ngo barusheho gushishikarira gukora neza. Abana bakunda kumvishwa kenshi ko bakunzwe, ko bishimirwa n’ababyeyi babo kandi ko babashima. Ababyeyi bashobora kwereka abana urukundo rwabo babashima, babahobera banabasoma, cyangwa no mu gufata umwanya wo kubana na bo.

“Gutoza” bisobanura “gutuma umuntu yubaha.” Nuko rero ababyeyi b’abakristo ntibagomba guha abana babo guhitamo kujya guterana cyangwa kubireka, cyangwa gusenga buri munsi cyangwa bakabireka igihe bumva bitabishaka, n’ibindi. Abana ntibaba basobanukiwe bihagije kugira ngo bamenye igikwiriye–ni yo mpamvu Imana yabahaye ababyeyi. Ababyeyi bitanga bagakora uko bashoboye ngo batoze abana babo imyifatire mizima, Imana ibasezeranya ko abo bana babo nibamara gukura batazigera bateshuka ngo bave mu nzira itunganye, nk’uko twasomye mu gitabo cy’Imigani 22:6.

Kandi abana uko bagenda bakura bakwiriye kugenda bongererwa inshingano. Intego yo kurera neza ni ugutegurira umwana buhoro buhoro kuzashobora gusohoza inshingano zabo neza aho bazabera bakuru. Uko umwana agenda akura, akwiriye kugenda ahabwa buhoro buhoro umudendezo wo kwifatira ibyemezo. Ikindi kandi abageze mu bihe byo kuba ingimbi n’abangavu bagomba kumva ko bagomba kwirengera ingaruka z’ibyemezo byabo kandi bakamenya ko ababyeyi batazahora bari iruhande rwabo ngo “babatabare” mu kaga.

Inshingano y’Ababyeyi Yo Kwigisha

(Parents’ Responsibility to Instruct)

Nk’uko twasomye mu gitabo cy’Abefeso 6:4, ba se b’abana ntibashinzwe guhana abana babo gusa, ahubwo bashinzwe no kubigisha iby’Umwami. Ntabwo ari inshingano y’itorero kwigisha umwana ikinyabupfura gishingiye kuri Bibiliya, imyifatire ya gikristo cyangwa iby’Ijambo ry’Imana–ni umurimo wa se. Ababyeyi begurira umwarimu w’ishuri ryo ku cyumweru inshingano zose zo kwigisha abana babo iby’Imana baba bakora ikosa rikomeye cyane.Imana yategetse Abisirayeli icishije muri Mose iti:

Aya mategeko ngutegeka uyu munsi ahore ku mutima wawe. Ujye ugira umwete wo kuyigisha abana bawe, ujye uyavuga wicaye mu nzu yawe, n’uko ugenda mu nzira n’uko uryamye n’uko ubyutse (Guteg. 6:6-7).

Ababyeyi b’abakristo bakwiriye gutangira kubwira abana babo iby’Imana kuva bakiri bato cyane, bakababwira Imana iyo ari yo n’ukuntu ibakunda. Abana bato bakwiriye kubwirwa inkuru yo kuvuka kwa Yesu, ubuzima bwe, gupfa kwe no kuzuka kwe. Abana benshi bashobora gusobanukirwa inkuru y’ubutumwa bwiza ku myaka itanu cyangwa itandatu kandi bashobora no gufata icyemezo cyo gukorera Uwiteka. Nyuma yaho gato (ku myaka itandatu cyangwa irindwi, ndetse rimwe na rimwe ari na bato kurushaho), bashobora kubatizwa mu Mwuka Wera ndetse bikagaragazwa no kuvuga mu ndimi. Birumvikana ko nta mategeko ndakuka twashyiraho cyangwa imyaka runaka ntarengwa kuko buri mwana wese aba afite uko ateye yihariye. Icyo nshaka kuvuga aha gusa ni uko ababyeyi b’abakristo bagomba guha umwanya w’ibanze mu byo bakora mu isi inshingano yo gutoza abana babo mu by’umwuka.

Amategeko Icumi Yo Gukunda Abana Bawe

(Ten Rules for Loving Your Children)

1). Ntugasharirire abana bawe (reba Ef. 6:4). Abana ntugomba gutekereza ko bifata nk’abantu bakuru. Nubashakaho byinshi cyane birenze, bazareka ibyo kugerageza kugushimisha, kuko bazabona ko bidashoboka.

2). Ntukagereranye abana bawe n’abandi bana. Bumvishe ukuntu ushima ibyiza bafite bidasa n’iby’abandi hamwe n’impano bahawe n’Imana.

3). Bahe inshingano mu bireba urugo kugira ngo basobanukirwe ko bafite agaciro cyane mu muryango. Ibyo umuntu ashoboye gusohoza inshingano ni kimwe mu bintu bikomeye cyane bituma umuntu yumva ko afite agaciro.

4). Fata umwanya wo kubana n’abana bawe. Ibyo bituma bumva ko ari ab’igiciro kuri wowe. Ibintu wabaha ntibishobora gusimbura kubiha wowe ubwawe. Ikindi kandi, abana bafata cyane imico y’abantu bakunze kuba bari kumwe na bo kenshi.

5). Niba hari ikintu kibi ushaka kuvuga, gerageza kukivuga mu buryo bwiza. Nta na rimwe ndabwira abana banjye ko ari “babi” igihe batanyumviye. Ahubwo nshobora nko kubwira umuhungu wanjye nti, “Uri umwana mwiza, kandi abana beza ntabwo bajya bakora nk’ibyo umaze gukora!” (Ngahita mucishaho umunyafu).

6). Sobanukirwa ko ijambo “oya” risobanura ngo “Nkwitayeho.” Iyo abana bakora ibyo bishakiye byose, bumva mu bitekerezo byabo ko utabitayeho ku buryo hari ibintu wababuza.

7). Menya ko abana bawe bazakwigana. Abana bigira ku rugero bahabwa n’ababyeyi babo. Umubyeyi w’umunyabwenge ntabwo yigera abwira umwana we ngo, “Jya ukora ibyo mvuga, ntugakore nk’ibyo nkora.”

8). Ntugashake gukemurira abana bawe buri kibazo cyose. Bakurireho ibyabagusha gusa; ariko ibindi byatuma bakomera bakazamenya guhangana n’ubuzima ubireke.

9). Korera Imana n’umutima wawe wose. Maze kubona ko abana bafite ababyeyi b’akazuyazi mu buryo bw’umwuka, ari gake cyane bakomeza gukorera Imana iyo bakuze. Abana bakijijwe ariko bakagira ababyeyi b’abapagani n’abana bafite ababyeyi bashikamye mu gakiza, ubusanzwe bakomeza gukorera Imana iyo “basohotse mu cyāri.”

10). Igisha abana bawe Ijambo ry’Imana. Akenshi ababyeyi bashyira imbere kwiga kw’abana babo ariko bakananirwa kubaha uburere bw’ingenzi kuruta ubundi, uburere bwo muri Bibiliya.

Ikibanziriza ikindi hagati y’Umurimo w’Imana, Urushako n’Umuryango

(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

Birashoboka ko ikosa rikunze gukorwa n’abakozi b’Imana ari ukutita ku rushako rwabo n’imiryango yabo bitewe no kwitangira umurimo w’Imana bakora. Bakisobanura bavuga ko icyo ari igitambo batanga “ku bw’umurima w’Imana.”

Iryo kosa rikosorwa igihe umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa asobanukiwe ko kumvira Imana kwe nyakuri no kuyiyegurira bigaragarira mu mibanire ye n’uwo bashakanye n’abana be. Umukozi w’Imana ntiyakwihandagaza ngo avuge ko yiyeguriye Imana kandi adakunda umugore we nk’uko Kristo akunda Itorero, cyangwa mu gihe atajya agira igihe gikwiriye amarana n’abana be abarerera kandi abahugurira mu Mwami.

Ikindi kandi, umukozi w’Imana utita ku wo bashakanye n’abana be ku bw'”umurimo w’Imana” ubusanzwe icyo ni ikimenyetso cyerekana ko uwo murimo arimo awukorera mu mubiri agerageza kwirwanirira akoresha imbaraga ze gusa. Abapastori benshi bo mu matorero dini bikorera imitwaro ibashengura y’umurimo barabigaragaza, igihe birushya cyane bakagwa agacuho bagira ngo barebe ko gahunda z’Itorero zose zakomeza zikagenda neza.

Yesu yavuze ko umutwaro we utaremereye kandi ko n’ingata ye itababaza (reba Mat. 11:30). Nta mukozi w’Imana n’umwe ahamagarira kwerekana uburyo yitangiye isi cyangwa Itorero atanga umuryango we ho igitambo. Mu by’ukuri ahubwo icyo umukuru w’Itorero asabwa ni uko “akwiriye kuba ari umuntu utegeka neza abo mu rugo rwe” (1 Tim. 3:4). Uburyo abanye n’umuryango we ni cyo kigaragaza intege afite zo gukora umurimo w’Imana.

Abahamagariwe umurimo wo gukora ingendo cyane bikaba ngombwa ko basiga imiryango yabo, bagomba gufata ikindi gihe kirenzeho cy’umwihariko cyo kwita ku miryango yabo igihe bagarutse bavuye mu ngendo. Bene Data bafatanyije umurimo n’abantu nk’abo bagomba gukora uko bashoboye bakabafasha kugira ngo ibyo bishoboke. Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa asobanukirwa ko abana be ari bo bigishwa be ba mbere. Iyo iyo nshingano imunaniye, nta burenganzira afite bwo kugerageza gushaka guhindura rubanda rwo hanze abigishwa.

[1] Kugira ngo urusheho kubona neza gihamya cy’uko Imana itarwanya imibonano mpuzabitsina ku bashakanye, reba Indirimbo ya Salomo 7:1-9 n’Abalewi 18:1-23.

مسلماً خداوند بود که مسئلۀ داشتن خانواده را مطرح کرد. اینگونه می توان استدلال کرد که خداوند می‌تواند به ما بصیرت و دانایی بدهد تا چطور به عنوان خانواده عمل کنیم و می تواند ما را از دامهایی که خانواده ها را نابود می کنند آگاه کند. در واقع خداوند در کلام خود اصول زیادی به ما داده است در رابطه با ساختار خانواده و نقشی که هرعضو دارد. اگر این دستورالعمل های انجیلی مورد پیروی قرار بگیرند، خانواده ها سعادتی را که خداوند برایشان در نظر گرفته است تا لذت ببرند را تجربه خواهند کردند. زمانی که این تعالیم را نادیده بگیریم، ویرانی و اندوه نتیجه اش خواهد بود.

نقش زن و شوهر (The Role of Husband and Wife)

طرح خداوند این است که خانوادۀ مسیحی مطابق ساختاری خاص باشد. از آنجایی که این چهارچوب به زندگی خانوادگی ثبات می دهد، شیطان تلاش می کند تا برنامۀ مورد نظرخداوند را نابود کند.

اول، خداوند مقدر کرده است که شوهر رهبر خانواده باشد. البته این مسئله به شوهر حق سلطۀ خودخواهانه بر همسر و فرزندانش را نمی دهد. خداوند شوهر را فرا خوانده است تا دوست بدارد، محافظت کند، برای اعضای خانواده مایحتاج زندگی را تهیه کند و به عنوان رهبر، خانواده را اداره کند. خداوند همچنین می خواهد که زنان مطیع همسران خود باشند. این خواست خداوند در کتاب مقدس روشن و واضح بیان شده است:

ای زنها، طوری از شوهران خود اطاعت کنید که از خداوند اطاعت می کنید، زیرا همانطوری که مسیح سر کلیسا یعنی بدن خود می باشد و شخصاً نجات دهندۀ آن است، شوهر نیز سر زوجۀ خود می باشد وچنان که کلیسا مطیع مسیح است، زنان نیز در هر مورد باید از شوهران خود اطاعت کنند (افسسیان 22:5-24).

شوهر سّرِ روحانی همسر خود نیست – این نقش تنها برای مسیح است و بس. مسیح سّرِ روحانی کلیساست و هر زن مسیحی درست مانند شوهر مسیحی خود عضوی از کلیسا است. اما در خانواده، شوهر مسیحی رهبر همسر و فرزندان خود است، و آنها باید در برابر اختیار و قدرت خدادادی او تسلیم باشند.

زن تا چه حدی باید مطیع شوهر خود باشد؟ چنانچه پولس گفت او باید در همه چیز مطیع او باشد. تنها استثناء دربارۀ این قانون زمانی است که اگر مرد از زن بخواهد که از کلام خداوند سرپیچی کند و یا کاری مخالف وجدان و ضمیر او انجام دهد. البته هیچ مرد مسیحی انتظار چنین کارهایی را از همسر خود ندارد. شوهر خداوندِ همسر خود نیست – تنها عیسی چنین نقشی در زندگی زن دارد. اگر قرار است کسی را برای اطاعت انتخاب کند، آن شخص باید مسیح باشد.

شوهر باید به خاطر داشته باشد که خداوند لزوماً همیشه «طرفدار شوهر» نیست. خداوند یکبار به ابراهیم گفت که کاری را نجام دهد که ساره می گوید (پیدایش 10:21-12 را ببینید). همچنین در کتاب مقدس آمده است که ابیجایل از همسر نادان خود، نابال، سرپیچی کرد و و به این شکل از بروز یک فاجعه جلوگیری کرد (اول سموئيل 2:25-38 را ببینید).

کلام خداوند خطاب به شوهران (God’s Word to Husband)

ای شوهران ، چنانکه مسیح کلیسا را دوست داشت و جان خود را برای آن داد شما نیز زنان خود را دوست بدارید. مردان باید همانطوریکه بدن خود را دوست دارند زنانشان را دوست بدارند، زیرا مردی که زنش را دوست می دارد خود را دوست دارد هیچ کس هرگز از بدن خود متنفر نبوده است، بلکه به آن غذا می دهد و از آن توجه می‌کند ـ یعنی همان کاری که مسیح برای کلیسا می‌کند ـ زیرا ما اعضای بدن او هستیم… به هر حال هر شوهری باید زنش را مانند خودش دوست بدارد و هر زنی نیز باید شوهرش را محترم بشمارد (افسسیان 25:5، 28-30، 33).

به مردان امر شده است که همسران خود را دوست بدارند چنانکه مسیح کلیسا را دوست دارد. این مسئولیت، مسئولیت کوچکی نیست! هر زنی با خوشحالی مطیع کسی خواهد بود که او را به اندازۀ مسیح، کسی که زندگی خود را با عشق فدا کرد، دوست دارد. همانطوری که مسیح بدن خود، کلیسا، را دوست دارد، مرد هم باید زنی را که با او «یکی» است دوست بدارد (افسسیان 31:5). اگر مردی مسیحی همسر خود را آنطور که باید دوست داشته باشد، او را تامید خواهد کرد، از او مراقبت خواهد کرد، به او احترام خواهد گذارد، تشویقش خواهد کرد و زمان خود را با او صرف خواهد کرد. اگر او در وظیفۀ خود که دوست داشتن همسرش است قصور بورزد، در خطر اجابت نشدن دعاهایش قرار دارد:

و شما نیز از شوهران، باید رفتارتان با همسرتان همیشه با ملاحظه باشد و چون آنها جنس لطیف هستند ودر فیض حیات با شما سهیم و شریک می باشند با عزت و احترام با آنها رفتار کنید مبادا دعاهای شما مستجاب نشود (اول پطرس 7:3، همراه با تاکید).

البته هیچ ازدواجی کاملاً خالی از ناسازگاری و عدم توافق نیست. اما از طریق تعهد و ایجاد ثمرۀ روح در جانهایشان، زن و شوهر می توانند زندگی مسالمت آمیز را یاد بگیرند و سعادت روزافزون ازدواج مسیحی را تجربه کنند. به وسیلۀ مشکلات اجتناب ناپذیری که در همۀ ازدواج ها پیش می آید، هر یکی از زوجین می آموزد که بیشتر و بیشتر به مسیح شباهت پیدا کند.

برای مطالعۀ بیشتر در بارۀ وظایف زن و شوهر، پیدایش 15:2-25؛ امثال 13:19؛ 9:21 و19؛ 15:27-16؛ 10:31-31؛ اول قرنتیان 3:11؛ 1:13-8؛ کولسیان 18:3-19؛ اول تیموتائوس 4:3-5؛ تیطس 3:2-5؛ اول پطرس 1:3-7 را ببینید.

رابطۀ جنسی در ازدواج (Sex in Marriage)

خداوند کسی است که رابطۀ جنسی را به وجود آورده، و روشن است که هدف از آن نه تنها بقای نسل بلکه لذت جنسی نیز بوده است. اما انجیل به وضوح اعلام می کند که رابطۀ جنسی برای لذت بردن کسانی است که برای یک عمر پیمان ازدواج بسته اند.

رابطه جنسی که خارج از قید و بند ازدواج صورت می گیرد، فحشا و یا زنا نامیده می شوند. پولس رسول گفت، آنهایی که چنین روابطی دارند وارث ملکوت خداوند نخواهند شد (اول قرنتیان 9:6-11 را ببینید). اگرچه هر مسیحی ممکن است وسوسه شود و مرتکب فحشاو یا زنا شود، اما او به شدت احساس گناه خواهد کرد و همین سبب می شود که توبه کند.

پولس تعالیم خاصی دربارۀ مسئولیت های جنسی زن و شوهر داده است:

ولی چون اطراف ما پر از وسوسه های جنسی است بهتر است هر مرد برای خود زنی و هر زنی نیز برای خود شوهری داشته باشد. زن و شوهر باید وظائف زناشوئی خود را نسبت به یکدیگر انجام دهند. زن اختیار بدن خود را ندارد زیرا او متعلق به شوهر خویش است و همچنین مرد اختیار بدن خود را ندارد زیرا به زن خود تعلق دارد. یکدیگر را از حقوق زناشوئی محروم نسازید مگر با رضایت طرفین برای مدتی از یک دیگر دوری کنید تا وقت خود را صرف راز و نیاز با خدا نمائید. اما پس از آن روابط شما در امور زناشوئی بصورت عادی برگردد، مبادا ضعف شما در این مورد باعث شود تسلیم وسوسه های شیطان شوید (اول قرنتیان 2:7-5).

از این آیه ها روشن است که رابطۀ جنسی نباید به عنوان «اجرت و پاداش» توسط زن و یا شوهد استفاده شود زیرا هیچ کدام از آن دو اختیار بدن خود را ندارند.

به علاوه، رابطۀ جنسی عطیه ای از جانب خداست و ناپاک و گناه آلود نیست، تا زمانی که در چهارچوب ازدواج باشد. پولس زوج های مسیحی را به داشتن رابطۀ جنسی با یکدیگر تشویق کرد. به علاوه ما این توصیه را به شوهران مسیحی در کتاب امثال نیز می بینیم:

چشمه‌ تو مبارك‌ باشد، و از زن‌ جواني خويش‌ مسرور باش‌، مثل‌ غزال‌ محبوب‌ و آهوي‌ جميل‌. پستانهايش‌ تو را هميشه‌ خرّم‌ سازد، و از محبت‌ او دائماً محفوظ‌ باش‌ (امثال 18:5-19).¹

اگر قرار است زوج های میحی از رابطۀ جنسی خود متقابلاً لذت ببرند، باید بدانند که تفاوت زیادی میان طبیعت جنسی زنان و مردان وجود دارد. حس جنسی مرد بیشتر جسمانی است اما حس جنسی زن به احساسات او مربوط است. مردان با محرک های بصری از نظر جنسی تحریک می شوند (متی 28:5 را ببینید)، در حالی که زنان از طریق رابطه و لمس تحریک می شوند (اول قرنتیان 1:7 را ببینید). مردان از نظر جنسی جذب زنانی می شوند که به چشمشان جذاب هستند؛ اما زنان جذب مردانی می شوند که آنها را به دلایلی بیش از جذابیت فیزیکی تحسین می کنند. بنابراین زنان عاقل برای اینکه شوهرانشان را خوشنود کنند تلاش می کنند که همیشه زیبا به نظر بیایند. و شوهران عاقل همیشه با در آغوش کشیدن همسرانشان و رفتار مهربانانه، محبت و توجه خود را به آنها نشان می دهند، به جای اینکه از آنها توقع داشته باشند که در پایان هر روز به گفتۀ آنان به سرعت تحریک بشوند.

میزان میل جنسی مرد با تقویت کردن منی در بدن او افزایش می یابد در حالیکه میل جنسی زن بسته به دورۀ قاعدگی او افزایش یا کاهش می یابد. مرد می تواند در طول چند ثانیه یا دقیقه از لحاظ جنسی تحریک و ارضاء شود اما زنان مدت زمان بیشتری را برای این جریان نیاز دارند. اگرچه آنها (زنان) به لحاظ جسمی برای آمیزش در چند ثانیه آماده هستند، اما ممکن است بدنشان به مدت نیم ساعت آماده نباشد. بنابراین شوهران عاقل زمانی را برای پیش نوازی اختصاص می دهند و با در آغوش کشیدن و بوسیدن و تحریک قسمت های حساس بدن با دست آنها را برا ی رابطۀ جنسی آماده می کنند. اگر مرد جاهای حساس بدن زن را نمی داند باید از او بپرسد.به علاوه باید بداند که اگر او در درابطۀ جنسی یک بار ارضا شود همسرش می تواند بیش از یکبار هم به اوج حس جنسی برسد. او باید سعی کند که زن آنچه را می خواهد به دست می آورد.

برای زوج های مسیحی لازم است که دربارۀ نیازهایشان با همدیگر صحبت کنند و تا جایی که می توانند دربارۀ حس جنسی طرف مقابل خود اطلاعات کسب کنند. از طریق ماهها و سالهای صحبت، اکتشاف و عمل، رابطۀ جنسی میان زن و شوهرها می تواند به سعادتی روز افزون منتج شود.

فرزندان خانوادۀ مسیحی (Children of Christian Family)

فرزندان باید یاد بگیرند که کاملاً مطیع و تسلیم والدین مسیحی خود باشند. و اگر اینطور باشند به آنها عمر طولانی و دیگر سعادت ها وعده داده شده است:

ای فرزندان، وظیفۀ هر مسیحی این است که از والدین خود اطاعت کند. اولین حکمی که با وعده همراه بود این است «پدر و مادر خود را محترم بدار» و وعدۀ آن این بود «تا کامیاب گردی و عمرت در زمین طولانی شود» (افسسیان 1:6-3).

به پدران مسیحی به عنوان رهبر خانوادۀ خود مسئولیت ابتدایی تربیت فرزندانشان داده شده است:

و شما ای پدران فرزندان خود را خشمگین نسازید بلکه آنان را با آموزش و پرورش مسیحی تربیت کنید (افسسیان 4:6).

توجه کنید که وظیفۀ پدر دوگانه است: او باید آنها را با تادیب و آموزش مسیحی پرورش دهد. ابتدا نیاز برای تربیت فرزندان را بررسی می کنیم.

تادیب کودک (Child Discipline)

کودکی که تربیت نشود در برابر بزرگترهای خود، سرکش و خودخواه خواهد بود. کودکان هر بار که با قواین منطقی که والدینشان قبلا تعیین کرده اند، مخالفت و نافرمانی می کنند باید تادیب شوند. البته نباید آنها را به دلیل اشتباهاتشان و عدم مسئولیت پذیری کودکانه تنبیه کرد. بلکه آنها خود باید عواقب اشتباهاتشان و عدم مسئولیت پذیریشان را ببینند و اینگونه برای زندگی آینده آماده شوند.

بچه های جوان باید چنانچه خداوند دستور داده است با ضربۀ آرامی به پشتشان تادیب شوند. اما نوزادان نباید کتک بخورند. البته این بدان معنا نیست که نوزادان همیشه باید هر کاری می خواهند بکنند. در واقع از اولین روز تولد باید برایشان روشن شود که پدر و مادر مسئول هستند. در همان سالهای اول پدر و مادر باید مانع کارهایی که می کنند یا می خواهند بکنند، بشوند تا معنای کلمۀ «نه» را یاد بگیرند. یک سیلی آرام به پشتشان کمک خوبی خواهد بود تا زمانی که نافرمانی می کنند معنای کلمۀ «نه» را بهتر بفهمند. اگر این جریان دائماً ادامه یابد بچه ها در همان سنین اولیه یاد می گیرند که مطیع باشند.

والدین هم باید قدرت خود را به کودکانشان با عدم تقویت رفتار نادرست آنها، نشان دهند. مثلاً، نباید زمانی که کودکشان به گریه می افتد آنچه می خواهد را به او بدهند. زیرا اگر چنین کنند به او یاد می دهند که گریه کردن وسیله ای است برای به دست آوردن آنچه می خواهند. و یا اگر هر بار که کودک قشقرق به پا می کند و ناله می کند، در برابر خواستۀ او تسلیم شوند، در واقع او را برای انجام این رفتار نادرست تشویق می کنند. والدین عاقل تنها رفتارهای درست فرزندانشان را تشویق می کنند.

کتکی که کودک می خورد نباید صدمه ای به او وارد کند اما باید تا حدی درد ایجاد کند که کودک مدت کوتاهی گریه کند. به این شکل او یاد می گیرد که درد را با نافرمانی ارتباط دهد. انجیل این مسئله را تایید می کند:

كسي‌ كه‌ چوب‌ را باز دارد، از پسر خويش ‌نفرت‌ مي‌كند، اما كسي‌ كه‌ او را دوست‌ مي‌دارد او را به‌ سعي‌ تمام‌ تأديب‌ مي‌نمايد… حماقت‌ در دل‌ طفل‌ بسته‌ شده‌ است‌، اما چوب‌ تأديب‌ آن‌ را از او دور خواهد كرد… از طفل‌ خود تأديب‌ را باز مدار كه‌ اگر او را با چوب‌ بزني‌ نخواهد مرد؛ پس‌ او را با چوب‌ بزن‌، و جان‌ او را از هاويه‌ نجات‌ خواهي‌ داد… چوب‌ و تنبيه‌، حكمت‌ مي‌بخشد، اما پسري‌ كه‌ بي‌لگام‌ باشد، مادر خود را خجل‌ خواهد ساخت‌ (امثال 24:13؛ 15:22؛ 13:23-14؛ 15:29).

زمانی که والدین به سادگی قوانین خود را اعمال می کنند، لازم نیست کودک را برای مطیع کردن تهدید کنند. زمانی که کودک مخالفت و نافرمانی می کند باید تنبیه شود. اگر والدین به دلیل نافرمانی کودک، او را تهدید به کتک زدن بکنند، نافرمانی از جانب آنها ادامه می یابد. در نتیجه کودک یاد می گیرد که تنها زمانی که تهدیدات والدین با صدای بلندی انجام می شود، مطیع باشد.

کودک باید بعد از ضربۀ آرامی که به پشتش زده می شود توسط والدین خود مورد مهر و محبت قرار بگیرد.

تربیت کودک (Train Up a Child)

والدین مسیحی باید بدانند که مسئولیت تربیت فرزندانشان بر دوش آنهاست، چنانچه در امثال 6:22 می خوانیم: «طفل‌ را در راهي‌ كه‌ بايد برود تربيت‌ نما، و چون‌ پير هم‌ شود از آن‌ انحراف‌ نخواهد ورزيد» (همراه با تاکید).

تربیت نه تنها تنبیه به هنگام نافرمانی که تشویق به هنگام رفتار خوب را در بر می گیرد. کودکان باید دائماً مورد تشویق والدین خود قرار بگیرند تا رفتار خوب و خصایص نیکو در آنها رشد یابد. آنها اغلب نیاز دارند که از عشق والدینشان نسبت به خود مطمئن شوند و باور کنند که مورد قبول و مورد ستایش آنها هستند. والدین می توانند با تعریف و تمجید، در آغوش گرفتن و بوسیدن، و از طریق زمانی که صرف فرزندان خود می کنند، محبت خود را به آنها نشان دهند.

«تربیت کردن» به این معناست که به کودکان «مطیع بودن» را آموزش دهیم. بنابراین والدین مسیحی نباید به فرزندان خود این اختیار را بدهند که تنها زمانی که دوست دارند به کلیساها بروند و یا اگر دلشان می خواهد هر روز دعا کنند. کودکان نمی دانند که چه چیزی برایشان خوب است – به همین دلیل است که خداوند به آنها پدر و مادر داد. چنانچه در امثال 6:22 می خوانیم، خداوند به والدینی که تلاش و انرژی خود را صرف تربیت درست فرزندان خود می کنند وعده داده است که فرزندان آنها زمانی که بزرگ می شوند هرگز از راه راست منحرف نخواهند شد.

به کودکان نیز باید همزمان با رشدشان مسئولیت های بیشتری داد. هدف از والدین بودن به طور موثر، آماده کردن تدریجی کودک برای مسئولیت های تام زمان بزرگسالی او است. زمانی که رشد می کند و بزرگتر می شود باید به طور پیش رونده آزادی بیشتری برای تصمیم گری به او داد. به علاوه، نوجوان باید متوجه شود که مسئول نتایجی که از تصمیمش حاصل می شود خودش است و والدین او همیشه برای خارج کردن او از مشکل، در کنارش نیستند.

مسئولیت والدین در مسئلۀ آموزش (Parents’ Responsibility to Instruct)

چنانچه در افسسیان 4:6 می خوانیم، پدران تنها مسئول تادیب فرزندانشان نیستند بلکه باید آنها را در خداوند آموزش دهند. آموزش اخلاقیات انجیلی، شخصیت مسیحی، و یا الهیات به کودکان وظیفۀ کلیسا نیست، بلکه وظیفۀ پدر است. والدینی که همۀ مسئولیت های تعلیم فرزندانشان دربارۀ خداوند را به معلم مدارس یکشنبه محول می کنند، مرتکب خطای بزرگی می شوند. خداوند از طریق موسی به بنی اسراییل فرمان داد:

و اين‌ سخناني‌ كه‌ من‌ امروز تو را امر مي‌فرمايم‌، بر دل‌ تو باشد. و آنها را به‌ پسرانت‌ به‌ دقت‌ تعليم‌ نما، و حين‌ نشستنت‌ در خانه‌، و رفتنت‌ به‌ راه‌، و وقت‌ خوابيدن‌ و برخاستنت‌ از آنها گفتگو نما (تثنيه 6:6-7، همراه با تاکید).

والدین مسیحی باید در اولین سالهای زندگی کودکانشان باید خداوند را به آنها بشناسانند و به آنها بگویند که او کیست و چقدر آنها را دوست دارد. به بچه های کوچک باید داستان تولد عیسی، زندگی و مرگ او و قیامش را یاد داد. بسیاری از کودکان در سنین شش یا هفت سالگی توانایی درک انجیل را دارند و می توانند تصمیم بگیرند که به خداوند خدمت کنند. مدتی بعد (از سن شش یا هفت سالگی و گاهی حتی جوانتر) آنها می توانند با گواه صحبت به زبانها، در روح القدس تعمید شوند. البته هیچ قانون سفت و سختی نمی تواند وضع شود زیرا کودکان با هم متفاوت هستند. نکته اینجاست که برای والدین مسیحی تربیت روحانی فرزندانشان باید مهم ترین مسئله باشد و نسبت به مسائل دیگر اولویت داشته باشد.

ده قانون دوست داشتن فرزندان (Ten Rules for Loving Your Children)

1) فرزندان خود را خشمگین نسازید (افسسیان 4:6 را ببینید). نمی توان از کودکان انتظار داشت که مانند بزرگتر ها رفتار کنند. اگر بیش از حد از آنها انتظار داشته باشید، دست از خشنود کردن شما برخواهند داشت، زیرا می دانند غیرممکن است.

2) فرزنان خود را با فرزندان دیگران مقایسه نکنید. بگذارید که آنها بدانند شما چقدر ویژگی های خاص و عطایای آنها را از طرف خدا تقدیر می کنید.

3) در خانه به آنها مسئولیت هایی بدهید تا بدانند که عضوی مهم از خانواده هستند. برعهده گرفتن کارها و انجام آنها سبب ایجد عزت نفس در شخص می شود.

4) زمانی را برای بودن با فرزندانتان اختصاص دهید. با این کار آنها متوجه می شوند که چقدر برای شما مهم هستند. مادیات برای آنها هیچ گاه جای خود شما را نمی گیرد. به علاوه بچه ها بیشترین تاثیر را از کسانی می گیرند که بیشترین زمان را با آنها می گذرانند.

5) اگر لازم است مسئله ای منفی را به آنها بگویید، از شیوه ای مثبت استفاده کنید. من، زمانی که فرزندانم نافرمانی می کنند، هیچ گاه به آنها نخواهم گفت که «بد» هستند. بلکه به پسرم خواهم گفت، «تو پسر خوبی هستی و پسرهای خوب کاری که تو کردی را انجام نمی دهند!» (بعد هم ضربۀ آرامی به پشتش می زنم).

6) توجه کنید که کلمۀ «نه» به این معناست: «من نگران تو هستم.» زمانی که بچه ها همیشه خواست خود را بگیرند و راه خود را بروند، به طور حسی می فهمند که شما به اندازۀ کافی آنها را دوست ندارید.

7) از فرزندان خود توقع داشته باشید که شما را تقلید کنند. بچه ها والدین خود را الگو قرار می دهند. والدین عاقل هیچ گاه به فرزند خود نخواهند گفت که، «همانکاری را بکن که می گویم نه آن کاری که انجام می دهم.»

8) فرزندانتان را از تمام مشکلاتشان خلاص نکنید. تنها سنگهایی را که موجب لغزش آنها می شوند از جلوی پایشان بردارید؛ اما بگذارید سنگریزه ها بر سر راهشان بماند.

9) خداوند را از صمیم دل خدمت کنید. من دقت کرده و متوجه شده ام که بچه هایی که والدینشان به لحاظ معنوی بی اشتیاق هستند، در زمان بزرگسالی به ندرت خداوند را خدمت می کنند. بچه های مسیحی از پدر و مادر نجات نایافته و بچه هایی که والدین مسیحی کاملا متعهد دارند، معمولاً خدمت به خداوند را «بیرون از آشیانه» ادامه می دهند.

10) کلام خداوند را به فرزند خود آموزش دهید. والدین معمولاً به تحصیلات فرزند خود بسیار اهمیت

می دهند اما در مهمترین تعالیمی که می توانند به آنها بدهند (تعلیم انجیل) سهل انگاری می کنند.

اولویت خدمت، ازدواج و خانواده

(The Priorities of Ministry, Marriage and Family)

شاید یکی از رایج ترین اشتباهاتی که رهبران مسیحی مرتکب می شوند، غفلت در ازدواج و خانواده شان به دلیل تخصیص زمان خود به خدمت باشد. آنها می گویند که فداکاری آنها «برای کارهای خداوند» است و اینگونه خود را توجیه می کنند.

این اشتباه زمانی جبران می شود که خادم شاگردساز متوجه می شود که فرمانبرداری حقیقی او و از خود گذشتگی او در برابر خداوند به وسیلۀ رابطۀ او با همسر و فرزندانش مشخص می شود. هیچ خادمی نمی تواند ادعا کند که در برابر خداوند از خود گذشته است اگر هسر خود را آنگونه که عیسی کلیسا را دوست دارد دوست نداشته باشد و یا از گذراندن زمان لازم با فرزندانشان برای پرورش دادن آنها غفلت کند.

به علاوه همین که کسی از همسر و فرزندان خود به خاطر خدمت غفلت کند نشان دهندۀ این است که عبادت او تنها جسمانی است توسط قدرت فرد انجام می شود. بسیاری از شبانهای کلیساهای رسمی که کارهای سنگینی را بر دوش می گیرند و خود را از پا در می آورند تا تمام کارهای کلیسا را اداره کنند، نمونه ای از همین افراد هستند.

عیسی وعده داد که بار او سبک و یوغ او آسان است (متی 30:11 را ببینید). او خادمان را برای نشان دادن فداکاریشان به مردم و کلیسا به قیمت غفلت کردن از خانواده اش، فرا نمی خواند. در حقیقت یکی از ملزومات برای مشایخ کلیسا این است که او «باید خانوادۀ خود را به خوبی اداره کند» (اول تیموتائوس 4:3). رابطۀ او با خانواده اش آزمون تناسب او برای خدمت است.

آنهایی که برای خدمت در سفر فرا خوانده شده اند و با ید بعضی مواقع دور از خانه باشند، وقتی که در خانه هستند باید زمان بیشتری را به خانواده اختصاص بدهند. دیگر اعضا در بدن مسیح باید آنچه در حیطۀ قدرتشان هست را انجام دهند تا چنین برنامه ای ممکن شود. خادم شاگرد ساز می داند که فرزندان خودش اولین شاگردانش هستند. اگر او در انجام این وظیفه شکست بخورد، حق شاگردسازی خارج از خانۀ خود را ندارد.

1 برای شواهد بیشتر که متوجه شوید خداوند خشکه مذهبی نیست، غزل غزلها 1:7-9 و لاویان 1:18-23 را بخوانید.

131